А НАШ НАРОД НЕ ВЫРАКСЯ ЦЯБЕ

*** Адна дарога, і яна – да Бога. Якая ўсё ж у гэтым яснасць духа! Адна дарога, хоць іх вельмі многа. Адна – між іншых варыянтаў руху. Ёсць добрае, прыкіньце самі, выйсце з блукання, утрапення і пакуты. Навокал стрэлкі клічуць нас кудысці, убок так цягнуць іншыя маршруты. Маўчаць яны пра свой нікчэмны фініш, пра блізкі попел гонару людскога. А сэрца мудрае нічым не спыніш... Адна дарога, і яна – да Бога.

 

*** Прыпадымі людзей ляжачых, вера, вазьмі за рукі і прыпадымі. Пакліч у змрок, што густа, як хімера, пануе і звісае над людзьмі. Пясочак цёплы сцежкі ціхаходнай таемным чынам будзе ўсіх лячыць, пакуль агеньчык зоркі пуцяводнай наперадзе між дрэў не заблішчыць. Памкнуцца ў сэрца думкі-меданосы, задыхае у твар яшчэ раз май... Жывая вера, ты – нябесны посах. Хоць крышачку люд хілы падтрымай.

 

У КАСЦЁЛЕ Святло распаўсюджвае кожны малюнак касцёльны. Уважлівы Езус глядзіць на мяне невясёлы. І некуды знік акаляючы свет навакольны. І лётаюць, лётаюць перад вачамі Анёлы. І ззяннем нябесным мяне ахінае скляпенне, ад шыб каляровых кладуцца праменняў карункі. На вуліцы тлумнай пакінуў сваё утрапенне, я перад дзвярамі пакінуў будзённыя думкі. І вось апынуўся прад Богам я раненька-рана, пакорна-шчаслівы я ў храм акунаюся Боскі. І ўвесь заміраю насупраць старога аргана, дрыготка лаўлю я яго залацістыя ўсплёскі. І россыпы гукаў, што коцяцца ўніз вадападам, мой боль зацяжны паступова, паціхеньку гояць. На чыстае свята, пранізаны велічным святам, я скрыпку душы намагаюся ціха настроіць.

 

ДА МАЦІ БОЖАЙ БУДСЛАЎСКАЙ І адчувалі мы спрадвеку цераз увесь працяглы час Тваю ласкавую апеку, увагу шчырую да нас. Заўжды прыносіла параду І Божы асвятляла храм. І цёплую сваю спагаду Ты, шчодрая, дарыла нам. І так было ужо спрадвечна: праз нашых мук туман густы Ты усміхалася сардэчна, нам пасылала знакі Ты. Нам пасылала ў будзень шэры свой незвычайны светлы цуд, каб у сябе і ў Бога верыў заўсёды беларускі люд. І з радасцю мы ўсе, жывыя, да Божых горнемся святынь. О, Найсвяцейшая Марыя, Ты нас і сёння не пакінь. І азары нам цёмны будзень, прамення дай маёй зямлі. Калі нам вельмі цяжка будзе, Ты нас да сэрца прытулі.

 

*** Няпраўда, калі грэх я свой чыню, то вельмі ясна помню пакаянне – і ўсё гэта нагадвае гульню, дзе шчырасці і праўды ані звання. Я не таму грэх на душу бяру, што веру цвёрда: будзе з ім расстанне – яго, бы школьнай сціркаю, сатру, паклікаўшы да сэрца пакаянне. Чаму штодзённа знаюся са злом, мне гэта нават сёння невядома. І я не быў ніколі хітруном у той ступені, каб грашыць свядома. Душу ж так цісне злых учынкаў куль – хто вінаваты: людзі ці лянота? Даймае шкадаванне: я пакуль бездапаможна-слабая істота. Я думаю, не цягне і на грош душа-зіма, што цепліць спадзяванне... На ногі ўстаць дапамагае ўсё ж чарговае людское пакаянне.

 

А НАШ НАРОД НЕ ВЫРАКСЯ ЦЯБЕ А наш народ асіліць бездарожжа, хоць доўгі час блукаў ён у жальбе. Цябе заўсёды помніў, мілы Божа. А наш народ не выракся Цябе. Я да Цябе усёй душой хінуся, Ты сонцам ззяеш у маім жыцці. Ах Божа, паспрыяй жа Беларусі на роўны шлях нарэшце узысці. Цярпелі мы ад лютасці варожай, ды ў муках мы не страцілі сябе. Мы выжылі усё-ткі, мілы Божа, і наш народ не выракся Цябе. Вось-вось закаласіцца наша збожжа – мы доўга шчыравалі на сяўбе. Нам шчасце свеціць, свеціць, мілы Божа, бо наш народ не выракся Цябе. Дзень наступае радасна і гожа, душа ўжо не сціскаецца ў журбе, Ты нас трымаеш моцна, мілы Божа, мы верылі і верым у Цябе.