 |
|
Любоў ІІІ
Любіць так
як цалуеш хлеб
на каленях
і ў святым маўчанні
быць так
як бывае Бог
заўсёды ўвесь
і як бы крыху ў ценю
даваць так
што ўжо нічога
не застаецца
а ты багаты
напоўніцу
жыць так
што ўжо больш
немагчыма
кастрычнік 1984 г.
|
|
Любоў IV
Чакаючы
людзей якіх люблю
усведамляю
што мне ў іх
вельмі цёпла і светла
дзіўлюся што яны ёсць
што ўвогуле ёсць
як неабходны лек
з недаступнай аптэкі
Любоў
кастрычнік 1986 г.
|
|
Любоў V
Я хацеў бы пакінуць цішу
ў тваім збалелым жыцці
добры маўклівы абсяг
дзе Бог спачывае
не кажучы нічога разумець
не пытаючы любіць
прытуліць абняць голасам
адысці і зноў вярнуцца
маліцца і скідваць
зоркі ў кубак
як Пан Бог
бясконца
лістапад 1986 г.
|
|
* * *
Яе слёзы,
казаў ён,
сплывалі ў мае вочы
і станавіліся нашым супольным плачам.
Нічога нас ажно так не паяднала.
Была завея.
Белая, вільготная коўдра для свету.
Катавіцы, 5 лютага 2015 г.
|
|
www.bozekrowki.pl
цукерка Божая кароўка,
якою пачаставалі мяне
на кніжным кірмашы,
была загорнута ў паперку
з латкаю ў арэоле
і з цытатаю з Яна Паўла ІІ:
«Ёсць у целе людскім здольнасць
выказаць любоў, тую любоў,
у якой чалавек становіцца дарам».
Што б мы без гэтага чалавека рабілі?
Дзе б мы былі цяпер, праз адзінаццаць гадоў па яго смерці?
Дарам становіцца чалавек.
Варшава, 9 красавіка 2016 г.
|
|
Мюнхен
Над Мюнхенам цікаўны паўмесяц.
На Marienplatz, пад платанам, акардэон
у руках генія-калекі.
Музыка і вечар. І захапленне.
Водар цыгараў, поту, піва, парфумаў,
горада летам, шчасця жывых.
Чую, як хтосьці шэпча камусьці на вуха:
«Самае цудоўнае яшчэ наперадзе...»
І сумняваюся, і веру.
Мюнхен-Пшоў, 13 жніўня — 9 верасня 2001 г.
|
|
Ян 11, 35
Памёр ксёндз-прафесар.
Зрабіў гэта ціха і спакойна,
восенню, як належыць чалавеку,
які ўмее апынуцца сярод жывых і памерлых.
Малюся разам з іншымі:
цярпліва, шчыра, з надзеяй.
І як гэта гаворыцца? — «Усё ў парадку,
жыццё ўдалося, ёсць чым ганарыцца».
Але смутак закранае балюча-таемнае:
ніхто не плача...
ні для каго не настаў канец свету,
ніхто не захацеў памерці замест яго
або хоць бы з ім,
ніхто не сумняваецца, што зможа жыць без яго.
Няўжо ніхто не любіў яго па-сапраўднаму?
Баюся больш пытацца.
Знаходжу адзінае суцяшэнне:
над ягонаю смерцю плача Езус.
Люблін — Пшоў, кастрычнік — снежань 2002 г.
|
|
Будзе так. Каб так не было
А гэта зоры.
Ззяюць з ранейшым болем,
як бы цябе не было ніколі.
А, можа, так і было?
Іосіф Бродскі |
Паплывуць паміж намі
месяцы, потым гады. Струмянём шырокім,
руслам глыбокім. Мутнай ракою, як кроў, густою.
Няспешна. Будзе ціха, усё цішэй і цямней.
Час не загусне.
Яго не спыніш.
Бо плыве ён з жывое крыніцы раны.
Цярпліва абмывае згусткі
памяці. Кожны — доўга, старанна,
ажно да косткі
маўчання.
Гэты
верш —
замест
рыдання
10 кастрычніка 1998 г.
|
|
9-ы псальм,
восеньская версія
Маме.
Полымя знічоў, мокрыя бярозы,
агністасць і восень.
Лістапад, як у польскім вершы:
ганарлівы ад уласнай цемры,
але з агнём унутры.
Ды верш, як часам бывае,
зусім не пра тое.
Ён пра тое, што была яна тады
вельмі маладою, ішла з даланёю
у татавай далоні мяжою паміж
жытамі, вышэйшымі за яе.
І што пасля на тым полі
даходзілі коні, параненыя шрапнэллю.
І што гудзела зямля.
І па страшным часе прыходзіў
зноў страшны час.
Але разам з ім прыходзілі яе найлепшыя вёсны,
залатыя гады, з каханнем, з дзецьмі,
з вішняю, яблыняю, кустамі парэчак.
Пад яснаю Божаю зоркаю.
І раптам гэты лістапад, агністасць, мокрыя бярозы.
Адкуль, чаму і навошта?
І заўсёды тыя самыя словы,
і з той зоркі, і з таго змроку:
не пакідаеш, Пане, тых, хто Цябе шукае.
Люблін, 15 лістапада 2015 г.
|
|
* * *
Шукаем выйсця.
Праз пэўны час
заўсёды робіцца занадта душна.
Якаясь разнавіднасць перманентнай клаўстрафобіі.
Праз пэўны час
пачынаем разумець, што
адзінае выйсце —
гэта зачапіцца за крыж.
Праз пэўны час
ужо ведаем, што
найбольш выніковае —
гэта ўкрыжаванне
жнівень 1990 г.
|
|
* * *
Колькі трэба зламаць кветак,
каб зрабіць першы букет?
Колькі разоў трэба памерці,
каб пачаць жыць?
Колькі разоў трэба пачаць,
каб нарэшце скончыць?
Колькі разоў упасці ў роспач,
каб нарэшце зазелянець?
Колькі разоў трэба заснуць,
каб абудзіцца на другім баку мрояў?
Колькі разоў трэба заплакаць,
каб слёз хапіла на адну ўсмешку?
Колькі разоў трэба здрадзіць,
каб зразумець, што такое вернасць?
Колькі ног трэба стаптаць,
каб навучыцца лётаць?
Колькі патрэбна выкінуць,
каб штосьці нарадзілася?
жнівень 1984 г.
|
|
Як віно
Мусіш выпіць яго да дна,
каб зразумець, што ўрэшце сталася,
калі Ён цябе паклікаў
ад сетак
ад уласнай скурчанасці,
ад мараў пра любоў —
да самой любові.
Каб зразумець сутнасць таго,
што было і ёсць...
Чым бліжэй дно,
тым мацней віно
27 жніўня 2014 г.
|
|
На плошчы святога Пятра
Два акны свецяцца, толькі яны
ў цёмна-сінім змроку плошчы, ноччу.
Некалькі маладых французаў скандуюць:
Be-ne-det-to! Be-ne-det-to!
Але перад імі тут жа з’яўляюцца
carabinieri і прыкладаюць пальцы да вуснаў...
Чаму ён не спіць, ён стары, праўда? —
пытаюць у мяне два індусы, —
што ён робіць такою парою?
Чытае, думае, піша, — адказваю. — Моліцца.
Усяго толькі? Працуе ж неяк?
Так, — кажу, — усяго толькі. Вайна за вашыя душы,
крывавая і рашучая, вядзецца менавіта так:
паціху, ноччу, на каленях.
Piazza San Pietro, 28 лістапада 2011 г.
|
|
Вада і аблокі
Над вадою застылай зноў таньчаць аблокі,
І тая ж, што заўсёды, вільгаць сярод лісця.
Цябе я клічу, Цябе тут выглядваю
І няхай, што мелася, станецца калісьці.
Пустыя сёння горы і сонца ўжо нізка.
Праўдзіва блізкая тут толькі маркота.
І аб гэтым сёння ўсе мае малітвы,
І ў птушыным спеве — залатая нота.
Брэнна, 6 верасня 2016 г.
|
Пераклад з польскай мовы
Крыстыны Лялько.
|
|
