ОЙЧА НАШ...

Ойча наш Ты мяне, зерне, пасеяў тут — я тут расту... Ойча наш, калі я перайду праз мяжу ў прастору, у прастату, праз генетычны код роду з-пад споду — ад слова, якое адбілася ценем, да Слова, Якое сталася Целам, магчыма, так праясніцца таямніца жывога жыцця — я — Тваё, Ойча, узлюбленае дзіця... Ты любоў мне даў як аванс... Паміж нас — між Тваёй зямлёю, Тваімі вышынямі — звініць непарыўная чыстая лінія... У гэтым бляску ўсё дадзена мне навырост — на Тваю хвалу, на мой пост, на мой пералёт кароткі — як абавязак салодкі — неад’емнасць, надзейнасць, споўненасць, недарэмнасць... Ты мяне не перасаджвай з Тваёй чыстай зямлі, я тут зацвітаю калі-нікалі на блакітнай градцы малой... Ойча наш, Ойча мой!   Каторы ёсць у небе Моцай нашага розуму зразумець гэта нельга. Моцай людскога ўяўлення ці вымярэння — нельга: ні дацягнуцца, ні дакрануцца             да Твайго Сэрца... Выпадкова на досвітку вочы ў вочы нам з Табой не сустрэцца... Нам не адамкнуць самім Тваіх брам. Нам не даскочыць самім да Твайго неба. Ні дакрычацца, ні дапрасіцца нема... Мы — ад зямной зямліцы. Нам быць надта дзёрзкімі нельга. Як нерпа ў нераст у нерад... Недбаль. Неўдаль. Я часовы тут госць. Наш белы свет — гэта неба. Вакол нашай зямліцы глыбокае неба. Недасяжнае, вечнае, справядлівае неба. Каторы ёсць у небе... На зямлі Каторы ёсць...   Свяціся імя Тваё Гэта не паддаецца ацэнцы людскіх мазгоў. Гэта аднекуль снуецца, ліецца, пяецца, паўтараецца зноў і зноў... патаемны, таемны схоў... Свяціся імя Тваё! На ўзроўні навяртання, аддання, адхлання,      маўчання, дыхання, благання,      літаніі ахвяраскладання,      малення да самаспалення... як у сонцаспёк прахалоды гаёк — свяціся імя Тваё... З гарызантальнай лініі здарэнняў, якіх так мала, на вертыкальны экран вартасцяў-ідэалаў, праекцыі дасканалая форма, абсалютная, выключная, канчатковая норма жыцця... Штодзённы людскі зварот да ясных яснот мае сілу перамяніць жыццё маё — свяціся імя Тваё!   Прыйдзі валадарства Тваё Прыйдзі валадарства Тваё... А мяне тут зусім не было... Прыйдзі валадарства Тваё — на святле ланцугоў звяно... Прыйдзі валадарства Тваё, як жыццё затухае маё... на Тваёй, сагрэтай Тваім валадарствам, зямлі, у валадарстве Тваім сабой агарні... у неабдымным — у музыцы без пачатку — канца, у неабсяжным валадарстве паўсюднага Бога Тварца... У Табе раствараецца ўсё, і кіруецца ўсё да ўсяго — да валадарства суіснавання... Каб не страціць Яго         таямніцы феномену ў мове, мыслі, дзействе і спрэс — няхай мерае меру, наводзіць парадак і сэнс. Выхваляем Цябе кожнай істотай жывой, збаўленай збаўчай Крывёй. Калі тут завершыцца зямное жыццё, прыйдзі валадарства Тваё...   Будзь воля Твая як у небе, так і на зямлі На цыферблаце, з падсветкаю сінім, ходзіць без стрэлак вечны гадзіннік. Цікае, цікае, цік — маладзік, поўнік, вятох ды пустыннік... Над соннай начною зямлёй цікае па волі Тваёй... Чысты аркуш тратуара шэры чыстымі крокамі не перамераць. Чыстае слова камень падымае... Маўчанка з Табой нямой не бывае... Могуць вочы ў цямне Пана Бога хваліць: — Будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі. У цёплым, цёмным, цёмным цямне сіроткі мае чакаюць мяне, сіроткі мае выглядаюць вясны — радкі, мае дзеткі, адны і адны... Ўсё, Божанька, бачыш — дзе Ты, а дзе — я... — Будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі... Як штодзённа, так на зары... Пацягушачкі-гушкі — каткі на вярбіне... Павярнуўся на бок ліст нябёс цёмна-сіні... І пакуль ад зары ліст нябёс не запаліцца, у слабасці слова маё дасканаліцца... — Будзь воля Твая, як у небе, так і на зямлі і яснот, і чарнот не заімглі...   Хлеба нашага штодзённага дай нам сёння Лячу, лячу па высокім жыце... Каласкоў красаванне, казыцце... Лета, лета, спелае лета, планета жыццём сагрэта, перапёлкай-пёлкай апета, дабрынёй, буйным зернем наліта жыта спелае, жыта, жыта... прытуляе бок да блакіту аж туды, дзе святлее Ліда, * дзе неба да жыта прышыта, а жыццё-быццё да нябыту... Променем-праменнем хадзіла, сонейкам матулі свяціла, незабудкай цвіла сястрыцы, — не калоліся з ёй, як кастрыцы, — дзве прыгожыя з казкі царыцы... Паспрыяў жа нам Бог нарадзіцца, прытуліцца, уцелавіцца у жыцейка ўскрай гасцінца... Бы ў шчаслівы сон — у жыццё. Дзякуй, мілы Божа, за ўсё. Толькі, Божа, не пераблытай Кашчыху й мяне, жнейку жыта... Хлеба нашага штодзённага дай, каласкамі перажагнай.   І адпусці нам правіны нашыя... Затаптаўся надворак жылякамі саломы, не забыў тваіх вуснаў вільготна-салоных. Здзірванеў агарод за глінянаю ямай... Да святла маіх сноў ты прывязана, мама. І чаму ты штодзённа, штозмрочна, штоцёмна так мяне выклікаеш балесна, нястомна, так слязьмі акрапляеш сцяжын маіх паскі?... І ніякай патолі не дае «Анёл Панскі»... Я ніжу на ружанчык пялёсткі штоночы. Я літую ў літанію смутку вяночак. Пераплачу нататнік святой Фаустыны... Толькі ў сон упаду — упаду ва ўспаміны. Як мне добраму Богу адбіць тэлеграму, каб у ласцы святой прытуляў маю маму? Каб сагрэў яе ў Краі, таемным і мілым, ды прабачыў правіны халоднай магілы... Адпусці нам правіны, адпусці нашы хаты. Там нікога няма, там няма вінаватых. Абразок папяровы. Збянтэжана мышка. Ключ схаваўся. А я пад парогам — бы мнішка.   І не ўводзь нас у спакусу У райскім садзе пчаліным вуллем на хмарках крыжыкі крэслім вугалем... У захмар’і чысцім анёлкам крылцы, аблокі звязваем у навальніцы... Колькі на свеце свеціцца вочак, столькі малітваў спляцем у вяночак... І не ўводзь нас у спакусу пахвалой наносіць укусы... І не ўводзь нас у спакусу мінусы крэсліць на плюсы... І не ўводзь нас у спакусу райскія яблыкі ў садзе надкусваць... І не ўводзь нас у спакусу...           ... з прымусу   Але збаў нас ад злога Я стачыла ноч з ночай, а быў белы дзень... Перадаў мне анёлак праз хмарку прамень. Зелень ліпак і лапік шаўковых нябёс. Аб чым мроіла, тое і зведала... Вось... Пераблытала даты. Стаптала абсяг. Беларусь збудавала Паэту ў пасаг. Столькі зведала сонца між красак і траў! Але ўсіх маіх хлопцаў Ты, Божа, забраў! Мне ад продкаў ніякіх тут спадкаў, заслуг. Ад нашчадкаў — падзяка: змацавала ланцуг. Замест золата лёнам сатканых дзяруг, замест дуг залатых — Дух Святы, Божы Дух. Я марнуюся днямі, я начамі не сплю. Усё жыццё перадумаю, перамалю... Болем сэрца складаю малітву, слязьмі... А як б’юць мяне, Ты засланяеш грудзьмі. І цяпер маю шмат, а здаецца — нічога... Але збаў нас ад злога. Амэн.