ПАВОДЛЕ...

*** Місія мая на гэтым свеце — звязам быць у ланцужку жыцця, і служу я не высокай мэце, я — вышыняў сціплае дзіця. Я — зямное пераўвасабленне мар, памылак і надзей Тварца, ёсць інтрыга ў маім з’яўленні, у маіх пакутах без канца, у настойлівым супрацьстаянні сквапнасці і хцівасці зямной. Божа, дай мне сіл на пакаянне, задаволь любоўю Ты сваёй.

*** Шукайце Ісціну, а не яе праекцыю, адлюстраваную праз недакладны зрок, зашмальцаваную лухтой пустой патэтыкі. Шукайце Ісціну — яна жыцця выток! У шлях няходжаны хай паспрыяе выйсці вам, каб на адлегласці пабачыць грані ўсе, бо праўда нечая — яна яшчэ не Ісціна, і крыўда нечая — яна не ўсіх гняце. Ды ёсць агульнае, што ўсім нам Богам дадзена: жыццё шматграннае, любоў і прага быць. Шукайце Ісціну, яна ў душы закладзена, не дайце ворагу святло душы згасіць.

Стаў Артуру Цяжкаму На цвінтары касцёла Божай Маці гармонія, якую ты шукаў, над дрэвамі, нібыта поўсць ягняці, плывуць аблокі ў небе, што як стаў; ставок маленькі з цёплаю вадою, дзе так прыемна ногі памачыць і піць туману водар сырадойны, і сэрца набалелае лячыць. Але нябесны стаў такі халодны, як шыбы мутных гарадскіх вітрын. Што адчуваецца душы свабоднай, тваёй душы, ты ж — хутаранскі сын? Ідылію лугоў, бароў, разораў, гаворкі простай ў хаце за сталом, на даматканых посцілках узоры — пад новым небам ці знайшоў свой дом? Перакуліўся свет, перамяніўся, дзічэюць вёскі, вымірае люд. Ты не прарок, але прароцтвам збыўся аповедаў тваіх сухі прысуд. А што нам засталося? Водар мяты, блакіт дажджоў ды прыдарожны крыж, і томік твой зачытаны, памяты, і памяць, што заўжды прыходзіць звыш.

*** Не спяшайся, дворнік, вычышчаць пацалункі восені з асфальта, дыванком няхай гараць страката, развітальнай пекнатой крычаць. Хай таму, хто нас не дакахаў, бо шукаў сабе прасцейшай долі, стане неўрадлівым тое поле, на якім дарэмна ён араў. А для нас і шэранькі асфальт расквітнее золатам лістоты, тратуараў шэрая самота, магістраляў бэжавы базальт зазіхцяць шматколернай ракой, Млечным Шляхам у свячэнні зорным. Не спяшайся, дворнік. Дай пакорным маляўнічы восеньскі спакой.

Душа Цела — толькі кокан для душы, дзе яна памалу выспявае: мітусіцца, плача ці спявае, ахвяруе, моліцца, грашыць. Не душа — прыгожы твар ці стаць, не душа — ні грацыя, ні погляд. Ёй патрэбны вельмі пільны догляд, каб умела верыць і лятаць. Не імкніся ў шчылінах вачэй адшукаць душы няспелай блікі, хоць у ёй увесь Сусвет вялікі замаўляў адбітак свой ярчэй, разнастайней, чым галактык свет. Але не паспееш міргнуць вокам, выспеўшы, душа пакіне кокан, і раскошу забярэ Сусвет.

*** Як геніяльна закруціў сюжэт жыцця зямнога неўміручы Творца, дзесяціпунктны даўшы запавет, у сэрцы кожным запаліўшы сонца! І кожны сам сабе тут гаспадар, і нават мае выбар з варыянтаў. Чаму ж глядзіць з дакорам Уладар на лёсаў бесталанных фаліянты? Чаму ж замест сцяжынак ці дарог мы выбіраем толькі бураломы? Нам розум даў усёмагутны Бог, а мы знайсці не можам шлях дадому. Імкнемся быць багамі на зямлі, а ў неба шлях грахамі замялі…

Мова Маёй душы магутныя вібрацыі за краты залатыя з мудрых слоў загоняць стылістычныя навацыі, а мова нашая ствараецца наноў… Не прымітыўная, не простая — тутэйшая, з русізмаў, з паланізмаў, нібы слэнг каржакаватая, а для мяне — найлепшая, нібы з крышталікаў калядны снег.

*** Я ствару ў вялікім свеце свой маленькі свет справядлівы, там шчаслівымі будуць дзеці і не будзе месца зласлівым. Там не будзе месца хваробам, здрадам, хцівасці, войнам, болю. Наталю я паветра Богам, каб адчула душа смак волі. Свой утульны свет я аздоблю дыяментамі зорак вясновых і раздам натхненне па кроплі для радкоў вершаваных новых. Захіну я мой свет любоўю — наймацнейшым шыхтом ад згубы, каб пад сонейкам і пад поўняй гімн жыццю гралі медныя трубы.

*** Малюся моўчкі, думкамі малюся, і не таму, што крыўдамі даўлюся, і не таму, што слёзы засцяць вочы, малюся, плачу і смяюся моўчкі… Я супраць фанатычнага экстазу, я супраць істэрычнага паказу. Мяне пачуе, Хто па-над усімі, мяне пабачыць Яго позірк сіні. Яго далоні да мяне прасцяты, душа мая Яго святлом працята. Калядным снегам сыплецца ў сутонні нябёсаў ласка мудрасцю на скроні. Ніхто маёй малітвы не пачуе, апроч Таго, Хто лёс мой апякуе. Няхай крычаць заўзятыя клікушы… Малітвам трэба неба, а не вушы.