Данута Бічэль нарадзілася ў вёсцы Біскупцы на Лідчыне. У 1962 г. закончыла Гродзенскі педінстытут імя Я. Купалы. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы. Аўтар кніг паэзіі: «Дзявочае сэрца» (1960), «Нёман ідзе» (1964), «Запалянкі» (1967), «Доля» (1972), «Ты – гэта ты» (1976), «Браткі» (1979), «Дзе ходзяць басанож» (1983), «Загасцінец» (1985), «Даўняе сонца» (1987), «А на Палессі» (1990), «Божа, мой Божа» (1992).

ўбіраюцца ў пер'е анёлкі расой засяваюць пагоркі растуць паміж хмаркай і земкай бялеюць ад холаду зімкай

як хаваюцца духі ў падполле як стамляюцца зоркі ў прыполе як выводзіш Ты сонейка ў поле як салодка баліць Твая воля на паўвыспе ратунку ў тым гаі што на ноч салавейкаў наймае на ўвесь май на ўвесь месячык срэбны на ружанец маёвы хвалебны

вітай у жыровіцкім садзе ў анёльскай пастаці у шэрым клубочку туману у снах пастушкоў недаспаных у цёплай зямлінцы у грэшнай гаручай слязінцы мы з просьбаў усклалі хаціну Табе Твайму Богу і Сыну са шчэпленых рук склалі вежу дай Боская Маці нам веку

нёс маленькі пакуначак бусел да святой Маці Боскай ў Будслаў на збаўленне да Божага Дома ды змагла таго бусліка стома і малы не прайшоў балаціны паляцеў на вайніцу загінуў маці-грэшніцы родзяць анёлкаў не сабраць ад іх сэрцаў асколкаў

не абходзь нашу чыстую хатку падаруй майму татачку працы ці на сподачку тым як святому ягнятку ці ў якім пераплеценым гарцы а як зорка з нябёс залатая ў гарачынь нашу студзеньку студзіць мама ў зоркі паўднёвай пра шчасце спытае падкажы ёй – няхай яно будзе Ясна Сонейка поўнае ласкі Ты штодня саграваеш як лета зноў спаткаю Цябе каля той пералазкі дзе слядкі Твае – дзякуй за гэта

небакрай і хмурынка дрыжыць у бярозавы гай дзе твой род спачывае – не спіць адлятай у галлі у сутонні галля уздыхае бяссонна зямля у зямлі бессмяроцця шукай уздыхай часу хвалі схавалі ўцяклі у нябёсы бярозкі ўраслі сам з сабой як з сям'ёй размаўляй а стамлёных малітвай збаўляй маеш Край

стаміліся струны ў старым піяніна пабіўся збаночак – стамілася гліна як бура ў бары – гэтак сэрданька ные як плачуць зубры ваўчаняткі малыя скавыча падвей на страсе Ты ведаеш Боская Маці Марыя чаму мне тут здрадзілі ўсе

да ганаровай савецкай галоты лёталі ў Менск і далей самалёты бачылі рысы барокавых вежаў Будслаў касцёл Божай Маці належаў гэтак мы ў самалётах у небе былі а святыя цярпелі на грэшнай зямлі

у неспакоі туліць Малога левай рукою Ён Ёй цярэбіць пальчык правіцы, а самалёцік ляціць да сталіцы ды зарастаюць імшалкамі сцежкі таму што мы не ідзем да іх пешкі але сышліся ў ззянне Іх змроку сталі прад Імі відушчымі ў змроку

ад Ловаці да бездарожжа ды ад Баброўнік да Сожа Ты не даеш стаптаць наша збожжа усе звяры ў Белавежы і рыбы ля вёскі Межы спачатку ў Твае трапляюць мярэжы прабегла бура ліхая заступніца з Гудагая стаць вёсцы Краем дапамагае не будзем забытым ценем не будзем забіты стрэлам нас корміць Бог сваім Целам

чорную каву ноч згатавала цемрай начной груганы прыляцелі просім у Божай Маці так мала: не шкадаваць добрай смерці ў пасцелі добрая смерць не прыносіць бяды птушкай ляціць невядома куды душачка свечка грамнічка чыстая пара з імбрычка

і са злабы і з разбою і каб не быць мне сабою лупілі чужым загадам труцілі гадзючым ядам спецназаўкі на абцасах і мелі за тое ў касах усё што ад Божай волі магло не адбыцца ніколі праз шчылінку мяккай пыскай мяне цалаваў над калыскай заспаную ў бессмяроцці таксама заспаны коцік ды торгала сэрца салодка ад шэрых вачэй аднагодка яно і разбілася б можа ды склейвае сэрданькі Божа

словаў малітваў так многа ружачкі перабірай адзінота з малітваў да Бога зямны рай а калі выганяюць з дому без малітваў без лішніх вачэй – кроў чарнее і холад чорны холад холад холад пячэ

малюся каб затрымацца ў таямніцы святога ружанца ў Будслаўскай Божай Маці косткай бусленіка між пальцаў

змрок падвячорак маладзічок як сцізорык і сорак зорак змрок растане сябе нябёсам ахвяраванне чаканне – будзе змёртвыхпаўстанне

я не вынесла б гэтага змроку, гэтых крыкаў са столі паўночы, каб з абразіка ў рамачцы збоку не збаўлялі мяне Твае вочы