Ганна Серэхан

* * * Ты памятаеш, тата, дзень вясновы, Калі наш двор ад красак стракацеў, І конікаў ліліся перазовы, І бэзу пах над травамі ляцеў? Прыгожую ліловую галінку Ты ціха мне, сарваўшы, падарыў. Вачэй тваіх пяшчотныя іскрынкі Асвечвалі той бацькаўскі парыў. І кінуўшы адважны выклік часу, Хацела я чым далей бэзу цвет Струменямі вады стрымаць, ды ласым Хвілінам не шкада глытаць наш свет. Затое ім не знішчыць кветак сэрца, Якімі ты абдорваеш мяне. Ніводны з іх пялёстак не сарвецца, Сцяблінкаў грубы вецер не пагне. Няхай такімі стануць бэзу краскі, Каб памятала сёння і пазней Аддзячваць табе, татачка, за ласку, Дачкой быць навучылася хутчэй.

 

ЧАС Як хітры прывід, пасяляешся ціха У кожную клетку сляпога жыцця. Там тчэш ты хвіліны і тут жа пакрыху Іх вон выкідаеш, бы цацку — дзіця. Яны аддалелымі пёркамі ўюцца У тоненькім, кволым зусім ланцужку. Ласкавыя, жорсткія... Розныя ткуцца Табой, час-пярэварацень, па кружку. То зробішся ластаўкай ты легкакрылай, Што мякка прыносіць у сэрца вясну, Хвілінамі-пёркамі песціш і сілай Нязнанаю будзіш ад хворага сну. А раптам на коршуна з востраю дзюбай Імгненна змяняешся з ластаўкі ты, Цішком налятаеш на тое, што люба, І дзіка клюеш шчасця міг залаты. Няпраўда, што ты — лепшы доктар на свеце, Бо сам ні адну злыбяду не пасёк, Бо толькі ўсяго, час, і маеш на мэце: Прымусіць, каб звыкнуўся з ёй чалавек.

 

* * * Сціплай красою на ціхім падворку Ружа цвіце, Чыстай гульнёю цешыцца з зоркай У цемнаце. Цяжка, марудна цябе, мая краска, Вырасціць тут, Каб ізумруднай асвечваўся казкай Цёплы твой кут. Што цяпер будзе з жывой прыгажосцю Ў цесным вугле? Мо, няхай людзям адсюль з весялосцю Цвет яна шле. А калі зрэзаць, цалуючы кветку, І падарыць? Жарсці-гарэзы даруюцца рэдка... Што з ёй рабіць?