* * * У адным позірку дзіцячым, засяроджаным у лагоднай Гостыі, сустрэўся з Айцом Нябесным, які глядзеў з любоўю бязмежнай. Перад глыбінёю таго позірку, у якім убачыў я свет, задрыжалі вочы мае, як расквітнелы квет. Сын казаў: Вось і спаўняецца прага нашай любові, што чалавечыя вочы глядзяць нязмененыя святлом. О, гэтае ззянне! О, позірк Стваральны, з якога новы твор узнікае багацейшы бязмерна, новы сусвет паўстае з нябыту.