БІСКУП З НАВАГРАДСКАЙ ФАРЫ

У дзень Міхала Арханёла 29 верасня ў старажытнай Гродзенскай катэдры адбылася вялікая ўрачыстасць: кансэкрацыя новага біскупа Антонія Дзямянкі. Здавалася, вялікая святыня не зможа змясціць усіх жадаючых: нягледзячы на праліўны дождж, ішлі і ехалі ў гэты дзень да яе шматлікія святары і вернікі. Кансэкрацыю правёў арцыбіскуп Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі, Апостальскі Адміністратар Пінскай дыяцэзіі кардынал Казімір Свёнтэк пры ўдзеле нунцыя Апостальскай Сталіцы арцыбіскупа Дамініка Грушоўскага і біскупа Гродзенскай дыяцэзіі Аляксандра Кашкевіча. Ва ўрачыстасці ўдзельнічалі Апостальскі Адміністратар для Еўрапейскай часткі Расіі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч, арцыбіскупы і біскупы з Польшчы, Германіі, Аўстрыіі, а таксама больш за 200 святароў з усіх дыяцэзій Беларусі.

Наколькі ж рознілася гэтая ўрачыстасць ад тае, што адбылася 28 кастрычніка 1980г., калі дваццацігадовы юнак, падпольна правучыўшыся тры з паловаю гады пад кіраўніцтвам тагачаснага генеральнага вікарыя Пінскай дыяцэзіі, пробашча Мядзведзіцкай парафіі, доктара тэалогіі Вацлава Пянткоўскага, прымаў сваё святарскае пасвячэнне. Вось як сам кс.А.Дзямянка ўспамінае той час: «Пасвячэнне адбылося ў маім парафіяльным касцёле ў в.Дзераўная. Зразумела, патаемна, пры зачыненых дзвярах. Пасвяціў мяне ў святары ксёндз біскуп Вінцэнтас Сладкявічус, які працаваў тады вікарыем на літоўска-латышскай мяжы ў парафіі ў Пабіржах. На працягу года я не мог афіцыйна паведаміць, што з‘яўляюся святаром. Такі тады быў цяжкі час: ніхто не павінен быў ведаць, пры якіх абставінах адбылося пасвячэнне. Таму пасля яго я застаўся ў Дзераўной і дапамагаў мясцоваму пробашчу, служачы то міністрантам, то арганістам, то катэхетам. Зразумела, што катэхізаваць тады было нельга, рабілася гэта нелегальна...».

Пасля была служба ў войску на далёкім Кольскім паўвостраве ў будаўнічым батальёне. А праз дзевятнаццаць месяцаў – вяртанне ў родную Беларусь. У 1984 г. ксёндз Антоні Дзямянка прыехаў у Наваградак, але толькі ў канцы красавіка 1985. ён атрымаў «рэгістрацыйную спраўку» ад упаўнаважанага па справах рэлігіі. Дадзена гэта «спраўка» была спачатку толькі на паўгода, пасля – на год, а ўжо затым быў атрыманы дазвол на неабмежаваны час для душпастырскай працы ў Наваградскай парафіі.

У сваёй аўтабіяграфіі ксёндз біскуп Антоні Дзямянка піша: «З 1988 г., акрамя душпастырскай працы ў Наваградскай парафіі, я арганізоўваў рэлігійнае жыццё і займаўся адбудоваю касцёлаў у суседніх парафіях, якія не мелі святароў больш за 50 гадоў. У канцы 80-х і на пачатку 90-х адбудоўваў святыні ва Уселюбе, Варончы, Дварцы, Нецечы і іншых. Былі адбудаваныя альбо адрамантаваныя капліцы ў Данілавічах, Вераскаве, Наваградку, Стараельні... Апошнім часам шмат сілы аддаваў адбудове касцёла святога Міхала, які быў знішчаны ў 1970-80-х гадах».

Ксёндз біскуп Антоні Дзямянка – магістр тэалогіі. З 1993г. – дырэктар Гродзенскага аддзялення дабрачыннай арганізацыі «Caritas». З 1995г. – дзекан Наваградскага дэканату; з 1998г. – узначальвае рэспубліканскую камісію «Юбілей 2000».

4 ліпеня 1998г. дэкрэтам Святога Айца Яна Паўла ІІ кс.Антоні Дзямянка быў менаваны дапаможным біскупам Гродзенскай дыяцэзіі.

Пробашч старажытнай Наваградскай фары, у якой 200 гадоў назад хрысцілі Адама Міцкевіча, у год юбілею вялікага паэта-земляка атрымаў высокую годнасць біскупа...

Ut unum sint – напісана на яго біскупскім гербе. Гэтыя словы Хрыстовай малітвы – «каб усе былі адно», – звернутыя да Айца Нябеснага, у наш час набываюць асаблівае значэнне. Біскуп Антоні Дзямянка як бы акрэсліў імі магістральны кірунак сваёй душпастырскай дзейнасці. Кірунак надзвычай актуальны і важны.

У сваім казанні на ўрачыстай Святой Імшы ў гонар кансэкрацыі новаменаванага біскупа арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч сказаў: «Біскуп – гэта наступнік апосталаў, выбраны самім Хрыстом, ён узяты з людзей і для людзей устаноўлены, каб дапамагаць ім у іх імкненні да Бога. Біскупства азначае найперш абавязак служэння. Сёння трэба служыць тым людзям, якія вытрывалі і ў цяжкія гады ліхалецця захавалі сваю веру і пераказалі яе маладому пакаленню; служыць трэба тым, якія раней не мелі магчымасці спаткацца з Богам, а цяпер адчуваюць такую патрэбу; служыць моладзі і дзецям, тым, што ўваходзяць у жыццё, бо ад таго, якімі яны будуць, залежыць наша будучыня, нашае заўтра».

Пажадаем жа ксяндзу біскупу Антонію Дзямянку шчодрага Божага благаславення ў гэтым яго нялёгкім апостальскім служэнні.