 |
У Свята Свят |
Мяне сёння, у Свята Свят
Зноў хвалюе адна праблема:
Як дзве тысячы год назад,
Ззяе Зорка над Бэтлеемам.
Як дзве тысячы год назад,
Мы аб долі шчаслівай марым,
Манны просім, а сыпле град
Белым шротам нябеснай кары.
Год чарговы няўмольна згас
У спакусе, скрусе, ваганні...
О, нябеснага войска Князь,
Зберажы нас у нашым змаганні!
Белы край акрыяе з ран,
Крыж на крыж перабінтаваных.
Арханёле Міхале, устань,
Зрынь у пекла злога шатана.
Будзе дзень — будзе Страшны суд.
Нашы душы ўратуй ад згубы.
Прачынайся, гаротны люд,
Арханёлавы клічуць трубы.
|
Сляды |
Так доўга па снезе бялюткім ішла
і не аглядалася,
Ды раптам, як нехта мяне пацягнуў
азірнуцца.
Адчула адразу, чаго падсвядома баялася —
назад па той сцежцы ніколі мне ўжо
не вярнуцца.
Сляды... не было іх на пухкім бліскучым
бязлюддзі,
Хоць цяжка ступала, глыбока ўціскаючы
снег,
Хоць поўна зяхала — высока ўздымаліся
грудзі,
Хоць зыбаў ілкаты, даўно мне прабачаны
грэх.
Класічная з’ява — на белым бязмежжы —
нікога,
Адзін невыразна-нацягнуты мой
відарыс.
Няўжо гэта знак адляцець мне ў надхмар’е да Бога,
Няўжо ў стан аблогі загнаў мяне ўласны
капрыз?
Абрушыцца гневам на гэты абшар
аглушальны?
Агоўтацца неяк? Вясёлае штосьці
згадаць?
Апошняе розум злавіў у пейзажы
астральным —
Сляды... не было іх на пухкім бязлюддзі
відаць.
|
Дарога |
Мы ўсё часцей мяняем «ах» на «ох»,
жыццё, маўляў, у гэтым вінавата,
мы рассыпаем словы, як гарох,
забыўшы, што за кожным з іх — расплата.
А на зямлі зялёная вясна
змянілася даўно гарачым летам,
а ў нас з-за нейкай дробязі — вайна,
і мы не заўважаем з’явы гэтай.
Ну, дзе нам да птушыных галасоў,
адвыклі ад залівістага смеху,
і Кніга ўсіх народаў і часоў
забыта намі, як начное рэха.
Ды некалі, ад злосці і трывог
стамлёныя, мы ахнем ля парога,
бо, выбраўшы адну са ста дарог,
мы вернемся па ёй адной да Бога.
|
Ключы ад Неба |
Людзі згубілі ключы ад Неба,
Таму на зямлі пануе
бездухоўнасць.
|
Я шукала ключы ад Неба,
(Час не можа з зямлі іх сцерці)
я шукала — было так трэба —
і знайшла іх за чвэрць да смерці.
Я шукала ключы ў лясочку,
А знайшла ў гушчары крыніцу,
Да якой свенціянскай ночкай
Сходзяць зоркі вады напіцца.
Я шукала ключы на полі —
Там да Неба рукой падаці —
А знайшла векавую долю
Хлебароба ў пустым зярняці.
Я шукала за дальнім морам,
На шматлюдных і дзікіх сцежках,
А знайшла... на сваёй разоры,
Калі грады пайшла пакешкаць.
Я знайшла іх! Барджэй абцёрла —
Зазвінелі самотным звонам...
Гэтак птушкі пяюць на цернях
Перад хуткай сустрэчай з домам.
|
Вера мая |
Вера мая — нібы нітачка кужалю
З бабулінага куфэрка,
Яна не зусім яшчэ сталая, дужая,
Затое светлая, як люстэрка.
Вера мая — як скарбонка каштоўная,
Інкруставаная існасцю,
Маё мінулае з Прышлым знітоўвае,
Узносячы над рэчаіснасцю.
Вера мая — як расінка празрыстая
На травах, не зрушаных коскай.
Вера мая — ты слязінка ўрачыстая
На ліку святым Маткі Боскай.
|
Народжанаму сёння |
Блаславі нас, народжаны сёння,
Іменем светлым Езуса,
Блаславі на святое збавенне
Ад нягод, ад штодзённых спакусаў.
Ад зайздроснага вока, ад злога
І распуснага стану душы.
Мы так доўга грашылі, так доўга,
Што ці зможам ужо не грашыць?
Мы бяссэнсна запальваем свечкі,
Уваходзім у Храм без крыжа,
І бляем, нібы тыя авечкі,
Раптам згледзеўшы водбліск нажа.
Блаславі цудадзейнай рукою,
Скінь з душы назапашаны бруд.
Мір пашлі, дай усім нам спакою
Ад бяздолля, даўгоў і пакут.
7.01.2002 г.
|
Шлях выратавання |
Куды ні пойдзеш — людзі, людзі, людзі...
Куды ні глянеш — ногі, рукі, спіны...
Ды рэдка хто на вас свой позірк кіне,
А калі кіне — доўга не забудзеш.
Узнімеш вочы — можа там дзе існасць?
Апусціш долу — стос расчараванняў,
І ўсё часцей зямная рэчаіснасць
Заглушвае душы патрабаванні.
Мне б вершыкі складаць, пісаць карціны,
Пад музыку ўзлятаць на грэбень мары...
А я стаю гадзіну ля вітрыны —
Чытаю нормы водпуску тавараў.
А я чытаць хачу людскія душы,
Самотныя, вясёлыя — любыя,
Бо ёсць там, ёсць агеньчыкі святыя,
Іх трэба толькі крышку з месца зрушыць.
Каб шуганула полымя кахання,
Якому свет не знойдзе аналогій,
У згодзе жыць з Прыродаю і з Богам —
Вось наш адзіны шлях выратавання.
20.10.1998 г.
|
Неба |
Неба ніколі на грудзі не цісне,
Наадварот —
Ветразі — мроі надзей апырсне,
Клікне ў палёт.
Неба будзённым рэдка бывае,
Наадварот —
Воблакі — хмары ветрам збірае
У карагод.
Неба, калі ад жыццёвых спакусаў
Сіл не стае, —
Вечна стамлёнай душы беларусаў
Веру дае.
4.10.2001 г.
|
* * * |
Як слёзка, што ўпала з дзіцячага вока,
прыгожа-прыгожа, высока-высока,
пад купалам Храма напружана-чыста
гучаў дзіўны голас мужчыны-саліста.
І душы, і сэрцы, і розум, і целы
ад светлай мелодыі гэтай чысцелі,
і капалі ноткі аб вечнасці штосьці,
аб тым, што мы ўсе на зямлі толькі госці.
18.10.2000 г.
|
* * * |
Калі мне хочацца пабыць адной,
Калі на сэрцы творчая адліга,
Я адкрываю опус песняў Грыга
І п’ю іх, п’ю, як глеба дождж вясной, —
Калі мне хочацца пабыць адной.
Або іду ў натоўп людскі на плошчу,
дзе вецер думкі, як сцягі палошча,
дзе ты заўжды ў кагосьці за спіной.
сярод людзей так лёгка быць адной.
Калі мне хочацца пабыць адной,
я выключаю радыё і тэле,
і з малітоўнічкам маленькім на пасцелі
ляжу і трызню аб сабе самой,
калі мне хочацца пабыць адной.
Яшчэ бывае думаю пра вечнасць —
запальваю чамусьці дзевяць свечак
і трапячу аслабленай струной
за ачышчальнай вогненнай сцяной,
калі мне хочацца пабыць адной.
25.04.1998 г.
|
Глядзі таксама:
Выдавецтва PRO CHRISTO :: Кнігі :: Людміла Кебіч. КЛЮЧЫ АД НЕБА
|
|
