 |
|
* * *
У меланжовых хмарах забэрсалася залатая нітка.
Залацінкі, ледзь заўважныя ў нябеснай плыні,
апускаюцца на дрэва за акном, пераплятаюцца з веццем.
Ты бачыш гэтую сувязь між паравінамі?
А я дазваляю сабе ўглядацца ў неба, вышукваць
след самалёта, такога рэдкага гэтай зімою,
а я дазваляю сабе не сумнявацца, што рукі,
працягнутыя насустрач,
дапамогуць вызваліць сонца пульсуючае і жывое.
Яно быццам сэрца б’ецца дзесьці ў глыбінях нябёсаў,
быццам нябачны жаўрук напаўняе спевамі
наваколле,
яно забірае мой боль — адчайны і ўзнёслы,
і аддае маім крылам сілу, і шэпча — пераадолей
памяць, што кропляй вады прабівае
настойліва рэчаіснасць,
кропляю капяжоў, што з кожным падзеннем робіцца
толькі слабейшай.
Сонечны зайчык заснуў на сагрэтым плячы ненаўмысна,
ды так і застаўся са мною прытуленым вершам.
|
|
* * *
Узбярэжжа руйнуецца
ад безупынных перамяшчэнняў пяску,
хмары закручваюцца ў спіралі
над белай паверхняй мора.
Людзі плывуць, паглынаючы неба,
і душы свае нясуць
да белых крэйдавых скалаў
на супрацьлеглым баку
праліва. Дзень, і другі, і трэці
рухаецца пясок,
скажае пераламленне промняў,
апошнія мары развейвае.
Паверхня пляжа робіцца
хвалістай, і глыток
паветра ператвараецца
ў небяспечнае дзеянне.
Пясчынкі трапляюць у вочы,
на вусны, спыняюцца ў валасах.
Дагэтуль я бачыла толькі замець,
гнаную цэнтраімклівай сілай
да нейкай няўцямнай кропкі.
А гэты нясцерпны вецер
востры, нібы замах,
пранізлівы, быццам крык,
падступны і жорсткі,
быццам былы каханы.
Зграяй ваўкоў струмені пяску
нападаюць на сонца
і загрызаюць світанак.
|
|
* * *
Кожны дождж выпрабоўвае моц дабратворнай зямлі.
Падпіраючы раму акна спаціфілумам —
кветкай «жаночага шчасця» —
раптам задумалася: хто і пра што здагадаецца,
ці расчытае гэты пароль?
Мне застаецца толькі здагадвацца: дождж, ну і дождж.
Гэта не Блюменштрасэ, гэта — вокнамі ў свет.
Адсутнасць крытычнага мыслення — толькі выток
праблемы.
А вынік? Голуб лясны адгукаецца з гушчы лістоты,
каб нагадаць: нябачнае нам існуе побач з намі.
Дождж, ну і дождж, хтосьці мерае лужыны,
хтосьці
глядзіцца ў прасвет
паміж хмараў, няўпэўненых
у магчымасці выканаць місію. Ведаю час твой, але
не спяшаюся рукі насустрач табе распрасцерці.
Дождж, ну і дождж…
|
|
* * *
Голкі самотных сосен сшываюць памяці лапіны
з простым жыццём клапатлівага вечнага лесу.
На скуры пакінутых дрэваў множацца драпіны,
вырубкі зарастаюць хмызамі, каб зберагчы падлесак.
Лётам раптоўнай савы над некранутай
сунічнай палянаю,
дзе ўсімі адценнямі лайма трава аксаміціцца,
у легкаплаўкім духмяным святле таямніцай нязнанаю
сэрца маё зацыроўвае ранак нябачнымі ніцямі.
|
|
* * *
Густая цёмная зеляніна ўвечары напрыканцы жніўня
паглынае святло, што сочыцца з вершалінаў.
Праходзяць перад вачыма тры векі жанчыны
і хутка будзе чацвёрты — катора пара...
Пусты і бязлітасны час, пад якім астывае зямля.
Вачніцы палёў запаўняе пунцовасць нябёсаў,
і той карабель, што павінен быў з гавані выйсці,
не зрушыўся з месца пакуль ні на мілю.
Ёсць вецер, які задзьмувае надзеі ў даверлівым свеце,
вось так і навучышся жыць — за імгненнем імгненне.
Ты так не жыла ніколі, а можа павінна
жыць толькі так — не ўглядаючыся за далягляд?
Густая цёмная зеляніна схавае ўсе пуцявіны.
Ёсць слова «проста», але нішто не проста і не адзіна.
Вечарам рыбы ўзлятаюць над рэчкай на хвілю,
блішчаць пад апошнім промнем іх срэбныя лускавіны.
|
|
* * *
Залатымі шпорамі ў бокі аблокаў
вершнік прыспешыў іх лёт,
вызваляючы неба прастору.
Вокны паспрабавалі распрануцца,
агаляючы душы пакояў,
але фіранкі, плямістыя ад ценяў лісцяў,
не прапусцілі гарачае святло.
Белая чапля застыла ў зялёнай вадзе
між зарослымі берагамі.
І ты, збіральнік скарбаў,
стваральнік сюжэтаў,
спыніўся на прагрэтым схіле,
дзе былі сосны і яблыні,
і яблыкі клаліся на сухія сцяблінкі травы,
а сосны вакол касцёла,
між якімі расклаліся могілкі,
жывілі паветра водарам смалы.
Белая Божая птушка,
што стаяла ў зялёнай вадзе,
знікла раптоўна ў паўдзённай спякоце.
|
|
* * *
Ці то заходзіць чырвонае сонца,
ці то ўзыходзіць чырвоная поўня —
расплюшчыш нарэшце вочы,
адшпіліш рамяні бяспекі,
а ўяўленне, дэфармаванае вышынёй,
не можа вызначыць розніцу,
і далягляд разумееш
толькі дзякуючы чырвонаму фону.
Нават зоркі распусціліся
ў нечаканым атраманце,
якім напішуцца словы,
вызваленыя нябёсамі.
Добра рухацца
на крэйсерскай вышыні,
нявызначанасць на пару імгненняў
нястрашная, а вакол —
рэпетыцыя вечнасці
ці то пад чырвоным сонцам,
ці то пад чырвонай поўняй.
|
|
|
