(...) Доўгі час Касцёл быў найлепшай, калі не адзінай, айчынай для розных відаў мастацтва, і вось, з пачаткам новага часу, яно адмяжоўваецца ад гэтай сувязі, па меншай меры, у Заходняй Еўропе. Праваслаўны свет перажыў розныя іншыя працэсы, але і яны прывялі да аналагічнага выніку. Нарэшце, наш час вызваліў мастацтва ад гэтага, а таксама ад прыхільнасці да вызначанага выяўленчага канону, што прывяло да ўзнікнення трывалай шматзначнасці паняцця мастацтва, якая ўзрасла ў век мультымедыя — век новых магчымасцяў для стварэння, распаўсюджвання і рэпрадукцыі твораў мастацтва. У гэтым «полі напружання» дыялог з выкарыстаннем мастацтва азначае вялікі выклік Касцёлу і рэлігіі. Наколькі цяжкі гэты дыялог, можна назіраць усюды, дзе на мове сучаснага мастацтва павінна фармавацца новая касцёльная прастора, альбо дзе робяцца спробы інтэграваць заняткі мастацтвам у працэс вывучэння тэалогіі і навучання святароў. Такім чынам, што датычыць мастацтва ў адпаведнасці з яго сучасным значэннем як агульнай платформы для рэлігійнага дыялогу, сёння нельга задавольвацца відавочнымі адказамі.

Дапаможны біскуп Кёльна Фрыдхельм Гофман, які ў Каталіцкім Касцёле Германіі лічыцца вядучым прадстаўніком дыялогу паміж Касцёлам і мастацтвам, некалькі гадоў назад на пытанне, чаму ў Касцёле здавён надаецца такое вялікае значэнне мастацтву, адказаў так: «Бо мастацтва непасрэдна ўдзельнічае ў Божым акце стварэння!».

Пры гэтым ён спаслаўся ў першую чаргу на дакументы Другога Ватыканскага Сабору: «Да самых высакародных заняткаў творча адоранага чалавека з поўным правам прылічваюць выяўленчае мастацтва і музыку, у прыватнасці, рэлігійнае мастацтва і яго найвышэйшую форму — сакральнае мастацтва. Па сваёй сутнасці яно звернута да бясконцай прыгажосці Бога, якая так ці інакш павінна знайсці сваё выяўленне ў творах мастацтва, створаных чалавекам; і яны тым болей прысвечаны Богу, Яго хвале і праслаўленню, калі перад імі не пастаўлена ніякая іншая мэта, як толькі ў пабожным ушанаванні накіроўваць думкі і пачуцці людзей да Бога» (Другі Ватыканскі Сабор, Канстытуцыя аб святой літургіі Sacrosanctum Concilium, 112).

У гэтым нанава адкрытым фундаментальным хрысціянскім разуменні мастацтва як стваральнай сілы чалавека, якая мае сваё паходжанне ў самім яго Створцы, зноў могуць зблізіцца заходняя і ўсходняя традыцыі.

Глядзі таксама
Крыстына ЛЯЛЬКО. ДЗЕЛЯ ДУХОЎНАГА АБНАЎЛЕННЯ ЕЎРОПЫ