Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
3(21)/2002
Мастацтва

АБРАЗЫ МАЦІ БОЖАЙ РУЖАНЦОВАЙ
Постаці
Нашы святыні
Юбілеі

ЗЯМЛЯ ВОЛАТАЎ
Паэзія

ВЕРШЫ
Пераклады

ЕЗУС НЕВЯДОМЫ

ЧАТЫРЫ СУР'ЁЗНЫЯ СПЕВЫ
Haereditas

МАЕ ПАДАРОЖЖЫ
На кніжнай паліцы
Адукацыя
Нашы падарожжы

КРАІНА СВЯТОГА ПАТРЫКА
Постаці

ЖЫЦЦЁ ТВОРАЦЬ ЛЮДЗІ ВЕРЫ
Кантрапункт

ПРАГРЭС ЦІ РЭГРЭС?
Культура

Макс ФРЫДЛЕНДЭР

ПАВОДЛЕ СТАРОГА І НОВАГА ЗАПАВЕТАЎ

Ганс А. НОЙНЦЫГ. ЧАТЫРЫ СУР'ЁЗНЫЯ СПЕВЫ

№ 1. Эклезiяст, раздз. 3
Чалавеку i зверу –– лёс адзiн;
І гэты і той памруць;
Адзін лёс: усе памруць.

Усім дыханне дадзена роўна,
Усім дыханне дадзена роўна;
Чалавек не мае пераваг:
Бо марны, марны свет наш,
Бо марны, марны свет наш.

Бо ўсё мае свой крэс i кон;
Бо ўсё з пылу паўстала тут,
І ўсё вернецца ў пыл.

Як знаць: дух людскі
Увысь ляцiць цi долу,
Цi на неба, цi у пекла?

Дух жывёлаў – куды ён, дух, ляцiць?
Можа, іх душы – пад зямлёй?
Цi над зямлёй іх душы?

I ўбачыў я, што павiнны мы
Жыць працай рук,
Радасць мець ад нашай працы,
Бо з рук мы жывём,

Бо і што нам лёс пакажа, як спазнаці,
Што чакае там пасля;
Што пасля чакае нас?

№ 2. Эклезiяст, раздз. 4
Вось, глянуў я і ўбачыў, што ліха
І здзекі ўсе мы церпім пад сонцам,
Ліха і здзекі церпім пад сонцам;

Так часта бачыў
Слёзы людскія, стогны й жальбы,
Але ж уцехi і лiтасцi нiякай,
Бо тыя, што здзекi чыняць, маюць уладу,
Ім уцеха, iм суцешнiк не патрэбны.

Я пазайздросцiў мёртвым,
Бо іх няма між намі,
Жывым не зайздрошчу я –
Жывуць яны ўсе марна.

Шчаслівы той, хто…
Жыцця не пачаў пад сонцам,
Хто пад сонцам ліха не знаў,
Хто ліха пад сонцам не знаў.

№ 3. Iсус Сiрах, раздз. 41
О смерць, о смерць,
Якая ты горкая, смерць;

Горка свой прымае канец бядак, для каго
Цякуць дні ў шчасці, хто ўсё мае,
Турботаў ён не знае;
Каго вядзе лёс ва ўсе дні, ночы,
Хто любiць есцi ўсмак!

О смерць, о смерць,
Якая ты горкая, смерць.

О смерць, прысуд таму твой радасны,
Хто стары, пахілы, хто у скрусе цягне век,
Хто не мае ніякіх надзей на лепшы лёс!

О смерць, о смерць,
Дабро тваё ў тым, што чыніш ты.

№ 4. Ап. Павел, Карынцянам, 1, 13, 1-3
Каб чалавечай ці анёльскай мовай гаварыў,
Любові не маючы,
Я быў бы, як медны звон,
Быў бы я, як той бубен гулкі.

Калi б я меў дар прарочы,
Каб ведаў тайны таемныя,
Крынiцы навукаў,
І ведаў тайны веры ўсякай,
Нават горы ўзносіў,
Але без любові жыў, –
Я быў бы нiшто,
Я быў бы, быў бы нiшто.

Калi б раздаў сваё дабро я ўбогiм людзям,
Калі б агню аддаў цела,
Плоць у вагонь кінуў,
Любовi не маючы,
Нічога не здабыў бы,
Нічога не здабыў бы.

Сёння мы бачым, як бы ў люстры, –
Няясна ўсё і цьмяна;
А ўбачым ўсё тады, як твар да твару.

Я цяпер спазнаю гэта,
Па частках ўсё спазнаю я,
Як і сам спазнаны быў.

Сёння жыве надзея,
Вера і любоў жывуць;
Толькі сярод іх – найвышэйшы ёсць дар любові,
Сярод іх найвышэйшы ёсць – дар любові!

Пераклаў з нямецкай мовы Васіль Сёмуха

Ганс А. НОЙНЦЫГ. ЧАТЫРЫ СУР'ЁЗНЫЯ СПЕВЫ


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY