Аднаго разу маці прысніўся сон: Найсвяцейшая Панна, вядомая з абраза ў Будславе, паабяцала, што Сільвія выздаравее, калі яны пабудуюць капліцу ў гонар Маці Божай у сваіх уладаннях. Не раздумваючы, не задаючы пытанняў, уся сям’я распачала будаўніцтва капліцы. І вось 15 мая 1938 года капліца была скончана і асвечана будслаўскім пробашчам кс. Станіславам Вярэнікам. Пасля асвячэння на вачах усіх жыхароў вёскі здарылася нешта незвычайнае – Сільвія выздаравела. Яна паднялася, пачала хадзіць.
Пасля вайны Сільвія пераехала ў Польшчу, там выйшла замуж і дажыла да глыбокай старасці. Выехалі і іншыя жыхары. З калісьці квітнеючай і вялікай вёскі, у якой жыло больш за дзвесце чалавек, цяпер засталіся толькі шаснаццаць і то ўсе пенсійнага ўзросту. Дамы ў ваколіцы капліцы даўно ўжо паразбіралі, ды і капліца цяпер апынулася ў лесе, амаль за паўтара кіламетра ад вёскі. Побач з капліцай знаходзіцца магіла, у якой пахаваны нямецкі салдат з часоў другой сусветнай вайны. Ён, а таксама 8 іншых нямецкіх салдат былі расстраляныя партызанамі. Мясцовыя жыхары пахавалі гэтага 21-гадовага салдата каля капліцы і да сённяшняга дня клапоцяцца пра яго магілу. Яны не бачылі ў ім ворага, хутчэй – ахвяру фашызму, які прымусіў яго ісці на вайну.
А на месцы «грыбкоўскага цуда» кожны год у нядзелю пасля 15 мая збіраюцца на фэст людзі. Прыязджаюць веруючыя з суседніх вёсак, а таксама выхадцы з вёскі Грыбкі, якія жывуць цяпер у многіх гарадах і вёсках Беларусі. І ў гэтым годзе 18 мая сабраліся вернікі каля лясной каплічкі, каб праслаўляць Бога за яго дабрыню, за апеку Маці Божай Будслаўскай, за яе цуды. Хочацца скончыць гэту незвычайную гісторыю словамі з верша «Да Маці Божай Будслаўскай» Мар’яна Дуксы:
|
І з радасцю мы ўсе, жывыя, да Божых горнемся святынь. О, Найсвяцейшая Марыя, Ты нас і сёння не пакінь. |