Дзіна Вецер

Суцэльнасць жыцця

Я паміраю. Кожны дзень паміраю... З болем і стогнам. З агоніяй і трэскам Срэбнай ніці. З адпрэчваннем жыцця І прагай жыць. Настолькі пакутна, Што, здаецца, бясконца. З неапісальным Уздыхам прымання, палёгкі І акрыленасці ў канцы... Я нараджаюся, Кожны дзень нараджаюся. Умінаюся і ўціскваюся У пракруставы ложак плоці. Зноў пасаджаная На ніць срэбнага ланцуга. Адпрэчваю і прымаю. Прарастаю і прадзіраюся. Стагну і заміраю, Пракладаючы сабе Шлях у зямное Цемечкам, кволым раднічком. ...Абураюся і благаслаўляю... Гэта адбываецца Заўсёды па-рознаму, Без паўтораў: Кожны дзень – як новае Увасабленне й Суд.

* * *

Несупынна             невычарпальна                         неспатольна Крынічыць Дар Божы... Дар Любові... Навучы ўпакорыцца Сяйву зерня святому Каб быць ласкавым Кветкавым мурагом Пад ступні ног Тваіх, Госпадзі!

Ружа душы

Што падару Табе З галечы душы маёй Як выкаласую палымяную Любоў да Цябе Бедная душа мая Бы пустая скала І няма за што Вокам ці рукою зачапіцца Адняць і даць Стану стану я Падатлівай падуладнай Упакоранай Табе Госпадзі Драпінкі расколінкі лёсу На скале душы маёй Зраблю збаночкамі Шчылінкі Прыстасую пад вазачкі І ўзнясу малітву шчасця Што Ты ёсць на свеце Госпадзі Каб лёгка зашумеў У малітве маёй Вецер Духа Святога Каб пралятаючы Над душой Бязвіднай і пустой Зараніў Ён зернейка Зернейка міласці Божай Прабачэння і цярплівасці І вырасце кветка Паліваная Дажджом Божае Ласкі Напоеная сокам Малітоўных слёз маіх Утрыманая падатлівасцю Карэньчыкам зернейка Дараванага Ружу скалы душы маёй Прымі Госпадзі

Юзэфа Чантарыцкая

Пілігрымы

У нядзельку ў Будслаў Ідуць пілігрымы Да Маці маліцца За сваю Радзіму. А я невядома, Ці памалюся. Табе, Святая, Ці пакланюся. Я тут хварэю, Ляжу ў бальніцы. Можа, прывязуць мне Свянцонай вадзіцы. Маліцеся ўсе, Маліцеся, людзі! Можа, шчасця нам Хоць крыху прыбудзе.

Будслаў