Данута Бічэль

Будслаў наш санктуарый

Божая Маці ў кароне спакою хлопчыка туліць да сэрца рукою ён Ёй трымае палец правіцы Будслаў вышэй палітычнай сталіцы выбрацца ў людзі з пяску не маглі мы цёплаю цемрай ідзём пілігрымы на літургію ліпнёвую ў Будслаў збудзем крылатых пакорнымі будзем Бог не смяецца ні з якага краю чысты прагал ад Маскоўі да немцаў Божы прытулак ад сэрцаў да смерцяў Будслаў сваіх пілігрымаў збірае

* * *
а шурпатыя рукі старога каштана пазбіралі на кніжку мяне нечакана

* * *
хто закінуў на хмаркі мярэжы гэта вецер з заснежанай вежы ён бяссонны і грэшны ён першы б'юцца словы бы рыбіны ў вершы нехта ж грае на лютні наверсе на святой вышыні паднябесся пачынаецца ветрава песня галубок чысціць перыйка ў снезе шчэ бяссонная хмарка заспана шчэ не дыхаюць духі аргана шчэ прасветлена плакаць зарана шчэ нічогачкі не змарнавана

* * *
утварае дарога знак крыжа старога і апроч мяне анікога край зямлі свабодны ад зорак нібы там пракаціўся паморак маладзік як ножык-сцізорык адна пры ўсім небакраі каменне ў жменю збіраю апроч неба нічога не маю

* * *
была я лёгкай як белы птах тады я лётала ў снах чыстай была як белы анёл у снах не ўпала на дол была я грэшнай ведзьмай была лётаць у снах я магла маланкай з громам у буры слоў гарэла і лётала зноў цяпер жыццё святое ў мяне цяпер я лётаю ў сне не ў вырай лячу а лячу дамоў на белых аблоках сноў

* * *
не замучыце неба грамамі не закурыце неба дымамі не задыміце і цыгарэтамі не застрэліце неба ракетамі не захопіце неба і танкамі не затопчаце дзікімі танцамі ні сваімі пампезнымі святамі ні сваімі дарамі багатымі

да Маці Божай у Вострай Браме

адчынена сэрца Марыі перад сусветам надскрыжаваннем пагоджаных з воляю рук вось гэты горкі аповед Бог пра мяне даўно ведае пацалунак кладу я мой грэшны на мой вастрабрамскі брук жыццё мяне сцісне а сэрца жывога не вырве абступяць з балота падлюгі паставяць сумненні сцяной прыходжу я з-за балота да вастрабрамскае Вільні ціха кажу падымі мяне адну мяне нада мной

* * *
вылечым самі хваробы дзяцінства вырасцем самі з цямрэчы дзікунства укультувуемся светлай яснотай у мудрасць сусветную у глыбіню ці застанемся святой наіўнотай жыць сярод мёду і палыну будзем маліцца на мове дзіцячай ці з апастольскай малітвы тлумачыць ці абмяжуем родныя гоні Крыжам на княскай белай Пагоні ды папракаць Цябе з крыўдамі будзем з намі не дзеляцца добрыя людзі

ксёнжа

паміж мною і правам Божым за мяне заступаецца ксёнжа дае мне поўную ласку цудам святой Эўхарыстыі сумленне маё ў ім чыстае ад мяне апрача грахоў ксёнжа не мае нічога мае ўсмешку Бога жывога

* * *

неяк трымаюся смерцю Тваёй пераможана Крыжам за грэх перапрошана нібы ў сярэдзіне часу які прыпыніўся і дрэмле а паміж мною і сонцам анёлы на дрэве раптам зачэрпне ад грому ўтопіць вядзёрка па воселка возьме ў нябёсы дадому хмарку ягнятка і восліка з сонечнай песняй прышле мне замежную візу Брат мой духоўны Паэта Францішак з Асізі быццам ніякіх навацый думкай запоўніць навейшай сэрцы святыні і пляцы прастору бязмежжа

* * *
на другім канцы свету у капліцы прыбранай спавядаюся Пану які ўкрыжаваны сярод чыстых людзей і людзей расспяваных апантаных студжу пацалункам раны