Памяць люду майго сціснула сэрца маё дванаццацю стужкамі вогненнымі, і чула я заўсёды ў сэрцы сваім дванаццаць вузлоў, завязаных на памяць аб народзе маім. Жыла я Ізраэлем і ў Ізраэлі ўся, як абранніца ў абранніку. Праймалі мяне наскрозь скаргі яго, слёзы яго ўсе сцяклі ў сэрца маё. Поўная была болю ягонага. Але надзеямі яго, як крыламі абрастала, насілася па Ізраілі, жаданнямі яго нябёсаў сягала. З таго часу праз грудзі мае, як праз пагодную летнюю ноч, праходзілі водбліскі вельмі шырокія й ціхія. Аж пакуль любоў мая не распалілася іскрай відочнаю, і дух мой увесь не агарнуў яе і толькі ў яе ўзіраўся. І пачула я ва ўлонні дзіцяці біццё, як сэрца другое, а ранейшае сэрца маё супакоілася й заціхла. І выказала я свету ўсю любоў маю адным словам Панскім, якое сталася целам. З таго часу жыла я ў Сыне маім і Сынам маім. Але праз грудзі мае, як праз гарачы дзень, пачалі прабівацца перуны, і сэрца маё стала поўнае сілы, як грому. Азарэнне маё рассякае злы морак; ахопленая любоўю, тапчу я зло і на дне пекла разбіваю яго. Атуляю зямлю сваімі далоньмі, як небам блакітным, і ў кожнай хвіліне, на кожным месцы, кожнай добрай душы загараюся і свячу зоркаю ранішняй.

Паклон Прачыстай!                                         Дзянніцай Твар у нябёсах Твой ззяе, Зоркамі Твой вянок асвятляе               Езуса на правіцы. Верныя дня прычакалі святога, З’явіся між намі ў Касцёле! Дзеці Твае, мы кленчым на доле, Вось жа між чэрні страху нямога Прарок паўстае з Боскай волі І кажа: арганам жадаў Цябе                                         ўславіць, Дый з Боства ідзе толькі Боскае                                         гранне. З’явіся між намі ў Касцёле! Свой позірк анёльскі як злітаванне Пашлі, хай дух мой запаліць, Голас напоўніць Боскім гучаннем. І грымну грудзьмі, каб дрыжалі, Што свету ідзе скананне, І тло ўсё пад гэтае гранне Прарве небыцця аблогу. А гэта Ты ў Тваёй хвале, Дзе пекла, дзе зоркі свецяць, Вястуеш бясконцаcць у свеце І вечнасці перамогу! – А хто ж там на Сыён узыходзіць,                           атрасаючы хмару? Як ранак з марской купелі, Як дзянніца, Марыя з твару; Снежнасць аблокаў яму пасуе, Сонца смугою золата сцеле Свае адбіткі па нерушнай белі, Павеўнасць косаў чаруе. Сябе ўпадабаў у Яе абліччы                                         Сын Божы; Раскалолася неба ў імгненне, Галубкі белай з’яўленне І над Сыёнам крылаў суплёт                                         прыгожы, Срабрыстым пер’ем убраны Вянок для Нябёснай Панны.                           Гром, бліскавіца!                                    Цуд нядоўга:                           Маці-Дзявіца                                    Народзіць Бога!

Анджэй ДАТКО :: Адамава Мадонна