Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
2(36)/2006
Галерэя
На кніжнай паліцы
Год Яна Паўла ІІ

СВЯТЫ АЙЦЕЦ
Гісторыя
Мастацтва
Культура
Актуальная размова

ПРАЎДА ТОЛЬКІ АДНА

«КОД ДА ВІНЧЫ»: РОЗДУМ ПАСЛЯ ПРЭМ’ЕРЫ
Паэзія

ПАЗНАЮ ЦЯБЕ, БОЖА

ВЕРШЫ
Мастацтва

ПАЎНОЧНЫЯ РЫЦАРЫ
Літаратуразнаўства
Пераклады

ДАРОГА ДА ЭМАУС

ВЕРШЫ
Вандроўкі
Мастацтва

Васіль ЗУЁНАК

ПАЗНАЮ ЦЯБЕ, БОЖА

* * *

Вучуся ў нівы мудрасці,
Цярплівасці, адданасці,
Нябеснай непадсуднасці,
Зямной неразгаданасці.

Адным, адным палоніўся:
Ні ўзнагарод, ні гонару –
А толькі зерне ў коласе
І хлеб – жыццём агораны.

 
* * *

Пазнаю Цябе, Божа:
Як твой свет ні вялікі,
Ты адзіны, хоць кожны
Люд свайго толькі клікаў –

І свайго толькі бачыў,
І па-свойму маліўся...
Ты адзіны, – іначай
Свет бы ўміг разваліўся.

Свет даўно б расцягнулі,
Як набытак калгасны, –
У хаосным загуле
І душою б не шаснуў...

Пазнаю Тваю сутнасць
У любой іпастасі:
Ты адзіны, магутны –
І ў прасторы, і ў часе.

Як цябе б ні назвалі –
Буда, Зеўс, Іегова, –
Ты адзіны – скрыжаляў
Запаветнае слова:

Ні спытаць, ні аспрэчыць,
Ні рашыць, ні праверыць, –
Ва ўсявышнюю Вечнасць
Можна толькі паверыць...

 
* * *

Калі ідзеш – ідзі, але не падай.
Калі гаворыш – гавары, ды вер.
А верыш – перад Богам не загадвай:
Пакайся – ды не заўтра, а цяпер...

 
* * *

І чэрвень ужо залеціны
Справіў маёй вясне,
І птушанят на агледзіны
Неба заве – без мяне;

І дзьмухавец з парасоніка
Раздзьмухаўся ў пухавік,
І на прыпёку сонечным
Выскачыў каласавік;

І жук-каларадчык шыкуе
На бульбе ў маёй баразне,
І крот наваселле святкуе
На градках, – лацвей без мяне!..

А хутка за стол траецкі
Пакліча вясёлы кірмаш,
Ды почат вяскова-свецкі
Сплыве без мяне, як міраж...

І над хлебадайным полем
Хмурынку гром тармазне,
І дождж ападзе напоем... –
І ўсё без мяне, без мяне...

Усе сваё маюць – і квіты, –
На радасць і ўдосталь... А мне –
Бальнічны кавалак блакіту
Ў казённа-стэрыльным акне...

Як глянеш – якія палаты,
Якія ўжо тут дактары?!
Лячу – праз бальнічныя краты
Па лекі ў палі і бары...

 
ПЭЎНА...

Якія дні, – пакутна маўчаць,
Якія ночы, – плывуць успамінамі:
Вачэй не прымружыш – пачне залачаць,
І ў думках не выпіта горыч палынная...

Якія пранізлівыя вятры,
Якія нябёсы свінцова-сінія, –
Пэўна, сонца ў грудзях ледзянее знутры,
Пэўна, вечнасць дыхнула сіверам...

 
* * *

Праўдзівы жыццём, а смерцю ілжывы
Наш век чалавечы на гэтай зямлі.
У вечнасці толькі мы старажылы:
Туды адыходзім, адкуль і прыйшлі.

Няма ні апірышча там, ні цвердзі,
Але затое няма й кайданоў.
Мы волю набудзем, вось толькі б памерці.
Вось толькі б... Вось толькі б – жыццё тое зноў...

 
ПРОСЬБА

Не абмані мяне, душа,
Не абміні мяне, надзея, –
Хай зоркі шлях тым завяршаць,
З чым у калыску паглядзелі.

Не разгадай мяне, жыццё,
Як крыжаванку на дурніцу,
Не спагадай мне: «Каб знаццё...», –
Хай застаецца таямніца.

Не спакушай мяне здаля,
Міраж, каб небу стаць раўнёю,
Не пакідай мяне, зямля, –
Ратуй дабром і цеплынёю.

Свяціся, памяць, у акне,
Што ўсмешкай мамінай свяціла,
Не адвярніся ад мяне,
Крыж над бацькоўскаю магілай...


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY