ВЕРШЫ

Яблык          Без плёну адыходзіў гэты дзень,          Звычайны дзень – без лініі, нататкі,          Без жалю, без сустрэчы… Быццам цень,          Ён знікнуць меў у памяці без згадкі. Навокал я няўцямна пазіраў, Снаваў не думкі нітку – смутак, стому, У часе ды й без часу я трываў, Ці то дадому крочыў, ці то з дому…          Асенні сад, без фарбы, без лістка,          З вакна трамвая – быццам на карціне…          Тугу парушыла Стваральніка рука:          У паднябеснай і пустой святыні – Чырвонай плямкаю адзін на цэлы сад У шэрані бясколернай галечы, Ператрываўшы сумны лістапад, Маленькі яблык супрацьстаў пустэчы…          Калі сыходзіў дзень без пачуцця,          Пустой імклівай хваляй сплыць імкнуўся,          Апошні плод, той яблыні дзіця,          Самотнасцю збавеннай усміхнуўся.

 

Водблескі цішы Старая сажалка і поўня над сялом, То ціха скрозь, то жабы закумкочуць… Сусвет сусвету пазірае ў вочы, Жыццё жыццю выводзіць свой псалом. Спачатку ў цішы – хору заміранне, А потым з цішы вырастае хор. Замест сяла цяпер – сусветаў двух прастор, Іх двуадзінства: ціша й стракатанне. Я помню тую ноч усёй душой: Чысцюткі светач цішы гаманкой, Маўклівай яснасці ды строкату яднанне. А час бязлітасна ўзмахне крылом, Ды цемраю ахутае маўчанне І сажалку, і поўню над сялом.

 

Дым Блукае полем ціхадумны дым: Сыры бульбянік надвячоркам тлее; Асенні дзень, самотны пілігрым, Малочна-сінім воблакам марнее.          Ты не кажы, што ўсё, як дым, сплыло:          Сыходзіць дзень, а дым – яшчэ над полем…          Ці дым, ці глебы даўкае цяпло          Салодка-горкім разліецца болем. Ты не кажы, што дым – смяротны знак, Што ён – нішто, мяжа ўсяму жывому: Калі б не дым, ці ж Адысей вось так Зноў у Ітаку кінуўся б, дадому?          І вось убачыў я сябе малым:          Стаю, тулюся ціхенька пры маме…          І, быццам на выяве, бачу дым,          Найсаладзейшы дым паміж дымамі. Стаю ў тым дні ці, мо, іду за ім, Ды не ў нішто – у той салодка-горкі Няшпаркі час, у ціхаплынны дым, Калі бульбянік паляць надвячоркам.

 

Струнка восені І гукі, й фарбы скошаны –              вунь срэбра дзе-нідзе: Тугая струнка восені              мелодыю вядзе… Вядзе яна pianissimo              мелодыі павеў, Шукаючы карысць саму,              гармонію і спеў. І покуль дзень не скончыўся,              крайсонцам з-за пляча Падсерабрыць ёй хочацца              шчэ сола скрыпача… Нячутна ноч падкралася –              больш срэбра не гучыць. І песні абарвалася              танюсенькая ніць.

 

Асіна З асіны падае дрыготкі ліст, Трымціць, аж покуль падае, шапоча… За свайго Сына адпусці ёй, Ойча, За крыж, з асіны зроблены калісь. Вось так журботна б’юцца, шамацяць Сугучным шоргатам усе лісточкі, Пазней з марозам раннім сярод ночкі Дашчэнту лістападам абляцяць. Ляцяць зіме насустрач, у завеі, Асіны трапяткія згадкі-феі, Яе ж бяспамятны агорне сон… І толькі ўвесну, як зайграюць сокі, Пацягне зноўку трэмала высокім Двухтысячагадовы абертон.