• Трэба любіць Езуса з кожным днём усё мацней, любіць усім нашым маленькім сэрцам і ўчынкамі.

• Не губляйце часу, не захапляйцеся тымі штодзённымі заняткамі так, быццам яны — усё. Безумоўна, трэба выконваць ускладзеныя на нас абавязкі як мага лепш, але выконваць з любові да Бога і дзеля Яго большай хвалы, і тады ўсё будзе служыць нам для асвячэння нашых душаў.

• Таямніца неспасцігальнай любові ўчыніла так, што Езус стаўся Вязнем нашых алтароў.

  Адкрыем жа Яму нашыя сэрцы так, каб у іх не засталося нічога ўтоенага, будзем жа расказваць Яму пра нашую працу, пра душы, якія Ён даверыў нашай апецы, каб прывёў іх да Сябе, будзем жа прызнавацца ў нашых памкненнях, грахах, нявернасці, прыносіць Яму ўсё, што датычыць Ягонай хвалы і збаўлення душаў.

• Калі стаім на каленях перад табэрнакулюмам, глядзім на гэтага Вязня Любові праз таямнічую заслону, якая ўкрывае Яго ад нашага позірку, праз таямнічыя маленькія дзверцы, за якімі Ён жыве, услухаемся ў тое, што Ён кажа: «Я палюбіў вас (...) каб вы любілі (адно аднаго)» (Ян 17, 12).

• Уцелаўленне з’яўляецца дарам Божым для ўсяго чалавецтва. Эўхарыстыя — дар для кожнай душы.

• Наймілейшы Збаўца не пакіне нас сіротамі. Ён невымоўна палюбіў нас ужо перад устанаўленнем Эўхарыстыі і ў сваёй любові вечны і бязмежны.

• Будзем жа часта паўтараць з глыбіні душы і каля падножжа табэрнакулюма: Езу, Збаўца мой Наймілейшы, аддаюся Табе як ахвяра любові і выпраўлення крыўды, з гарачым жаданнем, каб учыніў мяне годнаю(ым) супрацоўнічаць з Табою ў адкупленні і збаўленні душаў.

• Хатка ў Назарэце, у якой падрастала Божае Дзіцятка Езус, а пазней жыў і працаваў Юнак Езус, святыня Яго малітваў у еднасці з Марыяй, – у гэтай хатцы змяніліся толькі памер і назва — гэта табэрнакулюм.

• Кожны табэрнакулюм з’яўляецца самарытанскай студняй ці, хутчэй, Боскім Вандроўнікам, які адпачываў каля яе, і Ён чакае таксама нас, заклікаючы да даверлівай размовы. Сёння, як і тады, Ён кажа нам: «Дай Мне піць».

• Табэрнакулюм — гэта Бэтанія для ўсяго свету, як дом Езуса — Абранніка і Ягоных Сяброў.

• Табэрнакулюм — гэта жытло Езуса, Валадара любові, у якім на працягу дваццаці стагоддзяў Ён заўсёды прысутны ў Найсвяцейшым Сакрамэнце.

• А калі яны вячэралі, узяў Езус хлеб і благаславіў, і ламаў, і даваў сваім вучням, і казаў: «Бярыце і ешце, гэта Цела Маё», а ўзяўшы келіх, падзяку складаючы, даў ім, кажучы: «Піце з гэтага ўсе, бо гэта Кроў Мая Новага Запавету, якая за многіх будзе праліта дзеля адпушчэння грахоў» (Мц 26, 26–28). І з моманту Апошняй Вячэры Езус ізноў прысутны сярод нас як Пілігрым, Прыяцель, неадлучны Сябра братоў і прыхільнікаў сваіх. Ён сапраўды прысутны Целам і Душою, Крывёю і Боствам аж да сканчэння свету.

  Шукаем у Яго паратунку ва ўсім, бо Ён — наш Бог, наш Айцец і Брат, наш Пастыр, Валадар і наймілейшы Абраннік нашых душаў.

  Будзем жа наведваць Яго часта, бо гэтага патрабуе наша любоў да Езуса, утоенага ў Эўхарыстыі, якая павінна весці нас да падножжа табэрнакулюма (...), каб перад гэтым непараўнальным Сябрам адкрываць свае сэрцы. Будзем жа казаць Яму пра боль і цяжкасці нашай душы, будзем упрошваць, каб мы змаглі адпавядаць Яго Боскім намерам адносна нас.

Глядзі таксама «КАБ УСЕ БЫЛІ АДНО»