Белыя вяночкі харугваў, як птушкі, то з’яўляліся, то знікалі паміж вяршалінаў дрэў, што растуць абапал касцёла. Усе, хто думаў, што набажэнства распачнецца а 18-й гадзіне, памыляліся: як жа распачаць святую Імшу без традыцыйнай літаніі і Эўхарыстычнай працэсіі вакол касцёла ў дзень яго юбілею? 200 гадоў таму нашы продкі на старажытнай барысаўскай зямлі распачалі будоўлю храма, які цяпер прымае сваіх парафіянаў у шырокія абдымкі дзвярэй, за якімі ўжо чуваць урачыстыя гукі аргана і скрыпкі, галасы хору і вернікаў, што спяваюць гімн Magnificat...

Дзень святкавання юбілею абралі невыпадкова: 8 верасня супалі разам тры святы — парафіяльнае тытулу касцёла, які мае назву Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі, 200-годдзе пачатку будоўлі храма і народнае свята Багач, дзень, калі нашы продкі дзякавалі Пану Богу за ўраджай і пачыналі сяўбу, просячы благаслаўлення ў Багародзіцы на добры плён.

Юбілей і сапраўды можна было назваць своеасаблівым Багачом, толькі пад выглядам зерня былі самі вернікі Барысава і госці з навакольных парафій, а гаспадаром быў Пан Бог, Які цешыўся з таго, што, нягледзячы на безліч неспрыяльных умоў, касцёл прастаяў два стагоддзі і працягвае прымаць вернікаў розных пакаленняў, старых і маладых, дзяцей і падлеткаў, для якіх пад скляпеннямі старажытнага касцёла практычна не засталося ў гэты дзень вольнага месца.

Урачыстая святая Імша стала галоўным месцам падзякі Пану Богу за ўсе тыя ласкі, якія Ён звязаў з гэтай святыняй. Святары з Барысава і Мінска на чале з Яго Эксцэленцыяй біскупам Антоніем Дзям’янкам супольна адпраўлялі набажэнства. Біскуп Антоні Дзям’янка ахвяраваў святую Імшу за ўсіх тых людзей, што калісьці пераступілі парог гэтай святыні: за вернікаў парафіі, за духоўных асобаў, якія працавалі тут на ніве Пана, за колішніх будаўнікоў, якія прыклалі вялікія намаганні для таго, каб касцёл прастаяў 200 гадоў, і за сённяшніх будаўнікоў, якія праявілі глыбіню сваёй веры падчас адбудовы храма.

Велічны алтар, гукі аргана, залатыя арнаты стваралі адчуванне вандроўкі ў прасторы. Вельмі проста было ўявіць нашых продкаў 200 гадоў таму на ўрачыстасці кансэкрацыі касцёла. Шмат змянілася з таго часу: мова набажэнства, пэўныя абрады, вернікі, але Той, Хто яднае людзей у святыні, застаўся нязменны. Нашыя продкі здолелі перадаць нам каштоўны скарб веры і народнай традыцыі, таму востра адчувалася повязь пакаленняў, тыя нябачныя ніці, што звязвалі сучасных парафіянаў з іх папярэднікамі, якія гэтак жа ўзносілі малітвы да Пана Бога ў барысаўскай святыні некалькі стагоддзяў таму.

Год пачатку будоўлі касцёла быў зусім не просты ў жыцці нашай краіны. Толькі нядаўна скончыўся апошні падзел Рэчы Паспалітай, неспакойна адгукаліся ўсё новыя перамогі Напалеона. У драўляным Барысаве пажар знішчыў касцёл Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі. 15 жніўня 1806 года на гэтым жа месцы быў закладзены вуглавы камень для новай мураванай святыні. Кансэкрацыя касцёла адбылася ў 1832 годзе. Галоўны алтар, што цудам захаваўся ад пажару, тады перанеслі ў новы храм. У цэнтры алтара быў змешчаны абраз Маці Божай з Езусам, які благаслаўляе сусвет. Цярпеў касцёл ад пажару і ў 1900 годзе, але найбольшыя страты, як і большасць святыняў на нашай зямлі, пацярпеў у 1930-я гады. Спачатку храм ператварылі ў склад, а пасля Другой сусветнай вайны — у кінатэатр. Толькі ў 1988 годзе касцёл вярнулі вернікам, і ўжо праз два гады ён быў нанава асвечаны пад тытулам Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі. Таму асаблівы сэнс набылі пажаданні біскупа Антонія Дзям’янкі бачыць гэты храм і надалей толькі домам малітвы, які будзе служыць наступным пакаленням на хвалу Божую яшчэ не адно двухсотгоддзе.

Знамянальна, што менавіта ў 200-ю гадавіну пачатку будоўлі барысаўскай святыні распачаліся працы па ўзвядзенні новага касцёла ў іншай частцы горада, на другім беразе Бярэзіны. Узначальваць будаўніцтва прызначаны кс. Аляксандр Тарасевіч, гадаванец старажытнай Барысаўшчыны, а дапамагаць яму ў гэтай справе будзе а. Збігнеў Грыгарцэвіч.

Спрыяў юбілей і экуменічнаму дыялогу паміж Каталіцкім Касцёлам і Праваслаўнай Царквой. У святой Імшы прымалі ўдзел праваслаўныя святары з мясцовай парафіі, каб раздзяліць з католікамі радасць святкавання. Усе вернікі гучнымі апладысментамі ўспрынялі шчырыя віншаванні братоў-праваслаўных.

На заканчэнне свята ўсіх прысутных запрасілі на святочны пасілак пад верснёўскім небам, дзе сабраныя сталы з пачастункамі ўжо чакалі гасцей і парафіянаў. Вясёлая гамонка, жарты і размовы яшчэ доўга не сціхалі каля старога касцёла, які з вышыні сваёй вежы быццам паглядаў на сваіх дзетак, што бавіліся пад яго мурамі. Напэўна, ён удзячна «думаў» пра тое, што прастаіць на гэтай зямлі яшчэ не адно стагоддзе...