Галіна Каржанеўская лічыць сваёй радзімай Міншчыну. Нарадзілася яна каля Слуцка, жыла на Капыльшчыне, закончыла школу, філфак БДУ, настаўнічала ў Лагойскім раёне. Цяпер жыве ў Мінску, працуе ў газеце творчай інтэлігенцыі «Літаратура і мастацтва». Аўтар каля дзесяці паэтычных кніг – «На мове шчасця», «Жыла-была», «Званы гадоў», «Невымоўнае» і інш., а таксама некалькіх п’ес для дзяцей і дарослых.

* * * Пакуль грахі не выгараць да тла, палаць агню і густа пахнуць серы. Што чалавек без людскасці і веры? Без зерня колас, лямпа без святал. Задуманы няблага, за вякі расчараваў Тварца неверагодна, гатовы павярнуць куды заўгодна і ўзяць падачку з бруднае рукі. Да прорвы ідучы – за крокам крок – грашыць самазабыўна і заўзята. Не адчувае, што пячэ у пяты, ён для сябе самога не прарок. А ўжо для іншых... Што тут гаварыць! Шкадуй ці бойся – ён і не прыкмеціць. Прадасць каханне, вырадка прывеціць і ад сівухі да Суда згарыць. * * * Вы мне пра каханне, а я – пра Любоў. Дазвольце мець думку уласную. Зачаста пілі мне зламыснікі кроў, слабою была і няшчаснаю. Мне вера няпроста далася, але, калі ж насланнё я адолела – мне зорка Любові заззяла ў імгле, і сілы, і гарту паболела. Што мной кіравала, даўно адышло. Чым я уладала, таго ўжо не шкода мне. За новае, яснае ў сэрцы святло аддам і уладу, і страсць, і свабоду я. * * * Ісці і ўсміхацца... Вось раскоша! І ноч была як ноч, і дзень харошы. Учорашняе змрочным не здаецца, а будучыня хітранька смяецца. Што мне яна рыхтуе – не пытаю. Я гэты міг істотаю ўбіраю, і, звязаная з небам, як антэна, усіх люблю і цешуся праменна. Удзячна дню Удзячна дню, пражытаму не марна. Я ветла азірнуся ўслед яму. І хай вакол то сонечна, то хмарна – усё прыму, усё як ёсць прыму. Неспадзяваны дар і пакаранне, навуку, што падчас здаецца злой. Само сабой складаецца літанне – як гэты вершык праставаты мой. Куды адно дзяецца тая стома! Я новая прад яваю вясны. І што такое вернасць, мне вядома. А здрады? Гэта дзеці даўніны.