ПАЭМА ВЯРТАННЯ

Ад аўтара. Увазе шаноўных чытачоў «Нашае веры» я рад прапанаваць заключныя часткі лірычнае паэмы. У ёй гамонка ідзе не толькі пра перамогу над каварнай эпідэміяй. Нямала старонак прысвечана каханню, маладосці, шчодраму Боскаму дару — сямейнаму ладу, што грунтуецца на ўзаемнай любові, згодзе і з’яўляецца вызначальным складнікам перамогаў у жыццёвых выпрабаваннях. Натхненне чэрпаў я з самога факту паступовага вяртання маёй любай жонкі з паўнябыту — да паўнакроўнага жыцця. А падсвядома па-донарску сілкавала мяне дзейсная прысутнасць у нашай літаратуры ўнікальнага шэдэўра Янкі Купалы «Яна і Я». Цалкам паэму сваю мяркую змясціць у кнізе «Ява, сны, летуценні».

6 У кватэры зручнай пасяліліся, абжылі яе, кватэру новую; гадавалі сына. Весяліліся, бо займелі ўмовы адмысловыя: з домам побач — школа, сад дзіцячы і твая ў дзіцячым садзе праца. Раптам высвятляецца задача – трэба мне ў сталіцу перабрацца: справу мець мне там наканавана. — Едзем? — згоды я адно чакаю. І адказ я чую найжаданы: — Як інакш, калі цябе кахаю!.. Рушылі да новага жыцця мы, не лічылі страты і набыткі. Ты самаахвярная — я ўцяміў і дужэў духоўна ўвачавідкі. Разам прывіталі мы сталіцу. Не было ў мяне нічуць сумнення, што яна мне станецца крыніцай жыццядайнай волі і натхнення. Тут адчуў душою неаднойчы дух Максіма, Янкі і Якуба. У цудоўным калектыве творчым працу тут займеў я — сэрцу люба! Несла ты настаўніцкую ношу; адраджэнскі час прыйшоў харошы… Гвалт пасля чыноўнікі ўчынілі – клас твой беларускі зачынілі. Супраць траўмы дзяцей мы змагаліся, справядлівасці ўсё дамагаліся… Ты і я пасябравалі разам з тым тваім гаротным трэцім класам. Мы з табою розныя часіны у сталіцы роднай сустракалі… Ды сабе на шчасце мы, і сыну, мілую дачушку тут прыдбалі.

7 У мінулае павяртаюся. Да цябе я, матулька, звяртаюся; я шкадую: памерла так рана, не спаткалася, не спазналася з маёй жонкай каханай, з такой мілай, прыязнай, стараннаю, што ўся ў клопатах век без прынукі. Хараством мяне цешыць абраная, цешаць верныя, шчырыя рукі; апяваю яе закахана я: параўнаў бы цябе з Афрадытаю за красу тваю за жаноцкую, ды яна ж, Афрадыта, — бязрукая. А твае рукі цёплыя аніколькі не страцілі           пяшчоты абдымкаў,           умення кухарыць,           адбельваць бялізну,           вырошчваць кветкі,           лашчыць унукаў,           што азначае —           мяне акрыляць. Пэўна, мамачка, ў царстве нябёсным блаславіла ты нашу дарогу і шчаслівых жадаеш нам вёснаў, за сям’ю маю молішся Богу. 8 Пяцьдзясят сем год разам, аж не верыцца часам! Шчодра вёсны падораны нашай доляю шчаснай; Мы для радасці створаны ў краі продкаў прыўкрасных. * * * Хай зразумеў я не адразу: мы зрушыць можам бедаў горы і вычарпаць праблемаў мора, калі ў жыцці шчыруем разам. Здалося: не было паразаў, ні слоты, ні цяжкой дарогі, адны ёсць толькі перамогі, бо па жыцці мы крочым разам. О, зноў мы разам, радасць мая! Хоць і ў трывозе і ты, і я. Вірус паганы зла натварыў — болі, хваробы ўсе абвастрыў. Табе ў шпіталі усё ўнушалі: «Сябе не цеш, Дадому — рана, глядзі, памрэш!» У сямі храмах за цябе малілі Бога, моляць цяпер. Мы шчыравалі, як маглі, гарачку цяжка перамаглі. Прыкметна дыхаць табе лягчэй, ужо бяссонных няма начэй. Тахікардыі далі мы бой. Вяртаем радасць мы з табой! Ты ўжо мала таблетак глытаеш, ў інтэрнэце парады знаходзіш, Караткевіча ўсмак чытаеш і на шпацыр са мной выходзіш. Мы набліжаем з табой перамогу, я з пылам ваюю, мыю падлогу; ты ўжо ўсміхаешся, ты і жартуеш, нават капусту на кухні шаткуеш, мы разам марым, у згодзе кухарым, напрыклад, кашу любімую варым. А што за каша любімая наша? Ды гарбузовая.           Гарбузок кожны — сонцам багаты. Мы гадавалі. Мы набліжалі простыя святы. Разам мы — і паціху вяртаецца тое ўсё, што было да расстання. Нездарма гэты твор называецца натуральна — «Паэма вяртання». 2021, лістапад-снежань.