 |
|
Імклівая вясна
Такой раптоўнай імклівай вясны,
Хоць доўга жыву,
Ды ніяк не прыпомню.
Зацята ў далёкіх сутоннях лясных
Апошні снег даядаюць промні.
Няўзнак абвастраюцца зрок і слых,
Калі зацвітаюць знаёмыя вішні...
Усёй чысцінёю пялёсткаў жывых
Глядзіць на мяне сам Усявышні.
|
|
Разам з аблачынкай
Позірк да аблачынкі шчыльней прыляплю,
Палячу, каб згубіцца з ёю дзе-небудзь.
Я калісьці ўрастаў у сваю зямлю,
А цяпер заглыбляюся ў неба.
|
|
Цень
Дзень, як ластаўка, праляцеў,
Груганом сеў на плечы змрок.
Я іду,
А за мною — цень,
Як прывязаны, спешыць крок.
Мкне у вырай гадоў чарада,
У вачах мільгаціць ад падзей.
Можа, гэта і не бяда,
Раз не падаем, а ідзем.
А жыццё?
Што такое яно,
Бо ў чупрыне праела плеш?
Даганяе мяне час даўно.
Цень уцёк…
А ты не ўцячэш.
|
|
Восень у нашым парку
Мілай унучцы на 20-годдзе.
Дыван незямны ткуць прыціхлыя клёны,
Хоць вецер ім засціць, супыну няма.
А лісце лунае і шэпча імёны:
«Марынка,
Марусечка,
Манечка,
Ма…»
Пасуюць яны ўсе вясёлай дзяўчынцы,
У іх — і пяшчоты,
і любасці сплаў.
Яе, як анёльчыка на аблачынцы,
Як вестачку з вечнасці,
Бог мне прыслаў.
Кастрычнік…
У неруш барвовых сумётаў
З разбегу з унучкай даем мы нырца,
Каб міг той успомніўся радасна потым,
Калі даплыву я жыццё да канца...
Цяпер жа ў нямым захапленні прыстою,
Бо ўбачыў адразу і яву, і сон:
Былое дзіцятка маё залатое
Свет цешыць высокай дзявочай красой.
Твой дзень нараджэння цудоўнай парою…
Як светла і цёпла, хоць хутка зіма.
А рэха не моўкне за дальняй гарою:
«Марынка,
Марусечка,
Манечка,
Ма…»
14 кастрычніка 2019 года
|
|
Божая кароўка
У маленстве меў ахвоту
Разглядаць дарунак неба,
Папрасіць багоўку ўпотай,
Каб і мне прынесла хлеба.
Не адзін убачыў вырай,
Сустракаў баговак часта.
Як падрос, у просьбе шчырай
Замахнуўся я на шчасце.
Шчасце...
Што гэта? Не ведаў,
Проста паўтараў за ўсімі.
Позірк вёў за цудам следам:
Неба мой заказ ці прыме?
Кожны раз люляў надзею,
Што дабро навек прыслоніць.
Шмат вястунак пасядзела
На маіх цяжкіх далонях.
Вось яна…
Садзіцца зноўку.
І мілосць нібыта тая...
Толькі божая кароўка
Не марудзіць і ўзлятае…
|
|
На пенсіі
Прытармазі і зразумей на віражы —
Ад старасці ўцякаюць толькі здуру.
На пенсіі таксама можна жыць,
Галоўнае — ёсць час падумаць.
|
|
Месца ёсць усім
У пекла войнаў ішлі калоны,
Іх паглыналі агонь і дым.
Загінулі не тысячы, а мільёны,
А месца хапала ўсім.
|
|
Начное неба
Як ты святлом душу ні лячы,
Можа і ўдзень стацца морак.
Неба святочна вышэе ўначы,
Бо запальвае свечкі зорак.
|
|
Прыпякае…
Кожны робіць непазбежнае адкрыццё,
Бо да ўсіх прыходзіць хвіліна такая:
О, якое гарачае жыццё…
Так яно прыпякае…
|
|
Бар’ер болю
Іх называюць чарвякамі кніжнымі,
Лічаць слабакамі, але дарма…
У паэтаў болю бар’ер не заніжаны,
У паэтаў яго зусім няма.
|
|
Мой лес
Тут я некалі флянцы садзіў,
Помніць далонь мазалі яшчэ.
З мечам цяжкім па дзялянках хадзіў,
Толькі не з тым, што галовы сячэ.
Рукі запэцканыя ў смале,
Ігліца па-свойску ляжыць на плячы...
Вырас высока мой родны лес,
Цяпер можна ў ім і адпачыць.
|
|
Творчасць
Можа, толькі ў канцы жыцця
Прыйшло да мяне разуменне,
Што творчасць — наш рэальны працяг,
Што стан самы лепшы — натхненне.
Час не набудзеш, як паліто,
Ды я не трасуся над рэштай...
Творчасць — гэта цуд, калі нішто
Раптам пераходзіць у нешта.
|
|
|
