* * *
Наталяю душу цішынёй,
Цудадзейным лясным адварам.
Адрастаюць крылы. Анёл
Мне зёлкі духмяныя варыць.
Ён вартуе маю цішыню
І лісце старое паліць,
Канюшынаю ўкрые зямлю
І кветку падорыць на памяць.
Паляцець бы… "Дык не шкадуй,
Што было, што збылося, што будзе…"
Мой Анёл жывую ваду
Крыламі студзіць.
* * *
Калі па нябеснай дарозе
Пайду новы дзень сустракаць,
А цела пакіну ў знямозе
На зрэбнай прасціне ўміраць,
Калі па дарозе адзінай,
Няўмольнай, няўтольнай - жывой,
Апошнім радком-успамінам
Я вырушу за табой, -
Пазнай маё вернае сэрца,
А грэшнае цела прабач,
Яно так баялася смерці,
Самотнасці і няўдач.
Наіўнае, кволае цела,
На вечнасць зямную - маё,
Яно так пяшчоты хацела
Хаця б на імгненне адно.
Хутка вялікі горад
Прачнецца, патушыць агні,
Ты мой неадольны голад
На небе і на зямлі.
Гукае калядны званочак,
Ляціць белы голуб дамоў,
Каб недзе на зорцы паўночнай,
Ты сэрца маё знайшоў.
* * *
На сёмае неба дрэвы ляцяць,
Нібы жаўрукі да сонца.
Сосны, санаты майго жыцця,
Спявайце бясконца!
Вырвецца з лёху на волю душа,
Дзіўная птушка,
Загубіўся мой час у зямных спарышах,
Райскіх пушчах.
Пазнаю па крапліне я Божы сусвет,
Па далоні чытаю долі…
Веру дрэвам і веру траве,
Як ніколі.
* * *
Вершы ад слова "верыць".
Вера ў далоні Бога.
Будзе да веку вернай
Маці мая, дарога.
Будзе да веку першай,
Лепшай, сунічнай будзе.
Сэрца сагрэе вершам,
Калі ужо сіл не будзе.
* * *
Дзе я здрадзіла вам,
Мае любыя, сумныя вершы,
На якіх скразняках,
На якіх скрыжаваннях дарог?
Вы сумленнем былі
І любоўю адчайнай, найпершай
Да зямлі і лясоў,
Да свяшчэнных нябесных гаёў.
Дзе я здрадзіла вам,
Дзе я стогн чужы не пачула,
Дзе прайшла ў забыцці,
Дзе шчакой не адчула шчакі?
На каленях стаю
Над сырою магілай матулі,
А дзяўчынка-зара
Пераходзіць без броду раку.
Малітва
Ён упаў на зямлю
І пачаў маліцца.
І было яму так балюча
І так пякуча,
Што зямля загарэлася
І правалілася.
З правалу ўласнай свядомасці,
З яміны спустошанасці і адзіноты,
З бездані страчаных надзей і няўтоленай смагі,
Ён папрасіўся дадому,
Туды, дзе яго любяць і разумеюць.
Ніхто не бачыў гэтага чалавека раней.
"Ён чарнец", - гаварылі адны.
"Ён вялікі грэшнік", - казалі другія.
"Ён прапашчая душа", - думалі трэція…
А калі вялікая белая птушка
Рассекла чорныя хмары моцнымі крыламі,
Усе, нарэшце, пазналі яго:
Калісьці ён быў вандроўнікам і паэтам.
* * *
Вяргіні, маргарыткі і ляўкоі
Пад снегам засынаюць агнявым,
А прачынаюцца ізноў на волі
Пад подыхам турботлівым Тваім.
Танцуй, жыццё,
да попелу, да болю,
Да спазмы ў горле, вогнішча ў грудзях.
Сябе мы безнадзейнасцю няволім,
Няверай беспрытульных і бадзяг.
І кожны дзень, і кожны год паволі
Сівеем, мітусімся - дагарым...
А недзе хутка ажывуць ляўкоі
Пад подыхам турботлівым Тваім.
* * *
Гэты дзень - спелы, як яблык.
Далоў трывогу, віват, спакой!
На снезе танцуюць анёлы радасці,
Бачу іх у вакно.
Хто сказаў, што людзі не ўмеюць лётаць?
Я адваротнае дакажу,
Надзену на шыю каралі з лотаці,
Ступлю на мяжу.
Гэты дзень - крышталёвая звонкая ваза.
Мне анёлак падасць руку,
І неба, роднае для адважных,
Пацалуе шчаку.
* * *
Як многа ўжо родных лягло
Пад поўні тугое крыло.
Плывуць яны хмарамі, дымам,
Гаротным маім успамінам
Па небе глыбокім,
Песняй далёкаю,
Слязой па шчацэ,
Свячой па рацэ.
* * *
"И горы в тоске по крыльям
придумали облака…"
Ф.Г. Лорка
А горы прыдумалі птушак,
Бо марылі самі лётаць,
А пушчы птушыныя душы
Да лета схавалі ў сотах.
І мёдам душа жывая
Ліецца, бо не замёрзла,
А завіруха сівая
У вербах хавае слёзы.
Душа паляціць да сонца,
Вясну сустракаць ёй першай.
А горы прыдумалі птушак,
А птушкі прыдумалі вершы.
Музыкант
Палюбіце мяне, як неба,
Безнадзейна, пяшчотна, шчыра,
Нібы чорны кавалак хлеба,
Нібы белы птушыны вырай.
Палюбіце стамлёныя рукі
І плячэй заінелыя крылы,
Гэты плач вечаровы гаручы,
Гэты ранішні смех шчаслівы.
У руках вашых буду глінай,
У вачах вашых буду сонцам...
Граў музыка на акарыне
Агнявым сваім сэрцам бясконцым.
|
