СВЯТАР За сумным позіркам апушчаных вачэй ён у душы бязмежны свет хавае. А колькі ж меў трывожных дзён-начэй, як доўга Бога клікаў у адчаі! І ў памяці навек той светлы дзень, калі паклікаў Езус за сабою, і ён прыйшоў з малітвай да людзей, і сэрцы Божай наталіў любоўю. Хай цернем высланы ягоны шлях, і шмат зачыненых ён бачыць сэрцаў, але ў вачах яго агонь не счах, спадзеўна сэрца стомленае б’ецца. Яму сам Бог прызначыў па жыцці быць светачам для душаў заблуканых, дапамагчы ім існае знайсці і абмінуць спакусы і падманы. І ён ідзе, шчаслівы, як анёл, да алтара, і вочы падымае, і Богу сэрца аддае сваё, і ў шчасці на імгненне замірае... Аня АНТОНАВА

 

Тры шапкі гартэнзій з галіначкай дуба Пакутнікам Віленскім несла я ў храм. Стаянне прад Богам душы маёй люба, Вось толькі жыццё за Хрыста ці аддам? Хоць клопатам дробязным сценены Дух мой, Начную малітву я ўзнёсла ўспрымала І думкай высокай адольвала скруху, А пеўня пачуўшы – пра здраду Хрысту ўзгадала.

За нас перад Богам Слязінкамі шчырымі Заплакала воблачка. Празрыстыя кроплі З нябёсаў высокіх Уніз абрываліся: На дрэвы, на травы, На твары людскія... Натольвалі смагу, Змывалі наліплую Быцця абыякавасць, Што ссохлася ў жарсцях, І выстыла ў чэрствасці Нашай будзённасці...

Колькі адчаю ў пакутных вачах, Што не азораны промнямі веры! Свецяцца радасцю тыя, дзе ёсць Божы страх, Быццам расчынены ім ужо райскія дзверы.