Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
1(7)/1999
На кніжнай паліцы

ЭНЦЫКЛІКА FIDES ET RATIO
Юбілей святарства
Сведчанне

«ПРАЗ ТУНЭЛЬ НАДЗЕI»
Мастацтва

ЦУДОЎНАЯ МАЦІ З БОРУ
Роздум аб веры

ШЭСЦЬ ПРАЎДАЎ ВЕРЫ
Постаці
Пошукі і знаходкі
Нашы святыні

ЗАНЯДБАНАЯ СВЯТЫНЯ
Навука

СВЯТАСЦЬ ЮЗАФА З НАЗАРЭТА
Паэзія

ВЕРШЫ
Пошукі і знаходкі

ЗНАК АСАБЛIВАЙ ПАШАНЫ
Проза

ХЛЕБ. АПАВЯДАННЕ
Архітэктура
Haereditas
Традыцыя

ВІЛЕНСКІЯ ПАЛЬМЫ

Акацыя
Ситтимовое дерево изъ породы акацій
(Исх. ХХІ, 5. Исх. Х, 19)
“Библейская энциклопедия”, М., 1891.

Госцяю выдаеш сябе
побач з бярозай і ліпай,
недаверлівае дрэва,
шанаванае самім Саламонам
у яго вялікасным Храме
спаміж кіпарыса, мірты
і кедра ды іншых абраных
дрэў у сонечнай Палесціне.
Абачліва-мудра вычэкваеш,
калі ж завеі суцішацца
задушна-духмянай чаромхі —
спадарожнікі сталыя
прымаразкаў вясновых,
свавольства грознага
у лёсе квета з лістом...

А мне няймецца ў трывозе
аблашчыць стан пакручасты.
Няўжо зімовыя сцюжы
у глыбінях твой корань
працялі наскрозь і абыякавае
дарэшты табе тут усё, што
разгортваецца, спадзяецца й верыць,
і адляцеў твой таемны дух
з-пад шатаў мае Айчыны
ад бярвёнаў бацькоўскае хаты
у вечным маім Дараганаве...
Нат подых гэтае згадкі
мяне вярэдзіць тугой,
нязвыклаю й а д т у л ь н а й.
Я мрою — альбо ўспамінаю?..
Мая рука кранае з пяшчотаю
дрэва-сітцым у даліне Сітцым...

* * *
Калі ў ракавіну цёмную жамчужніцы...
Максім Багдановіч

У жамчужніцы свету
сціплай пясчынцы —
як патрапіць, паспець,
ці суджана й мне
жомчугам стацца
між іншых, больш вартых,
прасякнутых светлаю воляй
Світання...

* * *
Адтуль,
                  здалёк,
дзе яшчэ золак, світанне,
а карэньчыкі Дрэва Галгофскага
да глыбінь перасохлых смела
імкнуць пад ствалом маладым
ахвярнага Дрэва Гасподня,
натоўп пераследуе прага:
“Месію, Бога — у ззянні й славе!”

Сёння, на захадзе сонца —
т о л ь к і зіхоткая Чаша
                            у збалелых руках.
Натоўп вар’яцее ад смагі.
Над Зямлёю — магутныя шаты.

* * *
Ён наперад ведае
кожны мой уздых —
не тое, што стогн.
І нешта такое ведае,
чаго мне зараз пабачыць
нельга нават здаля,
бо звыш майго зроку.
Ён — беражлівы, спагадлівы,
а я шчымлюся за ласкаю
і ў пару шарай гадзіны,
што сам-насам мушу адбыць...

Шчаслівая!
Магу сабе дазволіць
уздыхаць і стагнаць —
даверлівае дзіця
                            ля ног
                                        Бацькі-Бога.

* * *
Гасподзь Бог,
Які спазнаў гэты свет,
акром як дотыкам, зрокам, слыхам,
найперш недасягальнай пакутаю
Спаса й Збавіцеля Адзінага, —
Сам Любоў,
дае прыклад любові
да таго, што сябе адмаўляе
несупынным, бясконцым памкненнем
у відавочнасць знікнення,
крэсліць і адчужае, вымучвае
і разам — не спасцігнуць! — навучае,
як у Любові знайсціся
смакоўніцаю не пустой —
з плодам.

УСЛЕД МАМЕ
Пакуль спяць дарагія нашы,
у твой бела-сіні кубак —
залацісты пасак наўсцяж,
наліваю ранкам гарбату
насупраць прыціхлае хаты.
Радая сябе падмануць,
што да шыб не я датыкалася,
бачу твар твой у вакне кожным...

Тады ўначы асмяглае горла
не наталіла апошнюю смагу
і найсмачнай нашай вадою,
як ні стараліся вочап, вядро
і я з жураўлём над студняю...

Пяшчотны водар плыве
з лёгкім дотыкам промняў ці рук.
Ураселая мята гусцее
над сцежкай да яблынь і груш.
Залацісты пасак наўсцяж
бела-сіняга кубку твайго...

* * *
Далягляд губляецца ў высях.
Удзячнасць да слядоў Тваіх складаю.
Горняга і дольняга абшар яднае шчасце —
Твая сляза, ахвяра й ласка свету.
О Хрысце, памажы галінцы кволай
утрымаць пладоў цяжар жаданы...


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY