Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
4(22)/2002
Дакументы
Мастацтва

ВОБРАЗ СВЯТОГА МІКАЛАЯ Ў СТАРАЖЫТНАБЕЛАРУСКІМ МАСТАЦТВЕ
Проза

ПЕРАКЛІЧКА
У свеце Бібліі
Вандроўкі

TRIDENTUM
Haereditas
Постаці

MEMENTO PATRIAM
Пераклады

ЕЗУС НЕВЯДОМЫ
Нашы святыні

ЛЕСВІЦА Ў НЕБА
Haereditas

МАЕ ПАДАРОЖЖЫ
Інтэрв'ю

СВОЙ ШЛЯХ ДА БОГА
Проза

AFFECTUS MYSTYCUS
Паэзія

ВЕРШЫ

ВЕРШЫ
Бібліятэка часопіса
«Наша вера»

«ПРАСТОРА ТВОРЦЫ»

СВЯТА
Усё памыў,
                    аскроб,
                              агладзіў,
Вазоны нават напаіў.
Падняў,
зачынены ў шуфлядзе,
Свой нейкі мілы напамін.

Нацёр сукном да бляску цэшку -
Няхай пры позірку гарыць.
І ўсё гляджу на тую сцежку,
Адкуль павінна свята быць.

Хай будзе нават не нядзеляй,
Што захлісне душу Імшой,
А хоць маленькаю надзеяй,
Што запраменіць над душой.

Любому госцю буду рады
І дзверы насцеж расчыню.
Вунь колькі месца для пасаду
І ранню новаму, і дню.

І муха скрыпкаю зумкоча,
І шыба сваццяю бубніць.
А свята ўсё ісці не хоча.
Як свята з хатай пажаніць?

Усё аддасць, што мае, хата,
Што ёсць у клеці і ў кашы.
Калі душа так прагне свята,
Дапамажыце ёй, душы.


НА ДЗЯДЫ
Ніколі зорна так
У нашым краі не бывае,
Як на Дзяды.
Тады
Адразу столькі свечак
                                     загараюцца,
І столькі воч здалёк
                                     да нашых воч
Так востра прыглядаюцца.
І я спыняю крок
І зноў шапчу праз змрок:
- Скажыце, татусь, а ці страшна там,
За брамай той,
Куды ідзеш не сам,
Але якой
                              не абміне ніхто?
- Скажы, дачушка, што ты сніш
На той не пухкае падушцы?
Малітву шэпчуць карані
У сне дачушцы.
І ўсё адразу не чуваць
Адтуль,
                              здалёку.
Маўчыць знямелая трава.
Прыціхлі крокі.
Птушыным вокам
                                  гляне страх з начы,
Благога анічога не вяшчуючы.
Гавораць свечкі,
Ну а мы маўчым.
Гавораць душы,
Але мы не чуем іх.


ЛІПНЁВАЕ
У сцябле і лёгкім пёрцы
Цішыня цнатліва спіць.
Многа волі перапёлцы,
Той, што ў жыце просіць піць.

Ты ідзі грыбной сцягою,
Неруш лета не міні.
Тут усё гарыць сягоння
У малінавым агні.

Пахне мёдам і смалою
На спякотлівай вярсце.
Жоўтым цветам і пчалою
Ліпа родная цвіце.

Свежым водарам ліпнёвым
Вее сад і агарод.
Пахнуць мёдам травы,
                                      словы.
І на вуснах нашых - мёд.


* * *
Рэхам з касцёла Роха
Ціхая вестка ляцела.
Макам каля парога
Лета адстракацела.
Кленчыць мой дзень ля гораду
У разгалосіцы спелай.
Лубінам,
                              бобам,
                                      гарохам
Лета адстракацела.
Вунь як струкі блазнуюць.
Страйк у струкоў няйначай.
З трэскам,
                              урассыпную,
Лёгка гарошыны скачуць.
Гаснуць гарошыны тыя,
Нават не зловіш вачыма.
Дні мае залатыя
Ціха згарэлі,
                              без дыму.
І не злавіў я ўсё тую ж
Пташку, што звабліва маніць.
Я то зусім не шкадую,
Я не люблю шкадавання.
Лета адстракацела
Вокнамі электрычак.
Стогнуць халодныя сцены,
Нават цяпла не клічуць.
Многа чаго засталося
Светла-няўлоўнага ў леце.
Тройкай вязуць маю восень
Дождж,
                              і самота,
                                      і вецер.


РАКА
Мая маленькая рака,
Радня ракі вялікай.
І ты цякла,
                              і я ўцякаў,
Куды сам час паклікаў.

У ночвах іншых берагоў
Тваю б хоць кроплю ўбачыць.
Сам час
                              па прыкладу свайго
Твой нораў перайначыў.

Я ведаў,
                              іншым не раўня,
Ты свой характар маеш.
Ды шлях чужы цябе абняў,
На грэбень уздымае.

Ляціш пад іншыя масты,
Шуміш у замучэнні.
Плывем: вясна,
                                  і я, і ты,
Як тыя трэскі,
                                  па цячэнні.

* * *
Зваліўся лівень
                              аблогай густой.
Да ніткі апошняй прамокла накідка.
І ўжо не было ўхапіцца за што,
І я хапаўся за тую нітку.

І сцежка плыла, як працяг ручая,
І цёмна на свеце было, як у яме.
Намокла ў кішэні
                              паштоўка твая,
Плылі па ёй літары ручаямі.

Усё кудысьці сплывала,
                                  плыло,
Сляды заплывалі травой і вадою.
І згоды між намі даўно не было,
А быў гэты лівень,
                                  між мной і табою.

Ён потым аціхне.
Забудзе пра нас,
І дзень захліснецца ад яснай лагоды.
І тысячы свечак запаліць вясна
За некалькі вёрстаў ад нашае згоды.


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY