Пачатак Імшы зацягваўся. Святар не паспяваў вярнуцца на вызначаную гадзіну з суседняй парафіі, дзе ладзіўся гучны фэст. Верніцы (у будні дзень, як звычайна, у касцёле бывае найбольш жанчын) памаліліся Ружанец і ад нудоты пакрысе распачалі гаману паміж сабой. Адна суседка шаптала другой пра тое, што купіла ў краме, а тая ў адказ прыгадала, што пазаўчора яна таксама нешта там цікавае прыдбала. На суседняй лаўцы абмяркоўвалася апошняя серыя ці то бразільскага, ці то расейскага серыялу. Яшчэ далей жанчыны абураліся на высокія цэны ў крамах ды на базары і на малыя пенсіі, якія не дазваляюць часта наведваць тыя крамы ды базары. Кабеты ж пры ўваходных дзвярах, дакорліва хітаючы галовамі, абгаворвалі ўсіх тых, што сядзелі наперадзе іх і гаманілі пра што заўгодна. Яно й зразумела: калі ты на галёрцы, то ўсё добра відаць, дзе што адбываецца. Дайшла чарга сярод гэтых, пры дзвярах, і да святара.

— Нечага ж во позніцца, — уздыхнула адна.

—А яму вельмі трэба было ехаць на той фэст? Без яго там бы не абышлося? — падхапіла другая.

— І праўда, сваіх людзей лепш глядзеў бы, а то гудуць сабе во, як тыя пчолы ў вуллі. Вот жа ўжо дзе ненавучаныя паводзіць сябе ў касцёле!

— Не кажы — ажно брыдка.

— Можа, заехаўся куды?

— Ну во, ён заехаўся, а тут чакай ды слухай гэтую гаману.

— Ды я ж не ведаю, дзе ён там што... Так сабе кажу...

— А і пэўна, што заехаўся! Усюды яму конча трэба! Сваёй парафіі лепш пільнаваўся б.

Дзверы адчыніліся — увайшоў святар, і ў касцёле ўміг зрабілася ціха й пабожна, бо ўсе ведалі, як не церпіць іх святар, калі ў касцёле вернікі гавораць пра неабавязковыя рэчы. Адразу ж зашамацелі малітоўнікі. Хтосьці прыгадаў, што не памаліўся яшчэ таямніцу Ружанца, хтосьці ўспомніў пра Вяночак, які таксама можна маліцца на ружанцы. Для ўсіх знайшоўся важны й карысны занятак. А праз некалькі хвілінаў распачалася святая Імша, і вернікі дружна ўключыліся ў яе...

Выходзячы з таго касцёла пасля святой Імшы, выпадкова пачула размову дзвюх дзяўчын. Адна прызналася другой:

— Сёння не прыняла я Камуніі. Ведаеш, перад Імшой малілася ды знервавалася — так дакучалі шэпты суседзяў. Нават не ведаю, чаго больш у душы было, крыўды ці злосці.

— Але ж ты не па сваёй волі...

— Вядома, не па сваёй, а толькі ўсё адно непамысна...

 
...Нашыя словы ў касцёле. Ці заўсёды яны патрэбныя, абавязковыя? А можа, без некаторых добра было б і абысціся? Бо калі задумацца, то мы прыходзім у касцёл таксама на размову. Але размова гэтая павінна быць выключна з Панам Богам. Тады чаму ж часам мы самі так лёгка, бяздумна перапыняем яе? Калі памаліліся, да прыкладу, свой штодзённы Ружанец, то хіба ўжо й размова скончаная? Абавязак выкананы? Можна тады і пільныя, а часам і зусім няпільныя, калі не сказаць, зусім непатрэбныя, справы з суседкай абмеркаваць? Ці думаем мы ў такія хвіліны пра свайго бліжняга? Таго, хто побач з намі настойліва працягвае сваю асабістую размову з Богам? Можа, менавіта ў гэтыя хвіліны яму так патрэбная цішыня дзеля таго, каб з глыбіні сэрца сказаць Пану Богу самае патаемнае, найважнейшае? Наўрад ці магчыма такое сказаць, калі побач абмяркоўваецца няхай сабе і найцікавейшы серыял.

У нас шмат часу і магчымасцяў гаварыць паміж сабой пра самыя розныя рэчы ў розныя гадзіны сутак у самых розных месцах. Прыходзячы ж на гадзіну-другую ў касцёл, ці не крыўдна нам будзе, калі не выкарыстаем напоўніцу гэты час, каб размаўляць толькі з Тым, да Каго прыйшлі? Альбо чаму, хоць бы часам, так не жадаем шанаваць імкненне іншых размаўляць з Панам Богам, а не слухаць нашыя шэпты, шамаценне гаспадарчых пакетаў, уздыхі, керханне, а то й размовы па мабільніку? Ну а калі ўсё ж вельмі патрэбна штосьці пільнае сказаць суседу, то, відаць, трэба пастарацца зрабіць гэта як мага цішэй і незаўважней для іншых.

«Людзі баяцца цішыні, бо тады яны рызыкуюць застацца сам-насам са сваім сумленнем. Тады яны могуць часам неспадзявана адкрыць не зусім прывабную праўду пра саміх сябе», — сказала неяк мне адна законніца. Відаць, ёсць у гэтым сэнс. Але што ж мы тады гэткія баязлівыя? Праўда, той, хто ідзе ў Божую святыню, нібыта ўжо тым самым адважыўся крытычна зірнуць на свае справы, учынкі, словы. Хіба на словы таксама? І на неабавязковае шматслоўе? І ў святыні таксама? І нават тады, калі па нейкай прычыне пачатак Імшы зацягваецца, а мы пачынаем нудзіцца, бо нам нібыта ўжо й няма чаго рабіць, няма чым заняць саміх сябе? Ды і няма таксама святара, які заўсёды прыпыніць нашыя неабавязковыя размовы... Цікава, як выглядаў бы наш візіт да нейкага важнага міністра, калі б мы, прыйшоўшы да яго на прыём, пачалі разглядацца на бакі і замест таго, каб гаварыць з ім, распачалі гаману пра тое-сёе з тымі, каму таксама пашэнціла прабіцца да яго на прыём? Што тады падумаў бы пра нас той міністр? І ці не шкадавалі б мы потым, ці не гатовыя былі б кусаць сябе за локці, бо праз нашую няўважлівасць ды неабавязкоую гаворку мы так і не сказалі міністру чагосьці вельмі важнага? Ці не бедавалі б мы тады, што змарнавалі час, бо сустрэчы па сутнасці не адбылося?

 
...Нашыя сустрэчы і размовы з Панам Богам. Якія яны? Разумеем хіба, што не заўсёды яны плённыя. Але па чыёй віне?