На першай святой Імшы ў гарадскім пасёлку Ветрына Полацкага раёна, якая была адслужана 5 гадоў таму ў невялікай хаціне адной каталічкі, было, здаецца, 7 чалавек. Не нашмат вырасла парафія і тады, калі пачалося будаўніцтва касцёла, дакладней, перабудова былой мясцовай кнігарні ў святыню. Касцёл носіць імя блаславёнага Юрыя Матулевіча, і ўжо адно гэта павінна заахвочваць да яго развіцця. Чаму? Ды таму, што біскуп Матулевіч у сваім жыцці не шукаў лёгкіх шляхоў і аддана служыў Богу ў надзвычай складаных, калі не сказаць, экстрэмальных варунках. Да настойлівага пошуку праўды, ахвярнасці ў Божай службе ён заклікаў таксама сваіх братоў марыянаў і ўсіх святароў Віленскай дыяцэзіі.

«Ці ж не трэба нам ісці туды, дзе б можна было як найболей учыніць дзеля Бога, як найболей уратаваць душаў, г.зн. туды, дзе найбольшая бязбожнасць, распуста, астыласць у веры, аддаленасць ад Касцёла? Ці ж не мусілі б мы імкнуцца пралезці й прабрацца паўсюль, дзе толькі можна ўчыніць што-небудзь дзеля Хрыста і Ягонага Касцёла?» – пісаў блаславёны Юры Матулевіч у сваім «Духовым дзённіку».

Ветрына, можна сказаць, ідэальны варыянт для такой службы. Касцёла тут раней не было. Калісьці былі уніяцкая ды праваслаўная цэрквы, а ў часы гарбачоўскай перабудовы аднавіўся праваслаўны прыход. І вось з’явілася рыма-каталіцкая парафія. Абедзве гэтыя хрысціянскія супольнасці невялікія, у працэнтных адносінах да агульнай колькасці насельніцтва, можна сказаць, мізэрныя. Ці здольныя яны паўплываць на агульны ўклад жыцця ў гэтым гарпасёлку, прывабіць жыхароў евангельскімі каштоўнасцямі, замяніўшы імі даволі панылае, патанулае ў п’янстве, небагатае на культурныя падзеі жыццё? Наўрад ці будуць гэтыя змены відавочныя, знешне прыкметныя, прынамсі, у бліжэйшы час. І ўсё ж, калі гэтыя жменькі хрысціянскіх супольнасцяў не адступяцца, не стомяцца ў сваёй малітве і даверы Богу ўсіх праблемаў, то вынік абавязкова будзе. Не можа не быць.

У ліпені 2004 г. у Ветрыне прайшло прыгожае, люднае свята кансэкрацыі касцёла, у якім удзельнічалі, было заўважна, не толькі вернікі. Але потым, заехаўшы аднойчы ў будні дзень сюды, давялося сустрэць пры расчыненых дзвярах не зусім цвярозых мужчын, якія паспешліва патлумачылі, што ў касцёле нікога няма. На заўвагу майго спадарожніка, што яны памыляюцца, бо ў кожным табэрнакулюме, пры якім гарыць чырвоны агеньчык, абавязкова ёсць прысутны Езус Хрыстус, нашы суразмоўнікі адно паблажліва заўсміхаліся. Здавалася, яны вось-вось пакруцяць пальцамі каля скроняў, назіраючы, як мы ўкленчылі перад табернакулюмам. Паводзіны гэтых людзей не выклікалі тады ў нас крыўды, бо мы зразумелі, што гэта ніякія не парафіяне, а проста рабочыя. Ну, што ж зробіш, калі сучасныя касцёлы часта будуюць людзі, далёкія ад веры. Не на адной такой будпляцоўцы мне распавядалі святары, як даводзіцца змагацца з будаўнікамі, патрабуючы, каб яны не курылі ў памяшканні будучага касцёла, не лаяліся брыдкімі словамі, што складаюць штодзённы іхні лексікон. Праўда, ёсць выпадкі, калі нейкі рабочы, папрацаваўшы на такой будоўлі ды сустрэўшыся з нязвыклымі патрабаваннямі, неўпрыкмет і сам становіцца парафіянінам. Рэдка, але здараецца.

Ветрынская парафія за гэты час прыкметна вырасла, пасталела, а сам будынак касцёла ды прыгожы, з густам спланаваны касцельны пляц сталі самым прывабным месцам у гарпасёлку.

Калі едзеш праз Ветрына з Глыбокага на Полацк, то якраз у цэнтры пасёлка, справа, пры самай дарозе стаіць помнік Леніну: правадыр, ускінуўшы руку, нібы галасуе спадарожным машынам, просіць падвезці. Праз некалькі метраў, з левага боку, – бялюткі невысокі касцёл, франтон якога завяршае фігура Хрыста з раскінутымі ў зычлівым жэсце рукамі. Ён запрашае, кліча да сябе. Праўда, няшмат пакуль што ахвотных, хто на той запрашальны жэст ідзе ў храм, але неаднойчы адчувала я цеплыню ў душы, калі ўвечары бачыла раптам святло ў касцельных вокнах. Пачуццё гэтае – не што іншае як удзячнасць Пану Богу за Ягоную прысутнасць у гэтым месцы, сярод гэтага зняверанага, почасту такога абыякавага, зачарсцвелага люду.

27 студзеня, у дзень блаславёнага Юрыя Матулевіча, тут было прыгожае парафіяльнае свята. На яго прыехалі святары і вернікі з суседніх парафій. Свята атрымалася па-матулевічаўску змястоўным. Здаецца, засталіся задаволеныя ім і пробашч Віктар Місевіч, і госці, і парафіяне. Няхай жа блаславёны Юры Матулевіч настойліва, як ён рабіў усё пры зямным жыцці, апякуецца гэтай парафіяльнай супольнасцю.

...Заўсёды, калі бываю ў ветрынскім касцёле, ува мне гучыць верш, напісаны мною раней, яшчэ тады, калі касцёла тут не было. Ды чамусьці мяне не пакідае адчуванне, што я напісала яго ў свой час нібыта пра гэты гарпасёлак, гэты касцёл і людзей, якія тут жывуць.

ЧАКАННЕ Сярод густых кашлатых елак – cвятло з высокага й малога вакенца самотнае святыні. Тут правіцца Імша… Святар у доўгім паліто, што з-пад арнату выглядае, з дрыготкімі й чырвонымі ад холаду рукамі і з голасам прастуджаным, глухім. Яшчэ народ: бабулькі тры, што ў доўгую дарогу даўно сабралі рэчы, ды й маладзіца, якой учора прысніўся раптам страшны сон... Сцюдзёны й цёмны, даўно спусціўся вечар на гэтую зямлю, і ў хатах людзі, павячэраўшы, збіраюцца да сну. Звычайна ўсё. Як і учора, сёння й заўтра, якое, пэўна ж, прыйдзе шэрым ранкам лістапада, пакліча іх усіх да працы, каб, сцершы новы дзень, зноў прычакаць змяркання ды вечара глыбокага, начы... І ў змроку гэтым – шэрым і звычайным – сярод кашлатых елак, у старой святыні Імша заўсёды будзе! Бо не адступіцца святар, якога сцюжа з холадам даймаюць. Хаця б дзеля таго, каб хтосьці з іх, аднойчы зблытаўшы расклад быцця свайго, пераступіў парог святыні ды… скалануўшыся нутром, сагнуў свае нягнуткія калені… І зразумеў, што дзеля гэтае хвіліны ён жыў.