Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
4(26)/2003
Галерэя
З жыцця Касцёла
Мастацтва
У свеце Бібліі

СУСВЕТНЫ ПАТОП
На шляху веры
Сведчаць архівы
Проза

ТРАЙНЫ АГЕНТ
Паэзія

СІЛА АД РОДНАЙ ЗЯМЛІ

ВЕРШЫ

ВЕРШЫ
Нашы святыні
Мастацтва
Проза

МОЙ БРАТ ДУХОЎНЫ
Культура

МАЛІТВА ВЯРТАННЯ

На неба гляджу з-пад рукі.
Спявае яно ці галосіць?
Там выраю два радкі
Рыфмуе самотная восень.

Паэма мая ў два радкі
Двухкрыла ляціць за аблокі.
Дзе стрэліся два вякі,
Ты ў шлях адлятаеш далёкі.

О, як іх трывожна звяло –
Нязвыкла ажно чалавеку –
Мінулага веку крыло
З крылом ужо новага веку.

Раздзелены шлях надвая
І блізкім крылом, і далёкім.
Вяртайся, паэма мая,
Пад кроны ў мае Налібокі.
Да рэчкі сваёй,
Ручая,
З якімі адзін я застаўся.
Пра гэта й малітва мая:
– Вяртайся,
Вяртайся,
Вяртайся!..

* * *

Цётка Альбіна,
на ваш хутарок
Ценямі воўчымі
ціснецца змрок.
Думна маўчыць
рыжаваты каштан,
Дожджык танцуе
на вялых кустах.
Дзе той куфэрак,
куды ён прапаў,
Можа, сам час яго
дзесь закапаў.
З медзі акоўка,
востраны кант.
Сам ён глядзеўся,
як той фаліянт.
Пахлі старонкі
газоўкай старой.
Пахла запеччу
і глінай сырой,
Але не пахла зусім
забыццём.
Ды закруціла
вірамі жыццё.
Так закруціла,
хоць крыкма крычы,
Воўчыя зграі
нясліся з начы.
Зграі завей
выядалі акно.
Што за акном тым,
дасюль не відно.
Можа, сама ты
з ружанцам трывог,
Можа, чужы нехта
ў ложак прылёг?
Як запацела
часу акно,
Твар твой навечна
схавала яно.
Цётка Альбіна...
Суцішваю крок.
Дзе ж вы?
І дзе ж ваш святы хутарок?
Ціха запальвае свечкі
каштан.
Дожджык сцякае па рыжых лістах...

ЖЫРАНДОЛЬ

Высвеці дзень мой нанова,
Так, каб не згас ён ніколі.
Як ты гарыш прамянёва
У вечаровым касцёле.

Вечнасць, сама нават бачыць –
Хто яна ўрэшце такая? –
Гэта святлом гарачым
Сэрца паэта палае.

Як я хачу сваю долю
З яснымі бачыць вачыма.
Цёпла ў гняздзе жырандолі
Жаваранкам Багрыма.

Як яны выпырхнуць потым
І паляцяць над Шчарай
Столькі ж у кожным пяшчоты,
Столькі пад крыламі жару!

Светла і ў час найдрымотны.
Значыць, не знікну нідзе я,
Нават як птушкай самотнай
Выпырхне з рук надзея.

Выкаваць можна, што хочаш,
Выкаваць цяжка долю.
Свецяцца ясныя вочы
Свечкамі жырандолі.

Ціхай малітвай да Бога
Пэўна, ты будзеш пачуты.
І каваля самога
Можна скаваць у путы.

Але нідзе і ніколі
Не змоўкне малітва тая.
Зноўку з гнязда жырандолі
Жаваранак узлятае.

* * *

Паўстала здань самотная ў акне,
І знікла ўсё.
Плылі кудысь аблокі.
Ксёндз Тарасевіч,
што хрысціў мяне,
Прымроіўся у вобразе далёкім.

Вярнуў хрышчонай маці прыпамін
Далёкую ваенную суботу:
Дарога, што звужаецца, як клін,
Дзве ніці лёсу цягне за сабою.

Калі парвецца тонкая адна,
Дай Божа за другую мне ўхапіцца.
У час, калі далёка дзесь вясна,
Ну, трэба ж мне зімова нарадзіцца.

О, як рыпяць балюча палазы!
Як рэжуць гурбы палазамі сані!
Нібыта два халодныя лязы
З вачэй слязу ці іскру выкрасаюць.

І як далёка ўсё ж сягае зрок.
Хоць немаўля,
А ўжо глядзець умее.
Качуся я,
нібыта снегірок,
Спавіты і захутаны ў завею.

Сцюдзёная марозная зара.
Здаецца, снег палае і дыміцца.
У час такі, што трэба паміраць,
Ну, трэба ж мне зімова нарадзіцца.

Паліце ў печы,
Не шкадуйце дроў!
Няхай гасцей пушчанскі дом склікае.
Прыходзьце з пушчы,
З самых гушчароў!
Вайна хай за парогам пачакае!

ЛЕТА

У свірне гэтым ластаўка свіргоча,
Пакуль у ім яшчэ начуе змрок.
У ліпеня ад мёду ліпнуць вочы,
У ліпеня такі мядовы зрок.

Яму ўжо сонца выпаліла бровы,
Ён коласам прыгнуўся да зямлі.
Зноў сну не будзе ў сне гаспадаровым,
Не будуць спаць і свірны, і палі.

Не змрок, а сонца заліе засекі.
Шырока, лета, дзверы расчыняй!
Не ў ручайкі,
а ў залатыя рэкі
Даспелая плыве далечыня.

Зліваюцца бары з далечынёю.
Усё трымціць, як мройлівасці ўзвар.
Я прыкрываю сонца даланёю,
Каб лепш разгледзець дня стамлёны твар.

* * *

Аддавалі мне продкі
Не на дзень, а навекі,
Лёгкаходныя лодкі,
Лодкаходныя рэкі.

І наказвалі строга,
Каб не быў я зацятым,
Каб бярог сваю стронгу,
Як страху сваёй хаты.

Каб з бароў,
з Налібокаў,
Не ўцякаў без аглядкі.
Каб глядзеў я далёка,
Аж у вочы нашчадка.

Што давалі навекі,
Страціў я гэтак лёгка:
Хутка высахлі рэкі
І рассохліся лодкі.

І стаю я самотны,
Як забытая хата.
Плачуць ліўнямі вокны:
– Сам ты, брат, вінаваты...

ДВОЕ

Згадай, было гэта калі,
У час які,
У дзень каторы:
Мы, як два воблакі, плылі,
Не адчуваючы прасторы.

Плыла з тваёй мая душа.
Так светла не было ніколі.
Ужо канчалася Імша
У рубяжэвіцкім касцёле.

І вострых вежаў два крыжы
У дзве рукі мой свет жагналі.
На вострым часу рубяжы
Дзве весткі нас з табой дагналі.

Яны ляцелі напрасткі,
Каля Ячонкі і Засулля.
Яны ў два розныя бакі
За дзве рукі мяне цягнулі.

Адна – што цяжкі выбар мой,
Што трэба зноў назад вярнуцца,
Другая звабаю самой
Маліла шчасцю прыўсміхнуцца.

Адно я ліха выбраў з двух,
Хоць і з другім не размінуўся.
За лес садзіўся сонца круг,
І круг трывог за мной замкнуўся.

І колькі раз яшчэ праз сон
Мне тая, першая, крычала.
Ляцела рэхам наўздагон,
Зрывала голас у адчаі.

Плылі аблокі ўслед за мной
І боль мой даўні варушылі.
Цыганкі з Дражні колькі ёй
Пра лёс мой страшны варажылі.

Усё мінулася даўно
Хоць часта ў памяці ўсплывае.
І не пачнеш усё наноў.
Так не бывае.


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY