 |
* * *
Глыбы думак. Праху глыбы —
За сівою даўніной.
Паміж Сцылай і Харыбдай,
Паміж сценкай і сцяной.
Адзіноты век? Гукання?
Не пачуўшы голас мой,
Ты прышлеш мне прывітанне
Паміж сонцам і зямлёй.
Беспрытул? Ды, дзякуй Богу,
Не згасае успамін.
Дай мне ласкі на дарогу,
Дзікі ландыш і палын.
Будзе светла мне і горка
За лагчынай, за гарой
Паміж ранішняю зоркай
І вячорнаю зарой.
|
ДАНУТА
Год бяды, як Ледавіты полюс.
Можна й там, аказваецца, жыць.
...Чуецца пявучы жытні голас,
Бы дарога ў Біскупцы бяжыць.
Грозны гром над сцежкай пасваволіць.
Град нязваны грады пасячэ.
І ліхія госцейкі насоляць,
І найлепшы самы — дапячэ...
Ты ж яшчэ, як ластаўка, лятаеш
І шчыруеш з песняй давідна.
З Нёмана вадзіцы паспытаеш —
Дзякуй Богу, чыстая яна!
Да святла ці да зямлі прыкута?
Не, наканаваная зямлёй!
...Выйдзе з сонца жытняя Данута —
Як сялянцы, пакланюся ёй.
|
КАЛІНА ЗІМЫ
Полымем зыркім душу апаліла.
Полымем белым ўзняло з небыцця.
...Ой жа зімой закіпае каліна,
Гронка яе — як надзея жыцця.
Позняя ягадка позняй спакусы.
Вэлюм маёвы растаў па вясне.
Запунсавела-прыпухлыя вусны
Свецяцца ціха-шчасліва праз снег.
Выберу сёння якую вандроўку,
Каб неўталоннай душы дагадзіць?
Светла аклікну каліну-сяброўку —
Сумам маім на мяне паглядзіць.
Белапушыстыя ўскінуты бровы.
Час замірання. І час адкрыцця.
Доля мая — нібы гронка любові
Б’ецца над сцішанай голькай жыцця.
|
ПАДМАНВАЮ СЯБЕ...
Падманваю сябе, свой дзень пусты, —
Нібыта міска стравы ў ліхалецце.
Пішу не вершы я — пішу лісты,
Пяро макнуўшы ў думнае дасвецце.
Яснее зрок, але у цемнаце
Заходзіцца бязгучным рэхам сэрца.
Загойваю сябе на той вярсце,
Дзе нам з табой не доліла сустрэцца.
Стаміўся ад уражанняў паэт.
Маленькі сын ад чэрствасці хварэе.
Крыжы трывожнай памяці! А свет...
Завалы кніг! А людзі не дабрэюць.
Дрыготкія лаўлю агні вачэй,
Якія свецяць толькі мне, здаецца.
Падманваю сябе, пакуль яшчэ
Цыганка-рыфма плача і смяецца.
|
ГОЛАС З АКЦЭНТАМ
Маўчаць невыносныя сцены.
Далёка за поўнач не сплю.
Твой голас з магічным акцэнтам
Скрозь горкую ростань лаўлю.
Лятунак, сяйво, даварога
Ці выраю спознены клін?
Дык дзякуй, служанка-дарога,
За крохкую радасць хвілін!
Па каліўцу ласкі, па промню
Ляціць у акно светлыня.
Забудуся, але запомню
Дыханне шчаслівага дня.
Вясковы, сталічны, трагічны,
Імя сваё, век, назаві!
О, гэты світанак магічны
З акцэнтам шчымлівай любві...
|
* * *
Ні парушынкі ў небе, ні дажджынкі,
І мройна вішня пышная цвіце.
Яшчэ мая хада лягчэй пушынкі.
Адкуль цяжар так сэрцайка гняце?
Душыла смага, цалавала спёка,
Маланка з громам звязвала канцы.
Але не памірала ад апёкаў —
Зацягваліся песнямі рубцы.
Жыццё, ты стэп, што выгарэў да краю,
Дрыготкі ліст на восеньскім галлі.
І ўсё адно — цябе я абдымаю,
І ўсё адно цябе я бласлаўляю
За боль і рай на песеннай зямлі.
|
* * *
Над адзінотаю ўсмак пасваволю
І пасміхнуся, з блазноты, не раз.
Знаю паэта нялёгкую долю:
Выплеснуць сэрца сваё напаказ.
Не загаворвацца, не захапляцца
Праўдзе і споведзі наперарэз!
Доля прыдумак... але для мастацтва
Ёсць патаемны ў фантазіі сэнс.
З бытнасці першай, з сярэднявечча
Ў радасці і ў безвыходнай журбе
Кім ты ні быў за свой век, чалавеча?!.
Час наступіў, каб успомніць сябе!
Толькі ж у працы знаходзім спатолю.
Хто там палохае: «Быць ці не быць?»
Благаслаўляю нястомную долю:
Найчалавечнаму свету служыць.
|
МОЛАДАСЦЬ
За ярамі, за лугамі роснымі,
За снапамі залатымі сноў —
Моладасць мая звонкагалосая,
Ты пашто вяртаешся ізноў?
Золушкай была. І каралеўнаю.
Знаю радасць і кладоў гарбы
І цябе, вясёлую ды спеўную,
Я наўрад ці стрэну без жальбы!
З птушкамі расла і з песняй вырасла.
Шмат чаго мне добры лёс ссудзіў.
Але колькі дрэў у садзе вымерзла,
Колькі цвету грозны град абіў!
Моладасць, давай жа развітаемся
У пару аснежаных калін...
Толькі так жыву і так трымаюся,
Каб мяне шчаслівай помніў сын.
* * *
|
Будзе слоту абвяшчаць прагноз,
Лістабой учыніць ператруску.
Песняй, што расчуліла да слёз,
Я прыму цябе па-беларуску.
Краю блаславёнага дачка,
Дзякуй лёсу, маю не ў нагрузку —
Зорны крыж Мацея Бурачка...
Ты ўва мне прызнаеш беларуску?
Сто разоў шукаў другой красы,
А тым больш што свет даўно не вузкі!
...Ды калі ты не бязродны сын —
Гавары са мной па-беларуску.
Час — вар’ят, шалёнае таксі.
Толькі ўсё ж не мыслю я аб спуску.
Кажаш, што магілы зараслі?
Памаўчы са мной па-беларуску.
|
Выкарыстаны малюнкі Міколы Селешчука з кнігі Я. Янішчыц «Пара любові і жалю». Мн., «Мастацкая літаратура», 1983.
Глядзі таксама: Алена Васілевіч - "ЖЭНЯ, ЖЭНЕЧКА, ДЗЕ ТЫ?!"
|
|
