Ксёндз Юзаф Дзеконьскі нарадзіўся ў 1948 г. у Польшчы.

У 1973 г. закончыў Варшаўскі універсітэт, атрымаў ступень магістра матэматыкі. Займаўся навукаю, працаваў у галіне фармальнай логікі. У 1981 г. паступіў у духоўную семінарыю, якую закончыў ў 1986 г., і ў тым жа годзе атрымаў святарскае пасвячэнне. Працаваў у Балімове і Брвінове, а ў 1990 г. прыехаў на Беларусь. Працуе ў Мазыры пробашчам касцёла св. Міхала Арханёла, аказвае душпастырскую паслугу ў іншых парафіях на Палессі.

Шмат гадоў ксёндз Юзаф піша вершы па-польску і па-беларуску. У 2000 г. выдаў зборнік чарнобыльскіх твораў «Любоў не ведае адступлення».

Вядомы польскі паэт і святар кс. Ян Твардоўскі напісаў у прадмове да гэтага зборніка: «Вершы кс. Дзеконьскага з’яўляюцца не толькі крыніцаю пачуццяў, але й выконваюць таксама вялікую місійную ролю».

Прапануем увазе чытачоў нашага часопіса некаторыя вершы кс. Юзафа ў перакладзе Ірыны Багдановіч.

Любоў

Уваходзіць праз вокны, Уваходзіць праз дзверы З залатымі дарамі, Што на вагах не змераць. Роспач ёй не сяброўка І не брат страх лядачы, Ўсіх умее паслухаць, Ўсім умее прабачыць. Самалюбцаў не песціць, Не бярэ анічога, Дбае толькі аб вечным Шляху ў светлы дом Бога. Ў ёй палае заўсёды Зніч цярпення і згоды.

Пілігрым Ані солі, ні хлеба Ў каліту браць не мушу, А малітву-ялмужну, Каб мой шлях не зглуміўся Між зямлёю і небам. Падзяка Прыйшоў крумкач сягоння па даніну, Сваяк нібы ў забытую хаціну. Калі ж узяў з рукі кавалак хлеба, Убачыў я ў вачах падзяку небу. Святы Францішак Святы Францішку, хворыя сястрыцы Твае: вада, паветра, чалавек, зямліца. І толькі смерць – сястрыца майго цела – Найлепшы час у тым стагоддзі мела. Да Маці Божай Юравіцкай – Пані Палесся Прыйдзі да нас, Пані, дзетак чарнобыльскіх Маці, Пабач, як матулям выпала тут гараваці, Дай, каб здаровымі выйшлі ў жыццё нашы дзеці, Воблік Твой ясны няхай нашы сэрцы асвеціць. Люблю Кс. Яну Твардоўскаму Люблю, як ластаўка віе сабе гняздзечка, І калядоўшчыкаў прыход люблю сардэчна, І з ясляў Ірада са штучнай барадою, І ціхі верасень, і «ліпень над вадою». Любіў я тое ўсё, што Бог для нас прызначыў, Каб услаўлялі Ўсестварыцеля мы ўдзячна. Цяпер люблю палі ўсеўладнай радыяцыі, Лічы, што я вар’ят, дый не шукай тут рацыі. Ласкава Праз мораў шыр, праз гор снягі, Праз дождж і тоўшчу льдзін, Праз ночы змрочнай берагі, Святло Зары, прыйдзі! Вярні яскравасць шэрым дням, І дай нам бляск твой піць, Цяплом напоўні сэрцы нам, Каб гнеў у іх спаліць. Праз бэзу крыжыкі, слязу Канвалій, церне руж, Да нас праз дольную расу, Святая Маці, руш! Вярні яскравасць шэрым дням, І дай нам бляск Твой піць, Цяплом напоўні сэрцы нам, Каб гнеў ушчэнт спаліць. Ці можна спальваць лісце? Аляксандры Іваноўскай Мне дні, як спеў засохлых лісцяў, З іх кожны пышным быў калісьці. Таго ўжо не разгледзець вокам, Не зведаць сэрцам так глыбока. Шчаслівы Калісьці певень кожнаму спявае: Шчаслівы той, хто слёзы пралівае.