Прыйшоўшы ў касцёл на пачатку аднаўлення рэлігійнага жыцця ў Віцебску, Сяргей Сіпайла разам з жонкаю Людмілай Якаўлеўнай вельмі шмат зрабіў дзеля мацавання святыні, дзеля справы сведчання веры. Дзякуючы ініцыятыўнасці гэтых дружных сужэнцаў сталі традыцыйнымі ў горадзе мастацкія дзіцячыя выставы-конкурсы, прысвечаныя святам Божага Нараджэння і Вялікадня, яны ж былі нязменнымі каардынатарамі Дзён хрысціянскай культуры, а два апошнія гады — медыцынскай міжнароднай навуковай канферэнцыі. А яшчэ ж былі кіраванне спартыўнай секцыяй, абавязкі ў парафіі, клопаты, звязаныя з выхаваннем траіх дзяцей, двое з якіх яшчэ не дасягнулі школьнага ўзросту. І канечне ж — асноўная праца ў абласной клінічнай бальніцы ў якасці ўрача-анестэзіёлага, дзе Сяргей Баляслававіч, дарэчы, таксама не саромеўся сведчыць сваё каталіцкае веравызнанне. Шмат каму, і не толькі з католікаў, дапамог ён парадаю, кансультацыяй, своечасовым лекаваннем. І памёр — на працоўным месцы, у бальніцы. Як ні намагаліся калегі аднавіць работу сэрца, не змаглі гэтага зрабіць: такая была Божая воля.
...Нявызнаныя Божыя шляхі. Не дадзена нам ведаць, калі напаткае кожнага з нас хвіліна адыходу ў вечнасць. Дык будзем берагчы і любіць тых, хто побач з намі, як рабіў гэта наш дарагі сябар Сяргей Баляслававіч Сіпайла. Мы зычым моцы ў цяжкім выпрабаванні яго жонцы Людміле і дзецям Ядзі, Барбары, Багуславу. Няхай Пан Бог Усемагутны зробіць так, каб заўжды асвятляла іх зямны шлях усё тое добрае, што паспеў зрабіць дзеля людзей іх муж і бацька.
святары, сёстры законныя.