ВЕРШЫ

* * * Шпаклюе шчыльна восень каляіны, Дажджом на вокнах пішуцца тамы, І раптам напамінкам аб язміне — Раскоша белых шалікаў зімы. Яшчэ скарбонку жыццядайнай сілы Не вынішчыў неспачувальны лёс. Зіма якраз падсерабрыла крылы, і радуе крамянасцю мароз.

 

* * * Вакол мяне начныя гукі Шугаюць безліччу званоў, І ткуць ткачыхі без прынукі Сваё спрадвечнае радно. Душа трымаецца ў знямозе, Яшчэ глыток сівой тугі, А ў ночы велічным астрозе Скавалі тайна ланцугі. Навошта для душы — малечы — Такая важкасць ланцугоў, Уздрыгнуць стомленыя плечы Бяскрыллем белых галубоў.

 

Не карайце зямлю Калі ў небе зорак не злічыць, І ноч свае шатры табе адкрые, Прыслухайся, як велічна гучыць Нябеснае трывогі літургія. Жалобны голас роднае зямлі, Што нам адна — адзіная спрадвечна, На грудзі ёй каменнямі ляглі Людская жорсткасць і бесчалавечнасць. Калі гучыць набатам хор званоў І кліча за жыццё усіх на бітву, Прыслухайся, як за сваіх сыноў Зямля гаворыць ціхую малітву. Пачуй размову стомленых ялін, Абарані паніклую травінку, Сустрэнь прыветна жураўліны клін, Збяры крынічкі кожную слязінку.

 

* * * Непадуладнасць небу — гэта боль, Што мучае цябе пякуча доўга, Маю руку падаць табе дазволь, Бо не асіліш без мяне дарогу. Не утрымаеш кветку вераска І чыстае не знойдзеш ты крыніцы, І твой міраж загіне ў пясках, Не падарыўшы хоць глыток вадзіцы. І ўсё ж такі табе зайздрошчу я, Калі ты смела вымяраеш неба, Непадуладнае душы патрэба Ляціць адна на покліч жураўля.

 

* * * У сховы нямыя Хаваецца час, Мае дарагія, Я помню пра вас. Вятрыскі пачулі, Ваш голас не згас, Матуля, бабуля, Я помню пра вас. Вось ноч рассцяліла Радно напаказ, Нястомная сіла Пакліча да вас. І з вашым святлом Не канчаецца час, Мае дарагія, Хінуся да вас.

 

* * * Такія сосны розныя, Хаця і сёстры родныя, Па лесе разбягаюцца Ці ў карагод збіраюцца. Адна вось нахілілася, нібы спагады                     просячы У грыбніка няўдалага на пратаптанай                     просецы. А тая як патрапіла да дуба                     неабдымнага, Уцякла з сямейкі роднае, бы да свайго адзінага. Любуюся сасонкаю, што ля бацькоў                     нявесціцца, Яна дзяўчынкай гонкаю ля роднай маці                     песціцца. Лёс на свавольствы гэтыя глядзіць і                     усміхаецца, І песні, шчэ няспетыя, пад ціхі шэпт                     складаюцца.