 |
АЙЦЕЦ ВІТАЛІЙ
Ступаеш на святы парог -
званы вітаюць.
Калі ж цябе паклікаў Бог,
айцец Віталій?
Як ты ўзіраўся на абраз
у зыркай раме?
Як апынуўся першы раз
у зычным храме?
Сярод мячоў і шайбаў рос
і ты, няйначай.
Але свяціўся німб нябёс
вакол душы дзіцячай.
Здавалася, маленства дні
ліліся марна.
І чуўся голас з вышыні:
жыві ахвярна!
Табе нічога не скрабе
ў развазе сталай?
Бо дваццаць з хвосцікам табе,
айцец Віталій.
Які пагляд з вітрын-вакон
красуні русай!
Куды ні глянеш - навакол
адны спакусы!
Схацець згасіць тэлеэкран
сваёй рукою.
І сэрца вогненны фантан
заліць вадою.
Рашуча здзьмухнуць чад і тло,
міг цёмны згорыць,
каб ухапіцца за святло,
што зверху зорыць.
Бацькі, настаўнікі і лёс
не прагадалі -
ты перамог зямны хаос,
айцец Віталій.
Шлях выбраны нарэшце. Ці ж
не дар нябесны -
каб несці урачыста крыж
за свет балесны.
Любоўю ўзвышанай трымцець
над злосцю свету.
І альбу белую надзець
на торс аскета. |
* * *
Паціхенечку, памаленечку
ад світальнай пары да змяркання
час мой цэдзіцца, як праз леечку,
у няўцямным святле чакання.
Па драбнюткай, ледзь бачнай кропельцы
час няўмольны ўсё капае, капае.
І ў душы штосьці жаласна робіцца -
вечнасць, мяккай пагладзь мяне лапаю.
Песня часу гучыць манатонна,
але ж сэрцу так хочацца біцца.
Ах, чаму ж ты, скажы, не бяздонная,
майго лёсу жывая вадзіца?
Ззяй мне сонейкам, лецейка-любачка.
Распагоджаны свет абдымаю.
Колькі ж кропель у тым маім кубачку,
што анёл нада мною трымае?
|
* * *
Наблізіцца да Аблічча Бога
ці пашанцуе калі-небудзь нам?
Рэкамендацыю нам выдасць храм,
каб ззяння не баяліся святога.
Што заслужыла ты, душа глухая -
палёт крылаты ў неба ці прыгон?
Зямля - выпрабавальны палігон -
табе ўслед шапкай клёну памахае.
Якое ў наваколлі бездарожжа,
якія ямы, курганы ў душы!
Хоць збольшага кірунак пакажы
на цвёрды грунт, наш міласэрны Божа.
Пакуты ўсе, адпушчаныя церні
мы выцерпім, пакуль гарыць зара.
Ды без Твайго нам нельга ліхтара -
мы, як сляпыя, сноўдаемся ў цемры.
Нас падтрымай нябачнымі дарамі,
каб мы маглі адолець цяжкі шлях,
каб факел веры, як агністы сцяг,
выратавальна палыхаў над намі.
|
|
|
