СВЯТЛО ЗАГАДКІ

Але Сямёнавай Калі кветка – знак мастацтва, калі птушка – тон жыцця, як нязраненай застацца у жыцці невыбіраным? Голаў памяці прыхіліш на нязмеркны цень дзяцінства, на ў слядах ягоных высверк урачыстае латыні – і, ажылыя, засведчаць постаці і сілуэты, рытмы, водары і фарбы, скуль яно, святло загадкі далікатна-ўпартай кроны вытанчанасці тваёй. Ціхі смутак. Настальгія. Плынь вады жывой і мёртвай. Незаплямленасць ступання вузкай лесвіцай спляванай.

Гл. таксама:
:: «ЧАЛАВЕК, У ЯКОГА ЁСЦЬ СВОЙ СВЕТ...» ::