* * * Божае Нараджэнне... Міг трыумфальны святасці. Моцнае душ узрушэнне. Выбух вялікай радасці. Над юдэйскім узгоркам і над паганскай ерассю ты, Бэтлеемская Зорка, яркім агнём загарэлася. Свет навакол азарыўся — светла і потым станецца. Цуд найвялікшы адбыўся у занядбанай стаенцы. Точыцца холад зімовы. Яселькі сенам засланыя. Хіляцца самі галовы перад Нябесным Пасланнікам. Божае Нараджэнне — душы заззяйце, як люстры. Выратаванне-збавенне для беспрасветнага людства. Самая суперпадзея, неверагодная ў светласці. Ясніцца наша надзея ў ачалавечанай вечнасці.

 

«Не бойцеся!» Папа Ян Павел ІІ Звычайны страх альбо ляноты біч душу скавалі, і ўцякла уцеха... «Не бойцеся!» — твой запаветны кліч разнёсся па усёй зямлі, як рэха. Ён музыкай бадзёраю звініць, уладу адбіраючы у смерці. «Не бойцеся ўсе насцеж расчыніць вы Езусу свае людскія сэрцы». Няхай сабе замала ў іх святла, у поцемках святочны блік згасае. Не бойцеся! Народзіцца хвала. Прагнаўшы змрок, адна любоў заззяе. Не бойцеся, і будзе шчасна вам. З сядла не скіне дрогкая дарога. Пакінуўшы свой родны дом ці храм, не бойцеся узяць з сабою Бога. У вір натоўпу, на вялікі пляц нясіце знак заўжды святой выявы. Хай зойдзе з вамі у любы палац любімы Езус у зеніце славы. О, дужа цяжка цемру пакарыць, калі душа маною зруйнавана. Не бойцеся вы праўду гаварыць, якая выцякае з вуснаў Пана. Масціць масты, каб адступіла гаць, не бойцеся. І тушавацца — годзе!.. Не бойцеся апосталамі стаць у тлуме дваццаць першага стагоддзя.

 

Пасланне святому Пётру «Душы-тапельцы, о дзе вы?» — твой гэты клопат не згіне... Зноў ты закідваеш невад ў пеністыя глыбіні. Што там можна ўгледзець — зверху ў людскім катлаване? Зоркі святла там не цэдзяць, сонца туды не загляне. Дно заімшэлае, нібы ў поцемкі замуравана. Колькі там людства, як рыбы, цемраю зачаравана! Цемра — нябыт і параза, вельмі ж там радасці мала. Колькі там душ, што ні разу з той глыбіні не ўсплывала... Выйсці да сонца ў адведкі, ззянне вітаючы зрокам. Як вырываюцца з сеткі, хто перапоўніўся змрокам. Стомлены і спрацаваны, нашыя лёсы узгадвай — Пётра, святы, шанаваны, толькі свой невад не складвай. Верыў і веру цяпер я: нам паспрыяеш ты дужа. З цёмнага мора бязвер’я выцягнеш нашыя душы.

 

Дарога веры Прэч не паслала нікога, кожнага кліча ў лагодзе. Роўную гэту дарогу забрукавалі стагоддзі. Час тут імчыцца імклівы і, пазбягаючы звады, ціха калыша алівы з Гефсіманскага саду. Самая слынная ў свеце, ці зразумелая намі? Вечнасць над ёю свеціць зорнымі ліхтарамі. Ззяюць далёка-далёка блікі яе залатыя. Ідуць па ёй адзінока праведнікі і святыя. Ах, як нам хочацца, людцы — ўсе мы збавення хочам, каб на Дарогу вярнуцца з цёмных лясных абочын.

 

* * * Няма сірот, бо Ты ёсць на зямлі. З нябёс высокіх кожны дзень прыходзіш, пакінутых дзяцей за ручкі водзіш, каб хоць на міг суцешыцца маглі. Твая любоў на крылах прыплыве у гарады шматлікія і вёскі. Ласкавая, Ты выціраеш слёзкі і гладзіш па дзіцячай галаве. Ідзеш да ўсіх — пакрыўджаных і злых, каб закалыхваць немачы старыя. Святая, Найсвяцейшая Марыя, Ты Маці ўсіх, дарослых і малых. Мінаючы нябесныя масты, спускаецца да нас любоў жывая. І на зямлі сіротаў не бывае. Няма іх там, дзе апякунка — Ты.

 

* * * Ізноў Ты людства ў любасці мілуеш і з цемры клічаш, нібы з апаўночы. О Божа, ну няўжо Ты не шкадуеш, не каешся, што нас стварыў аднойчы? Як часта зашчыміць адчайна сэрца, прамовіць словы нельга без надрыву. Душа ад праўды горкай затрасецца: не вартыя мы Творчага Парыву. Якім жа ветрам нам развеяць скруху і як адолець панаванне болю? Мы правілы Твае жыцця і руху парушылі па ўласнай добрай волі... Нам ці спазнаць калі Тваё цярпенне, ці выказаць яго ў бяссільным слове? Як цяжка дарасці да ўсведамлення: не змерыць дна нам у Тваёй любові...

 

* * * дажджы й туман зямлю накрылі, і сочыцца святло ледзь-ледзь. О Дух Святы, пашлі мне крылы, што дапамогуць узляцець. Цераз слату, густую сырасць, заслону восеньскай імжы, цераз цягучую паныласць, здранцвенне сэрца і душы, цераз настрой бязвольна-хілы, праз дух, што да зямлі прырос... О Дух Святы, пашлі мне крылы, каб думкі ўскінуць да нябёс. Прыемна — над зямлёй павіснуць, міг гэты працягнуць даўжэй. Тут добра — воблакі не ціснуць, да Збаўцы трошачкі бліжэй. Мар’ян Дукса