ВЕРШЫ

Малітва Я бачыў: Сын Яго стаяў На пушчы і маліўся І словы ў гневе прамаўляў, А твар слязьмі абліўся. — Ах, дай мне, Ойча, моцных слоў! Маланак слоў палючых, Бо кроў мая сачыцца зноў Із ранаў тых балючых… Дзівіся, Пане, слабы я, Саўсім не маю сілы; Гарыць, баліць душа мая, — О, дай жа моцы, Мілы! Паглянь: паўсюдах з краю ў край Рабунак, глуз пануюць, І льецца смех тых чорных зграй, І ўсё з зямлёй раўнуюць. Зірні: дзе пекнасць тая, што Надаў нам, Міласцівы? Тваіх правоў трымае хто, Братэрства, згоды хцівы? Схініся к нам Ты і абач: З гадзінай горш жывецца, Цяжэе боль, мацнее плач, Галоў усё болі гнецца. Паслухай ноччу, ўдзень, Святы, Скажы маўчаці звонам, — І колькі жальб пачуеш Ты! Зямля азвецца стогнам… Узглянь: навокал чорны свет, Прыцьмена праўды слонца, Надзеі ў людзях болей нет, — Пашлі ж ім Абаронца! Ах, дай мне, Божа, гэткіх слоў, Зямля б ад іх траслася! Баляць, бо раны мае зноў, І кроў з іх палілася… Пашлю тады маланкі ў люд, Ў бясшчасны той брадзіці, Блішчэць, яскравець там і тут, Праўдзівы гнеў будзіці. Мільёны кіну перуноў У тых, каго я знаю, У тых, маю што сочуць кроў, У тую чорну зграю. Тады ізноў, як колькі раз На свеце ўжо бывала, Настане Твой вялікі час, Твая засвеціць хвала. Малюся ж, — дай мне гэтых слоў! Сцаліш мяне, паможаш; Гарыць душа, баліць ізноў… Вялікі! дай, як можаш! 1912

На прыміцыю кс. Г. «Каль ўзяўся, браточак, за гуж, Цяпер не кажы, што не дуж», —       Так у гутарцы нашай стаіць…       Раз ксяндзом адважыўся быць, То ужо ж не аглядвайся ў зад, Хоць кліча хто — маці ці брат.       Ты непрыстанна ідзі ўпярод —       Туды аж да райскіх варот… Ідзі цераз працу і поты І ці ёсць, ці няма мо ахвоты —       Ідзі, пакуль маеш ты сілы,       Ідзі — аж да самай магілы… І бойся назад аглядацца, Каб часам калісьці не стацца —       З вялікага жалю за тым,       Што кінуў, — стаўпом саляным, Як жонка з Закону Старога… Ты мей прад сабой толькі Бога       У небе далёкім — высокім       Ды люд Яго ў свеце шырокім… А ты, мой браток, паміж Імі Моў Анял які са святымі       Мадлітвамі стой і хадзі,       Каль ёсць дзе нязгода — гадзі. І шчэ вось адно: дарагі! Народ наш людзі з горам спраглі.       Жывець ён, мой Лазар, убогі —       Помні! З цябе ён чакае ўспамогі! Дык памятуй вечна аб ім У думцы і ў сэрцы тваім,       Каб душы збаўляючы з грэху,       Меў ён і земску пацеху!.. Дык будзь жа такім, як наш Збаўца: Ён мовы і вольнасці даўца       Вучыў у тэй мове народу,       З якога быў целам і родам!.. Прыклад гэта вечны і ясны!.. Жыві жа, працуй і будзь шчасны!.. 1914

Гл. таксама:
ІРЫНА БАГДАНОВІЧ :: «ТЫ МЕЙ ПРАД САБОЙ ТОЛЬКІ БОГА…»: ДУХОЎНЫЯ КРЫНІЦЫ ПАЭЗІІ АЛЕСЯ ГАРУНA ::