ЦІХУТКАЙ МАЛІТВАЮ

* * * Багушэвіч ішоў з беларускаю мовай да Бога і не кідаў Яго і не кідаў Яе дарогай і Мацей і Сымон і Францішак і паранены і ў зацішшы ён вымольваў дэ-факта дэ-юрэ КАБ НЕ ЎМЁРЛІ каб паўсталі амаль што з мёртвых

* * * перад Вялікаднем праціраю вочы Езусу і Пятру і Андрэю і Якубу сыну Завядзееву не абмінаю і вочы Яна і Піліпа і Баўтрамея і Тамаша асвятляю і вочы Мацвея і Тадэя і Сымона Зілота і Якуба сына Алфеева і нават адно вока Юды Іскарыёта (у профіль намаляваны) а мяшэчак з грашыма пакідаю ў срэбным пыле тым хто знішчае крыжы ў Курапатах

* * * радзюжку з ложка здыму складу што мінула гарою крыж-накрыж канцы звяжу закіну на плечы няхай цяплынь ратуе ад болю

* * * кожнай голачкай ялінкі раблю сабе пяшчотную акупунктуру да кожнай голачкі дакранаюся ласкава маленечкая на дзве далоні а вымкне да нябёсаў нават калі дажыву не накунежыць вечнасць голак

* * * — Смачна працаваць! — жадае дачушка, гледзячы на рукі ў чорным шакаладзе. Залазіць пад пазногці і ў зморшчынкі смачная мара — зямля.

* * * Лілею я ў руках трымаю, успамінаючы радок: «Лілею млявы плёс люляе...», а белакрылы матылёк не ўецца — зранку рэзкі вецер алітэрацыю на «л» зрывае і прыносіць радасць асацыяцыі з Радзімай — алітэрацыю на «р»...

* * * калі не магу ісці і падаю на дарозе што вядзе да той на якой знайшлі Язэпа Драздовіча мяне ліжа ліс падымае хвост і пярэднюю правую лапку і вяртаецца ў свой дывановы рай не забіраючы мяне з сабой не адпускае і ў пекла

* * * пчоліцца дзень словамі лятуць да мяне па нектар збіраюць на пачастунак пачуццям і думкам частуюць… чмеліцца дзень словамі лятуць да мяне па нектар збіраюць на пачастунак пачуццям і думкам прыхоўваюць… пчоліцца… чмеліцца… ну і няхай не бзумкаю…

* * * багоўка паўзе ціхуткай малітваю пакуль не ўзляціць

Шчасце Пакарміце маленькую птушку — сінічку. І пасля да вас прыляціць вялікая сіняя птушка — сініца.

* * * Начуе мядзведзіца зорная над хатай маёй. Выпалю грубку мацней – хай будзе ёй цяплей.

* * * Падалося — ужо не жыву. Ды сняжынкі на мне паміралі.

* * * зіма адбельвае мае ногі ад роднай зямелькі забірае пясчынку за пясчынкай і сыходзіць задаволеная здабыткам на залатых капальнях каб вярнуцца

* * * Каляды а няма для каго вызваліць памаранчык ад скуркі у хаце самота з алергіяй за вакном птушкі, сабакі і каты якім бярэш іншыя прысмакі і толькі зямля толькі яна ўсцешана прымае сутву костку-зорку і ты ў чаканні цуду