|
15 чэрвеня 1992. Менск
Святочная
Дуга завету Божага
услед магутнае залеве
па надвячорка чыстым ззянні
пра моц і вернасць Слова
напомніць паспяшае тым,
хто шчыра жджэ,
нібы з каўчэга Ной адданы,
знямогі морак змогшы,
у сіл таемных ратунку –
на беларускае гаротнае
зямельцы, шыпшынавым
адзначанай і кветам
і цярном...
6.07.92. Дараганава
***
Нам, спадкаемцам Садома й Гаморы,
упэўненым у сіле чароўнага мастацтва,
жыццёвае шчадроце хараства й прыгажосці,
мо і ўдасца выбавіцца з гора –
Усявышняга спрадвечнай ласкай
хоць бы аднаму-адзінаму пустэльніку,
чужому свету гульняў і забаў,
далёкаму спакус сцявярджэння.
Трымае цвердзь Нябёсаў
самотны малітоўны дар.
***
Увосень на плёсах рачных
страсаюць сурова вятры
ускраек нябёс і зямлі –
жалудамі саспелымі.
Іх прагна плынь паглынае...
Іх ласкава зямелька прымае
да карэньчыка рухам
аднойчы нябёсам вяртае...
Так лёсу людскога імгненні
знікаць у вірах паспяшаюць або
святлом у Сусвет прарастаюць...
***
Стомленаму на пралётах
між паверхамі –
з веры ў веру,
нашэптвае вораг
пра тое – як позна,
што кінуты ўжо
насаўсім ты
Бацькоўскаю ласкай,
і перацята дыханне,
і страчаны сілы
для руху – угору,
што й шлях твой –
апалае лісце ўвосень,
чыясьці памылка й усё.
Шэпча вораг,
а побач –
смуткуе і плача
ХРЫСТОС.
14.03.95
СЫНУ
Змяркання дрогкі чын
плыве ў вечных строях...
Самоціцца сасна на ўзлеску
пад неба зменлівым абрусам...
Сцежка колераў таемна ўецца...
Мігціць узнёсла акварэль.
«Чамусьці зноў сутонне...», –
здзіўляецца мастак услых.
Што ж рана так нязбытная туга
людской сябрыны кволай –
сваёй сябе тут пачувае...
6.02.94
ВЕРУЮ
І ў непазбежную пару адчаю,
калі па рэштках крыла й зярняці
распазнаецца адно пункцірна
траекторныя руху душы
і аглушальна гучыць
маўклівы крык пачатаку –
тады, шчэ мацней, чым калі,
па наслані шчыльнай імглы
мушу вераваць у паратунак –
чарговае ацаленне жыцця цудам.
ЧАЦВЁРТАГА ЛІПЕНЯ
Дануце Т.-Ш.
Лагодзіла ружы паціху вада,
пялёсткі ва ўпругае сіле
шчэ тайну сваю зберагалі...
Запавольвала рух самалёта
няйначай чаканне здаля...
З тэатральнага сквера абцасы
філфакавак юных чутны.
Перарывісты такт ва унісон –
услед па жыццю з перасадкай.
Бывала, пазніўся трамвай,
а часу ставала на ўсё –
упругая сіла душы
спяшалася дзеяю стаць...
Лагодзіла ружы паціху вада –
чаканне гукала здаля.
5.07.94
***
«Па ўсведамленню залежнасці
слабой тваёй існасці
ад Сілы Гасподняй,
што зменіцца наўкола,
палёгка якая пашлецца,
ну, асабіста табе?»
...Спакуслівы прыцемкаў шал,
спрадвечнае здрады сіло.
Сэнс:
Гаючая сіла вяртання
да Першакрыніцы – Хрыстова Крыжа.
Гасподняй расплаты Сабою.
| 
