ПЕСНІ МАЕ — ГЭТА ПТУШКІ КРЫЛАТЫЯ

*** Песні мае — гэта птушкі крылатыя, З родных палёў каласкі. Песні мае — гэта хмаркі калматыя З сіняй нябёс вышыні. Песні мае — гэта хвалі шумлівыя, Шэпты зялёных палёў, Ветру асенняга песні тужлівыя, Казкі цяністых лясоў. Песні мае — гэта слёзы гарачыя, Літыя сэрцам ў цішы. Песні мае — гэта радасці светлыя Кволай дзявочай душы. 12/V–25 г.

*** Льецца песня веснавая, Песня волі, кліч жыцця. Зноў душа мая спявае, Поўна мар і забыцця. Звонкі гоман ў полі, ў лесе, Даль ў праменнях зіхаціць. Сонца кросны тчэ на стрэсе, Сонца ў хвалях ўсцяж гарыць. 15/VI–25 г.

Лета Ў полі ціха, толькі ветрык Каласамі ледзь шуміць. То ён кветку пацалуе, То ў траве зашамаціць. Сонца промні залатыя Шле з блакітаў вышыні, Песціць шчыра землю-маці Сярод гэтай цішыні. Ўсюды свет, цяпло, прыволле, Ўсюды мір і супакой. І здаецца, ўсе шчаслівы Гэтай летняю парой. 23/ХІ 25 г.

Жаданне Ой, хацела б я тым вольным Вецярочкам быць, З траўкай, з кожным каласочкам Ў полі гаманіць. З кожнай кветкай цалавацца, З хвалькай жартаваць, Між галінак затаіўшысь, Лісце калыхаць. Слухаць казкі сініх даляў, Хмаркі ў небе гнаць І аб роднай Беларусі Песні ўсцяж спяваць. 20/ХІІ 25 г.

*** Вітаю песняй маладою Цябе, мой родны мілы кут. Навек з’яднана я з табою, Мой слаўны беларускі люд. Вітаю вас, дзядоў загоны, І вас, засценкі родных хат, І лесу вабныя заслоны, Садочкаў мілых ветлы рад. Прасторы сэрцу дарагія, Я вам на вернасць прысягаю. Нясу вам сілы маладыя І вольнай песняй вас вітаю. 19/І–26 г.

Ноч Ноч. Поўны шэптаў і казак таемных Поле, балоты, лясы. Кветкі свой пах разліваюць прыемны, Ззяючы срэбрам расы. Сціхла на поплаве песня начлежнікаў. Толькі ў прасторы палёў Конь часам пырхне, забразгае путам, Хвіля – і ціха ўсё зноў. Месячык срэбны плыве над зямлёю, Далі вартуе, глядзіць. Ветрык-гарэзнік ледзь-ледзь павявае. Ноч. Ўсё заціхла. Ўсё спіць. 1/ІІ – 26 г.

Завіруха Зашумела завіруха, Хмары неба агарнулі І рагоча вецер глуха, Люты правіць гулі. Хіляць дрэвы стан свой голы, Жаляцца галінкі. І ў шалёным карагодзе Кружацца сняжынкі. Мора белае бушуе, Ўсё з вачэй знікае. Ой ты, злая завіруха! Ой, зіма ліхая! 14/ІІ – 26 г.

Пралеска Яшчэ дзе-недзе снег бялее І ў лесе свежы халадок, А ўжо вясне на прывітанне Расцвіў пралесачкі цвяток. Ківае сіняю галоўкай І усміхаецца, бы ў сне. Люблю я мілую пралеску. Яна мне шэпча аб вясне. 4/ІІІ–26 г.

*** A. S. Мілы дружа, я плакаць не буду, Думкі чорныя прэч адганю . . . . . . . . . . . . Ў маім сэрцы шмат сіл і агню. Не спалохае злосная бура, Крылаў ясных не зломе віхор. Не схілюсь перад горам панура: Пакахала я моцна прастор. Перапоўнена сэрца каханнем, Бачыш, любы, няма ўжо слёз. Выйдзем разам вясне на спатканне, Песню выснуем з сонечных кроз. 12/IV 28 г.

*** A. S. Прыйдзеш ты, калі вясна ударыць, Смехам бэзавым зазвоніць сад. Маладосць рассыпле цуда-чары, Агняцветных песняў вадаспад. Прыйдзеш ты, калі ў праменнях сонца Расцвіце, абудзіцца прастор. Будзе радасць гэтакай бясконцай, Будзе шчасце аж да самых зор! Прыйдзеш ты ў вясновы ціхі вечар, Калі сэрца стукае мацней, Расцалуеш валасы і плечы, Усміхнешся сінявой вачэй. 21/ХІІ 30 г.

*** Ой, упалі з неба слёзкі, Ясныя упалі На кляновыя лісточкі, На рабін каралі. Ой, упалі, ой, упалі На палі-даліны. Загарэліся, скацілісь Нізкай журавіннай. Загарэліся расою У віргінь пялёстках. Ой, упалі, ой, упалі Дыяменты-слёзкі. 20/XІ–27 г.

Гл. таксама:
:: «СЭРЦА REQUIEM СПЯВАЕ...» ::