«Ружанец – гэта скарб, які трэба адкрыць», – пад такім дэвізам прайшоў 2003 год, абвешчаны Янам Паўлам ІІ Годам Ружанца. Мы павінны адкрыць сэрцы для гэтай малітвы, каб да канца зразумець яе.
Вельмі часта мы задаём сабе пытанне: «Для каго і для чаго мы жывём?» І адказ на гэта пытанне чамусьці не знаходзім. Але ён ёсць. Сама Марыя адказвае нам на гэта пытанне, даўшы ў рукі ружанец: «Маліцеся на святым ружанцы, многа маліцеся, перамога застанецца за Маім Беззаганным Сэрцам». Няма нявыслуханай малітвы. Малітва яднае людзей, робіць нашыя сэрцы простымі, чыніць цуды. Ружанец – шлях, які вядзе чалавека да Вечнасці...
Напачатку планавалася, што перыгрынацыя ружанца закончыцца восенню, але ў кожнай вёсцы вернікі жадалі, каб ружанец заставаўся там як мага больш часу. І тады мы вырашылі: нам няма куды спяшацца. Ці ж можна абмежаваць малітву ў часе, калі мы павінны маліцца несупынна? Так, год Ружанца закончыўся, але толькі не ў нашай парафіі і не ў нашых сэрцах. Цяпер мы ведаем, што Ружанец – гэта скарб. Мы здолелі адкрыць яго і для сябе, і для сваіх бліжніх. А ці ведаеце вы пра гэты скарб?
Марыя заклікае нас да малітвы, прычым не толькі за сябе і блізкіх, але і за ўвесь свет, за тых людзей, якіх мы нават і не ведаем, але верым у тое, што малітва дапаможа ім знайсці сябе, знайсці сэнс чалавечага існавання. Імкнуцца трэба да вечнага. Марыя дала нам шанц зразумець гэта, таму мы спадзяемся, што нашыя словы не будуць дарэмнымі, а наадварот, прымусяць задумацца над тым, колькі часу мы трацім марна замест таго, каб аддаць яго шчырай, сапраўднай малітве. Няхай заўсёды сэрцы людзей прагнуць вечнага жыцця праз малітву.