Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
3(6)/1998
Да юбілею 2000 года

ПРА ДУХА СВЯТОГА
Постаці
Роздум аб веры

ШЭСЦЬ ПРАЎДАЎ ВЕРЫ
З жыцця Касцёла
Да 200-годдзя А. Міцкевіча

АДАМАВА МАДОННА

ВЕРШЫ

ДЗЯДЫ

СВЯТЛО ЗАГАДКІ
З жыцця Касцёла

СУСТРЭЧА
Пошукі і знаходкі
Пераклады

ПАКОРА. АПАВЯДАННЕ
Паэзія

ВЕРШЫ
Haereditas
З жыцця Касцёла

Адам МІЦКЕВІЧ

СЛОВЫ ПАННЫ

Памяць люду майго сціснула сэрца маё дванаццацю стужкамі
вогненнымі, і чула я заўсёды ў сэрцы сваім дванаццаць вузлоў,
завязаных на памяць аб народзе маім.
Жыла я Ізраэлем і ў Ізраэлі ўся, як абранніца ў абранніку.
Праймалі мяне наскрозь скаргі яго, слёзы яго ўсе
сцяклі ў сэрца маё. Поўная была болю ягонага. Але надзеямі яго, як
крыламі абрастала, насілася па Ізраілі,
жаданнямі яго нябёсаў сягала.
З таго часу праз грудзі мае, як праз пагодную летнюю ноч,
праходзілі водбліскі вельмі шырокія й ціхія.
Аж пакуль любоў мая не распалілася іскрай відочнаю,
і дух мой увесь не агарнуў яе і толькі ў яе ўзіраўся.
І пачула я ва ўлонні дзіцяці біццё, як сэрца другое, а ранейшае сэрца
маё супакоілася й заціхла.
І выказала я свету ўсю любоў маю адным словам
Панскім, якое сталася целам.
З таго часу жыла я ў Сыне маім і Сынам маім.
Але праз грудзі мае, як праз гарачы дзень, пачалі прабівацца
перуны, і сэрца маё стала поўнае сілы, як грому.
Азарэнне маё рассякае злы морак; ахопленая любоўю,
тапчу я зло і на дне пекла разбіваю яго.
Атуляю зямлю сваімі далоньмі, як небам блакітным, і ў кожнай
хвіліне, на кожным месцы, кожнай добрай душы загараюся
і свячу зоркаю ранішняй.

Пераклад Крыстыны Лялько.

ГІМН НА ДЗЕНЬ ЗВЕСТАВАННЯ НАЙСВЯЦЕЙШАЙ ПАННЕ МАРЫІ

Паклон Прачыстай!
                                        Дзянніцай
Твар у нябёсах Твой ззяе,
Зоркамі Твой вянок асвятляе
              Езуса на правіцы.

Верныя дня прычакалі святога,
З’явіся між намі ў Касцёле!
Дзеці Твае, мы кленчым на доле,
Вось жа між чэрні страху нямога
Прарок паўстае з Боскай волі
І кажа: арганам жадаў Цябе
                                        ўславіць,
Дый з Боства ідзе толькі Боскае
                                        гранне.
З’явіся між намі ў Касцёле!
Свой позірк анёльскі як злітаванне
Пашлі, хай дух мой запаліць,
Голас напоўніць Боскім гучаннем.

І грымну грудзьмі, каб дрыжалі,
Што свету ідзе скананне,
І тло ўсё пад гэтае гранне
Прарве небыцця аблогу.
А гэта Ты ў Тваёй хвале,
Дзе пекла, дзе зоркі свецяць,
Вястуеш бясконцаcць у свеце
І вечнасці перамогу!

– А хто ж там на Сыён узыходзіць,
                          атрасаючы хмару?
Як ранак з марской купелі,
Як дзянніца, Марыя з твару;
Снежнасць аблокаў яму пасуе,
Сонца смугою золата сцеле
Свае адбіткі па нерушнай белі,
Павеўнасць косаў чаруе.

Сябе ўпадабаў у Яе абліччы
                                        Сын Божы;
Раскалолася неба ў імгненне,
Галубкі белай з’яўленне
І над Сыёнам крылаў суплёт
                                        прыгожы,
Срабрыстым пер’ем убраны
Вянок для Нябёснай Панны.

                          Гром, бліскавіца!
                                   Цуд нядоўга:
                          Маці-Дзявіца
                                   Народзіць Бога!

Пераклад Ірыны Багдановіч.

Анджэй ДАТКО :: Адамава Мадонна


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY