* * *

Бог даў — і Бог узяў… Здароўе, шчасце, розум… Дык хіба ж наракаць мы можам? Ці можа наракаць зямля, што яшчэ ўчора калыхала збожжа, а сёння на сцярню дзіця ступіць не можа? Каму паскардзіцца пясок на дне засохлай рэчкі, як невыносна цяжка без жывой вады, без бляску промняў сонца ў ёй — няўжо навек? — застацца. А высахлы сарваны ліст, які ганяе вецер ўздоўж бясконцых вуліц, і лёс якога — ў вогнішчы згарэць ці спарахнець... Бог даў і Бог узяў, каб мы не за дары Яго любілі, а бескарысліва й ахвярна. Так, як любіць Ён…

* * *

З той смерцю цемра ўсё пакрыла — і сцёкшае крывёю сэрца скамянела… Самотным шэрым каменем ляжаць яму на ўзбоччы той пратоптанай сцяжыны, што жыццём завем мы, і аднаго жадаць: дасць Бог, ніхто не спатыкнецца аб мяне… Ды недзе ў глыбіні той пусткі, якую выскрабла ў душы пачуцце бессэнсоўнасці ўсяго, што засталося мне на гэтым свеце, праблісквае ўспамін аб дотыку Тваім, о Пане…

* * *

Зразумела, нарэшце, чаму я так прагну цярпення — каб упасці аднойчы ў Твае міласэрныя рукі.