Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
3(9)/1999
На кніжнай паліцы

ЭНЦЫКЛІКА FIDES ET RATIO
Да юбілею 2000 Года
Мастацтва

ВЕРА І ЭКРАН
Роздум аб веры

ШЭСЦЬ ПРАЎДАЎ ВЕРЫ
Нашы святыні

ПІНСКІЯ КЛЯШТАРЫ
Паэзія

ВЕРШЫ
Архітэктура
Проза

МЯСТЭЧКА ДЗЯРЭЧЫН
Haereditas

ГЕРБЕСТ БЕНЕДЫКТ
Замежныя вандроўкі
На кніжнай паліцы
Традыцыя

БЕЛЫ АНЁЛ НА ФРАНТОНЕ

* * *
...У Жалі Жаль...
Якая хісткая скрыжаль!..
Я саступіць
                  з яе баюся,
Сваёй пакутай ганаруся,
Мо і ўратуюся
                      я ёй...

ПАКАЯННЕ
У трапяткую ў думках
                  непазбежнасць,
Бы ў возера халодную
                  залежнасць...
А зранку месячык
                  ласкава ўсміхнецца,
І зноў даверлівасць прачнецца,
Ўпадзе ружовым сполахам
                  на зрошаны мурог.
І жарсцяў трызненні зямныя
Растануць
                  ростанню дарог.
Забыць нялепшае: а, можа...
Ісці сваёй хадой.
Забыць усё на раздарожжы,
Гаіць жывой вадой...
Зламаць сябе —
                  пакутная задача.
Агонь Душы,
                  баюся,
                       страчу...
Я стаць інакшаю не ў стане?
Слабы я чалавек?
Схаваюся ў трымценні
                  Пакаяння
За стромкі шчыт
                  слабых павек.

* * *
А бэз ад слёз маіх растаў.
Няма ні кораня,
ані галінак,
ані кветак...
Неразуменне смерці,
непрыняцце.
І чуецца:
Душа вядзецца Ангелам.

Прашу Яго —
Пашлі Надзею Даравання.

* * *
Бясконцасць ростані
                  як немажлівасць слёз.
Душа трызніць,
                  баіцца аступіцца...

Цяжар грахоў уладна адступае.
Ілля стамлёны на гары Харыў1
праз пакаранне смерцю
ВЕЧНАГА ЖЫЦЦЯ чакае...

* * *
І толькі памяць родніць нас.
Зрываюцца,
                  бы кропелькі,
                       лісткі-сустрэчы,
ў жахлівым леце
не згасае Час.
Жыццё шчыміць Уваскрасеннем,
                       і трызніць Дух.
Душа
            пакорлівай Манашкай,
               дзіцяткам,
                       сярод нас.
Даверлівасць
            чакання-
               -выбаўлення,
Жорсткасць
               і боль.
Хвіліна
            ў роспачы-
               -сумненні
ўзыходзіць
               Небыццём.

* * *
У гулкую цемру схавана зямля.
І бачу я Ангела ў ззянні крыло.
Прысутнасць Тваю адчуваю,
Мой Товіт2.

Высокія словы казала Табе,
Расталі яны, нібы дым фіміяма.
Ды ў гэтым зіхоткім і прывідным Храме...

Агорне Душу маю ціхі спакой,
Як Дабравесце — світанне.
І бачу я Ангела ў ззянні крыло.
Прысутнасць Тваю адчуваю,
Мой Товіт.

* * *
І зіхацела
                бурштыном лісцё
Падчас
                сустрэчы з Музай.
Яна ішла,
                ляцела, нібы ў сне,
І я збаялася яе...

Ёй вусны ціха прамаўлялі:
«Хачу быць успамінам,
                        крокам,
Нябачным адбіццём Тварца
                        ў квяцістым леце».

Праз сэрца мне
Адказвала сама:
«А кім паслана
                я табе
Ў знямозе...»

* * *
А паміж намі — акіян.
Людскія хвалі — хуткай рэчкай.
І звычак стрыманых
                        стрыечнасць.
То родняць,
                то ламаюць нас.
Маўчы. Ні словечка ў адказ,
Мне тайны сэнс даўно вядомы.
Пакута шчасця не для нас —
Няхай другіх яна адорыць.
Ад продкаў — шлях-наканаванне:
Ляцець Страцімавым крылом,
І вечнае ахвяраванне,
Нібы на злом,
                на злом,
                       на злом...
На злом
        гарачай галавы.
Ёй непаседна
                на плячы.
Мы — ўкрыжаваныя мячы,
Мы — вочы мудрае савы.
Што не засне
                і не мігне.
Мяне
Сястрой бярозка называе,
І абдымае голлем стан,
Ды карані свае хавае,
Бо паміж намі —
                        акіян.

* * *
Праз белы мармур Тваіх сцен —
я на каленях.
Паветра не стае зусім
маім маленням.
Я веру ў Дар!
І ён —
        нібыта з Казкі.
Не за Маленні,
Не за Боль, —
А толькі з Твае Ласкі.


  1. Харыў (з габр. пустэльны) — багатае шматлікімі крыніцамі і сакавітай расліннасцю адгор’е г. Сіная (Сінайскі паўвостраў). Нярэдка ў Святым Пісанні г. Сінай і адгор’е Харыў называюць адно замест другога. Перад адыходам Майсей пад пагрозаю смерці пераконвае юдэяў выконваць закон (Дэкалог), дадзены вялікаму прароку на Сінаі. У гэтай сітуацыі Майсей называе Сінай Харывам.
  2. Товіт — старазапаветны праведнік, роўны па славе патрыярху Іову (правобраз Анёла-Ахоўніка), вядомы багаццем, подзвігамі міласэрнасці, уласным пакутніцтвам, ад якога яго выратаваў арханёл Рафал. Сын Товіта, Товія, у суправаджэнні арханёла Рафала дзеля атрымання бацькавых грошай ад Гаваіла ідзе ў Экбатаны, дзе ў Рагах Мідзійскіх ратуе Сару (дачку Рагуіла, далёкага сваяка Товіта), пабіраецца з ёю, пры дапамозе рыбінай жоўці ацаляе бацьку: вяртае ягоным вачам зрок.


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY