СЬЛЕДАМ ЗА ХРЫСТОМ

1. Буду гаварыць Пану майму, хаця пыл я і попел (Быц 18, 27).

Калі б глядзеў я на сябе, быццам на нешта вялікшае, — Ты будзеш насупроць мяне; і праўду скажуць благацьці мае, якім ня здолею пярэчыць.

Калі ж надта спакаруся перад Табою, зракуся самога сябе, ды буду як пыл, — якім я і ёсьць сапраўды — схіліцца да мяне ласка Твая ды прысунецца сьвятло Тваё да сэрца майго, і ўся самапашана мая, на’т і наймнейшая, упадзе ў дол нічогасьці маей і прападзе на векі.

Там пакажаш мне самога мяне — чым ёсьць я, чым быў і да чаго дайшоў я, бо нічогасьць я — а гэтага ня ведаў (Пс 72, 21).

Калі мяне самога пакінеш — нічога я, самая нядужасьць, калі ж раптоўна глянеш на мяне — зразу стану дужэйшым і поўным новага вясельля.

І дзівіцца трэ’ надта, што так хутка падымаеш мяне, ды так лагодна прыгортваеш к сабе мяне, які ўласным цяжарам падаю заўсёды нізка-нізенька.

2. Любоў гэта Твая робіць, без заслугі з боку майго сустракае мяне ласка і ў столькі патрэбах мне памагае, ад цяжкіх небясьпек мяне бароніць і ад бязьмернага ліха ратуе мяне.

Блага сябе любячы — зусім загубіў сябе, Цябе ж толькі шукаючы ды Цябе толькі любячы — нашоў я і Цябе і сябе, і дзякуючы любові к Табе лепш пазнаў я нічогасьць сваю.

Бо ж Ты, о Найсалодшы, робіш са мною тое, на што не заслужыў я, яшчэ больш, чымся я сьмеў бы спадзявацца ці прасіць.

3. Будзь бласлаўлёны, Божа мой, бо хаця я нягодны ўсіх ласкаў Тваіх, Твая, аднак, вялікадушнасьць ды дабрата безканечная ніколі не пакідае дарыць дабром на’т няўдзячных ды тых, што далёка ад Цябе адышлі.

Навярні нас усіх да Сябе, каб былі мы ўдзячнымі, пакорнымі ды пабожнымі, бо ж Ты нашае збаўленьне, цнота і сіла нашая.

1. Сыне, Я павінен быць апошняю і найвялікшаю мэтаю тваею, калі сапраўды хочаш быць шчасьлівым.

Такое імкненьне ачысьціць сэрца тваё, што так часта ды блага нахіляецца да самога сябе і да стварэньняў.

Бо калі сябе толькі ў нечым пачнеш шукаць — зразу знядужэеш ды засохнеш самому сябе.

Дык усё датасоўвай да Мяне, бо ж Я гэта ўсё табе даў.

Уважай, што ўсякае паасобнае дабро плыве з дабра агульнага і найвышэйшага, і вось таму ўсё трэба датасоўваць да Мяне, як да першае крыніцы.

2. З Мяне, як з жывое крыніцы, бяруць ваду жыцьця вечнага: і маленькі і вялікі, бедны і багаты, а тыя, што ахвотна і ўсім сэрцам Мне служаць, атрымаюць дабро за дабро.

Хто шукаў бы дзе апрача Мяне сваей славы ці свайго вясельля — ня найдзе сапраўднай і трывалай радасьці, сэрца яго ніколі не напоўніцца шчасьцем і ўсьцяж будзе цярпець і мучыцца.

Дык не прызнавайся да нічога добрага, што яно ад цябе, ані ізноў прыпісвай каму-небудзь цноту якую — а ўсё кіруй да Бога, без Якога нічога чалавек ня мае.

Я ўсё даю табе, Я ўсяго цябе мець хачу і з вялікаю сьцісласьцю вымагаю падзякі.

3. Вось праўда, якая разганяе ўсю марнату славы.

А калі прыдзе ў сэрца ласка нябесная ды любоў сапраўдная, ня будзе ўжо ў ім ані зайздрасьці, ані сумаваньня, ані самалюбства.

Бо любоў Бога перамагае ўсё, яна ўсе сілы душы расшырае і ўзмацняе.

Калі ты сапраўды разумны — ўва Мне толькі будзеш весяліцца, на Мяне толькі спадзеіцца, бо ж няма нікога добрага апрыч Бога аднаго (Лк 18, 19); Ён няхай мае хвальбу вялікшую за ўсё ды няхай усе Яго благаславяць.

1. Цяпер зноў буду гаварыць да Цябе, о Пане, ня змоўкну; прагавару я да вушэй Бога майго, які на вышыне.

О як мноства вясельля Твайго, Пане, якое схаваў Ты ад тых, што баяцца Цябе! (Пс 30, 20). А чым Ты ёсьць для тых, якія любяць Цябе? Якія служаць Табе ўсім сэрцам сваім?

Сапраўды, разважаць Цябе — нявыказнае шчасьце, якім надараеш сваіх улюбенцаў.

Гэтым найбольш паказаў Ты мне салодкасьць любові Тваей, што калі мяне ня было — Ты стварыў мяне, калі заблудзіў я далёка ад Цябе — Ты вярнуў мяне на службу сваю і загадаў, каб любіў я Цябе.

2. О крыніца вечнае любові, што скажу аб Табе?

Як я мог бы забыцца аб Табе, калі Ты быў ласкавы памятаваць аба мне на’т і тады, калі я засох і прапаў?

Зрабіў Ты міласэрнасьць вялікшую над усе спадзеўкі для слугі Твайго і надарыў яго любоўю і ласкаю больш, чымся ён заслужыў.

Што ж аддам я Табе за такую ласку? Ня ўсе маюць магчымасьць, каб кінуўшы ўсё, выракліся сьвету ды вялі кляшторнае жыцьцё.

Што ж вялікага ў тым, каб я Табе служыў, каму ўсенькія стварэньні павінны служыць.

Ня тое ёсьць вялікім, шо служу я Табе, а тое ёсьць сапраўды вялікім і дзіўным, што мяне, гэткага мізэрнага і беднага, захацеў прыняць за слугу і прылучыць да ліку ўлюблёных слугаў Тваіх.

3. Вось усё, што маю, — Тваё яно, і мая служба Табе — так жа Твая.

Аднак выходзіць наадварот — Ты больш мне служыш, чымся я Табе.

Вось неба і зямля, якія Ты стварыў на службу людзям, ёсьць прада мной і робяць штодня тое, што загадаў Ты ім.

І гэтага мала яшчэ, бо ж загадаў Ты на’т анёлам, каб людзям служылі.

Аднак найвялікшае — гэта тое, што Ты сам пажадаў чалавеку служыць ды прырок даць яму самога сябе.

4. Што ж Табе дам я за ўсе гэныя тысячы дабрадзействаў Тваіх? О, каб здолеў я служыць Табе ўсянюткімі днямі і начамі праз жыцьцё маё!

О, каб хапіла мяне на тое, каб хаця адзін дзень праслужыў я Табе, як трэба!

Сапраўды, годны Ты ўсенькае службы, усенькае славы і хвалы вечнае.

Сапраўды, Ты Пан мой, а я бедны слуга Твой; я павінен усімі сіламі служыць Табе і ніколі ня спыняцца ў хвальбе Тваей.

Гэтага жадаю, да гэтага імкнуся: і калі чаго мне не хапае, Ты зволь дапоўніць.

Будуць мець вялікую ласку тыя, каторыя самахоць пашлі на найсьвяцейшую службу Тваю.

І найдуць найсаладзейшую пацеху Духа Сьвятога тыя, што дзеля любові Тваей кінулі ўсе роскашы земскія.

І найдуць вялікую свабоду духа тыя, якія дзеля Іменьня Твайго пашлі вузенькаю сьцежкаю і пакінулі ўсе клопаты сьвету.

6. О як салодкая і мілая служба Богу, дзякуючы якой чалавек сапраўды робіцца свабодным і сьвятым!

О сьвяты стан законных людзей, дзякуючы якому чалавек робіцца роўным анёлам, Богу мілым, нячысьцікам страшным ды паважаным усімі вернымі!

О служба заўсёды годная нашае любові і нашага імкненьня, дзякуючы якой заслужым найвялікшае дабро і якая нам дасьць вечна трывалае вясельле!

1. Трэба табе шмат яшчэ вучыцца, чаго дагэтуль добра ня ведаеш.

Чаго ж гэта, о Пане? Каб пажаданьні свае падпарадкаваў ты сусім пад волю Маю, каб ня любіў ты сам сябе і пільна імкнуўся зьдзейсьніць волю Маю.

Часта запальваюць цябе пажаданьні і гвалтоўна парываюць, аднак разважай, ці гэта дзеецца дзеля славы Маей, ці дзеля тваей уласнае спадобы.

Калі Я буду прычынаю і мэтаю тваей — здаволены будзеш усім, што толькі Я загадаю, калі аднак самога сябе ў чым шукаеш — ведай, што гэта цябе спыняе і абцяжае.

2. Дык сцеражыся, каб не пайсьці табе, добра не разважыўшы ды Мяне не папытаўшыся, за пажаданьнем сваім, каб не давялося пасьля шкадавацца, або каб табе не апрацівела тое, што даўней было да ўспадобы і за чым ты гнаўся, як за нечым лепшым.

Ня трэба зразу ісьці за кожнай склоннасьцяй, якая здаецца нам добрай, але ня трэба такжа і адкідваць таго, што на першы пагляд здаецца табе праціўным.

Карысна падчас стрымлівацца і ў добрых намерах і пажаданьнях, каб зашмат захапіўшыся — не расьцярушыўся ты думкамі; каб ня згоршыў іншых непаслухмянасьцю, або каб дзеля спраціўленьня іншых сам ты раптоўна не пачаў непакоіцца і ня ўпаў у прыгнечанасьць.

3. Падчас трэба мужна перамагчы сябе ды пайсьці насупроць пажаданьню цялеснаму і не глядзець на тое, чаго хоча цела і чаго ня хоча, а да таго трэба перадусім імкнуцца, каб і ня хочучы падпарадкавалася яно духу.

І так доўга трэба цела цьвічыць і прымушаць, пакуль ня будзе гатовае на ўсё, навучыцца здавольвацца малым і простым і не наракаць, калі б што і сустрэлася яму супраціўнае.

1. Пане Божа! Бачу, што надта патрэбная мне цярплівасьць, бо шмат сустракаецца ў гэтым жыцьці праціўнасьцяў.

Бо што б я не рабіў, каб здабыць супакой, ніколі ня можа быць жыцьцё маё без барацьбы ды болю.

2. Праўда гэта, сыне Мой, але Я хачу, каб ты не такога шукаў супакою, які б быў вольны ад спакусаў або супраціўнасьцяў.

Але каб ты разумеў, што і тады нашоў супакой, калі будуць наведваць цябе ўсялякія турботы і сустракаць розныя перапынкі.

3. Калі скажаш, што не патрапіш столькі цярпець, дык як жа будзеш калісь цярпець у вагні чысца?

З дзьвёх благот — заўсёды меншую трэба выбіраць.

І вось, каб абмінуць будучыя кары вечныя — старайся мужна стрываць для Бога зло дачаснае.

Ці ж думаеш, што людзі сьвету гэтага дачаснага мала ці зусім ня церпяць? Ня нойдзеш гэтага, хаця б шукаў сярод найбольш багатых і ў роскашы жывучых.

Затое яны — скажаш — маюць шмат вясельля ў жыцьці і дагаджаюць сабе, а дзеля гэтага сусім не клапацяцца турботамі.

4. Дапусьцім, што маюць яны ўсё, чаго толькі ім захочацца; аднак ці ты думаеш, што гэта доўга патрывае?

Вось быццам дым прападуць багатыры і раскошнікі; не астанецца ані ўспаміну аб іх колішніх радасьцях.

Але калі б і дагэтуль жылі, не весяліліся б яны радасьцямі без гаркаты, сумаваньня ды трывогі.

Бо часта стуль, адкуль ішло вясельле, з’яўляецца і кара болю. І справядліва гэтак ім, што шукаючы толькі грэшных роскашаў — ня могуць імі карыстацца бяз сораму ды гаркаты.

5. О, якія кароткія, якія абманныя, якія грэшныя ды сорамныя ўсе яны — тыя радасьці!

Аднак людзі ў сьлепаце ды ап’янеласьці сваей ня бачаць гэтага і быццам дурная жывёліна, дзеля марнага здаваленьня ў гэтым хутка мінаючым жыцьці, губяць душы свае.

Вось жа ты, сыне, ня йдзі за пажаданьнямі тваімі ды адварочвайся ад волі сваей (Экл 18, 30).

Шукай у Пану радасьці, і споўніць просьбы сэрца твайго (Пс 36, 4).

6. Бо калі сапраўды хочаш весяліцца, калі хочаш, каб Я цябе больш шчодра пацяшаў — няхай будзе благаславенства тваё ў пагардзе ўсяго зямнога ды ў адрачэньні ад благіх пажаданьняў, а тады вялікую пацеху мець будзеш.

І чым больш адмяжуешся ад усялякае пацехі, якую даць могуць стварэньні, тым саладзейшаю ды магутнейшаю будзе пацеха, якую ўва Мне найдзеш.

Але сьпярша ня без цяжкой барацьбы і не бяз суму — здабудзеш гэнае шчасьце.

Змагацца будзе з табою прывычка благая, аднак пераможаш гэта добрым навыкам.

Цела бурыцца будзе, але палкасьць духа паканае яго.

Нападаць і мучыць будзе цябе зьмяюга стары, але малітва адгоніць яго, а праца карысная ўваход у душу яму зачыніць.