ВЕРШЫ

 

*** У гатычным Гданьску На высокім паддашшы – Так блізка да нябёсаў І так далёка ад цябе... Радасць і сум у маёй душы. Ціхаю зорнаю ноччу Бачу, як паволі ідзеш ты Па старым гладкім бруку, І легкадумна выхінаюся з акна, Бы тое цікаўнае дзіця, Што тры вякі назад Згледзела тут караля... Выхінаюся – І ўжо лячу табе насустрач. Але ці падставяць мне, Як тому дзіцяці, Добрыя анёлкі Кошык з свежаю рыбаю? Ці ўратуе мяне Пан Бог У гэтым адчайным лёце Табе насустрач? Паспяваю так толькі падумаць І... прачынаюся. У гатычным Гданьску Пад бой гадзінніка На Марыяцкай вежы Зноў спяшаюся ў катэдру, Каб яшчэ раз убачыць Тое цікаўнае дзіця, Што вечна ляціць Насустрач свайму каралю. 9.ІХ.1993 г.

 

А. М. Разам у незнаёмым старажытным месце Адшукаем дарогу да Божай Святыні. Змучаныя хуткаю, спешнай хадою Паспеем укленчыць перад Ім, Жывым і Прысутным. А пасля ў тваіх сумных, харошых вачах Я нечакана ўбачу Водблеск Ягонай Любові. І гэта скажа мне больш пра цябе, Чым усе непачутыя словы... Сандомеж. 10.ІХ.1995.

Перуджа.Брама Сярэднявечча на via Appia

Калі пачалася наша размова – Дыялог нашых сэрцаў, вачэй і вуснаў? Пытанне тваё, на якое шукаю адказу, І ўсхвалявана перабіраю драбнічкі Першых нашых сустрэч, позіркаў першых і словаў. Што паяднала нас, дасюль незнаёмых? (Пытанне маё, якое таксама прагне адказу). Можа, блуканне мінулаю восенню Па сонечна-халоднай Перуджы? – Але пакручастыя хітрыя вулкі Ніколі не сыйшліся ў адну, Каб нас звесці. А, можа, вершы мае, якія ўвосень тую пісала?.. Ды прысвячала я іх зусім не табе. Ці, можа, сум настальгічны, Якім сагравалі мы Выслізганыя вякамі камяніцы этрускаў? Але й сум той быў розны: Мой Беларусі належаў, А твой да Варшавы імкнуўся. А, можа, малітвы ў Асізі, Дзе такі асязальны дух Святога Францішка, Радаснага самотніка і паэта?.. Здагадка зусім нечакана прыходзіць Над томікам вершаў Віславы Шымборскай, Што ў падарунак ад цябе атрымала. Між старонак складана-узнёслых Так проста і міла яснее абразочак Святога, Які рука твая не забыла пакласці. Францішак над галубамі схіліўся Пад замілаваным паглядам законніцы Клары, Сястры і сяброўкі адданай. На адвароце – словы «Простай малітвы» чытаю: «O Signore, fa di me uno Strumento della tua pace...»1 І разумею нарэшце, што марна пачатку шукаць Нашых з табою размоваў, Нашых светлых сумоўяў і еднасці нашай. Бо не мае пачатку Тое, што вечным завецца. 17.Х.1995 г.