ВЕРШЫ

* * *

...У Жалі Жаль... Якая хісткая скрыжаль!.. Я саступіць                   з яе баюся, Сваёй пакутай ганаруся, Мо і ўратуюся                       я ёй...

ПАКАЯННЕ

У трапяткую ў думках                   непазбежнасць, Бы ў возера халодную                   залежнасць... А зранку месячык                   ласкава ўсміхнецца, І зноў даверлівасць прачнецца, Ўпадзе ружовым сполахам                   на зрошаны мурог. І жарсцяў трызненні зямныя Растануць                   ростанню дарог. Забыць нялепшае: а, можа... Ісці сваёй хадой. Забыць усё на раздарожжы, Гаіць жывой вадой... Зламаць сябе —                   пакутная задача. Агонь Душы,                   баюся,                        страчу... Я стаць інакшаю не ў стане? Слабы я чалавек? Схаваюся ў трымценні                   Пакаяння За стромкі шчыт                   слабых павек.

* * *

А бэз ад слёз маіх растаў. Няма ні кораня, ані галінак, ані кветак... Неразуменне смерці, непрыняцце. І чуецца: Душа вядзецца Ангелам. Прашу Яго — Пашлі Надзею Даравання.

* * *

Бясконцасць ростані                   як немажлівасць слёз. Душа трызніць,                   баіцца аступіцца... Цяжар грахоў уладна адступае. Ілля стамлёны на гары Харыў1 праз пакаранне смерцю ВЕЧНАГА ЖЫЦЦЯ чакае...

* * *

І толькі памяць родніць нас. Зрываюцца,                   бы кропелькі,                        лісткі-сустрэчы, ў жахлівым леце не згасае Час. Жыццё шчыміць Уваскрасеннем,                        і трызніць Дух. Душа             пакорлівай Манашкай,                дзіцяткам,                        сярод нас. Даверлівасць             чакання-                -выбаўлення, Жорсткасць                і боль. Хвіліна             ў роспачы-                -сумненні ўзыходзіць                Небыццём.

* * *

У гулкую цемру схавана зямля. І бачу я Ангела ў ззянні крыло. Прысутнасць Тваю адчуваю, Мой Товіт2. Высокія словы казала Табе, Расталі яны, нібы дым фіміяма. Ды ў гэтым зіхоткім і прывідным Храме... Агорне Душу маю ціхі спакой, Як Дабравесце — світанне. І бачу я Ангела ў ззянні крыло. Прысутнасць Тваю адчуваю, Мой Товіт.

* * *

І зіхацела                 бурштыном лісцё Падчас                 сустрэчы з Музай. Яна ішла,                 ляцела, нібы ў сне, І я збаялася яе... Ёй вусны ціха прамаўлялі: «Хачу быць успамінам,                         крокам, Нябачным адбіццём Тварца                         ў квяцістым леце». Праз сэрца мне Адказвала сама: «А кім паслана                 я табе Ў знямозе...»

* * *

А паміж намі — акіян. Людскія хвалі — хуткай рэчкай. І звычак стрыманых                         стрыечнасць. То родняць,                 то ламаюць нас. Маўчы. Ні словечка ў адказ, Мне тайны сэнс даўно вядомы. Пакута шчасця не для нас — Няхай другіх яна адорыць. Ад продкаў — шлях-наканаванне: Ляцець Страцімавым крылом, І вечнае ахвяраванне, Нібы на злом,                 на злом,                        на злом... На злом         гарачай галавы. Ёй непаседна                 на плячы. Мы — ўкрыжаваныя мячы, Мы — вочы мудрае савы. Што не засне                 і не мігне. Мяне Сястрой бярозка называе, І абдымае голлем стан, Ды карані свае хавае, Бо паміж намі —                         акіян.

* * *

Праз белы мармур Тваіх сцен — я на каленях. Паветра не стае зусім маім маленням. Я веру ў Дар! І ён —         нібыта з Казкі. Не за Маленні, Не за Боль, — А толькі з Твае Ласкі.