Урачыстае ўступленне вялебнага Адама Вайткевіча на біскупскую катэдру адбудзецца [22] лютага 1853 года а 9-й гадзіне раніцы наступным парадкам: на ганку касцёла сясцёр бенедыктынак усё духавенства горада Мінска, свецкае і ордэнскае, разам з дзеканамі і плябанамі, што прыбылі з дыяцэзіі, мусіць чакаць прыбыцця вялебнага біскупа. Павітаны ля ўвахода ў гэты касцёл прамовай дзекана горада Мінска Баўблеўска-
га (?), ён накіруецца да вялікага алтара, пасля кароткай малітвы апране біскупскія шаты, і адразу пачнецца ўрачыстая працэсія да катэдральнага касцёла. Працэсію распачынаюць гарадскія цэхі са сваімі адзнакамі, якія крочаць у адпаведным парадку; адразу ж за імі – брацтвы з розных касцёлаў са сваімі алтарыкамі і харугвамі; за брацтвамі – айцы бернардыны з крыжам; потым за субдыяканам, які апрануты ў далматыку і нясе працэсіяльны крыж, крочыць свецкі клер звычайным парадкам у комжах; далей 12 пар субдыяканаў і столькі ж дыяканаў у далматыках; далей – святары ў арнатах, сярод клеру ў комжах ідзе цырымоніймайстар з гэтага ж клеру. Разам са святарамі, у канцы іх шэрагу, пойдуць два святары, прыбраныя ў капы; адзін з іх панясе дрэўка Святога Крыжа, а другі – рэліквію св. Феліцыяна. Магістр цырымоніі зойме звычайнае месца, як у час кожнай працэсіі. Адразу ж за святарамі, апранутымі ў арнаты, ідзе субдыякан у далматыцы, які нясе капітульны крыж, за ім – ксяндзы вікарыі ў комжах і стулах, а за імі – члены капітулы ў сваіх парадных тогах; сярод гэтых апошніх – святар, апрануты ў капу, панясе ў галавах папскія булы. У канцы, адразу ж за капітулам, пад балдахінам, які нясуць клерыкі, ідзе вялебны біскуп, апрануты ў адпаведныя шаты, з біскупскімі адзнакамі, у суправаджэнні архідыякана, апранутага ў капу, двух ганаровых дыяканаў, а таксама дыякана і субдыякана звычайнага – усе яны апранутыя ў далматыкі. Па абодвух баках балдахіна пастыра атачаюць чыноўнікі і грамадзяне. Гэткім чынам працэсія рухаецца пад гукі званоў ва ўсіх касцёлах горада, пад спеў усім духавенствам псальма «Benedictus Dominus Deus Israel», потым – гімна пра пакутнікаў «Deus tuorum militum» у гонар св. Феліцыяна. Пасля прыбыцця ў катэдральны касцёл пастыра адразу ж сустракае вялебны пралат і інфулат, апрануты ва ўрачысты біскупскі строй і з рэгаліямі, у поўным суправаджэнні, і вітае яго прамовай; пасля пастырскага адказу гэты ж вялебны пралат падае біскупу крапіла з асвячонай вадой, якой біскуп пакропіць сябе і прысутны люд; потым падае лодку, каб узяць з яе кадзіла і ўкласці ў трыбуляр, што трымае адзін з акапітаў, ад якога пралат, узяўшы кадзільніцу і ўчыніўшы інклінацыю, пакадзіць triplici ductu біскупа. Пасля гэтага адразу ж спяваецца Te Deum Laudamus. Пастыр у суправаджэнні двух пралатаў – пробашча і дзекана – набліжаецца да алтара і, укленчыўшы, слухае гімны і малітвы (у агэндзе) за новапрыбылага біскупа – потым набліжаецца да алтара, цалуе святыя рэліквіі і чытае Евангелле Ego sum Pastor bonus, пасля чаго ўзводзіцца на біскупскі трон вялебным намінантам Б.М. Тут падыходзяць да цалавання рукі найперш асістэнты; далей — духоўныя дастойнікі і ўвесь клер, потым кожны з вернікаў мае на гэта права. Ксёндз інспектар семінарыі Бенядзікт Навіцкі, убраны ў капу, у суправаджэнні двух клерыкаў, атрымаўшы пастырскае благаславенне, узнімаецца на амбону і там чытае Апостальскія лісты або булы і, у адпаведнасці са зместам прачытаных булаў, звяртаецца да прысутных, а таксама апавяшчае пра першую Імшу пастыра ў катэдральным касцёле, што мусіць адбыцца з паданым з Апостальскай Сталіцы адпустам, і адразу чытае Апостальскі ліст, які дае такія адпусты. Пачынаецца ўрачыстая Імша, якую спявае вялебны інфулат. Пасля Евангелля пастыр у суправаджэнні ганаровых дыяканаў і ў поўным пантыфікальным убранні з мітрай і пастаралам узыходзіць на амбону, а пасля прачытання адным з ганаровых дыяканаў Евангелля сам звяртаецца да народу. Пасля Святой Імшы сам пастыр праспявае модлы за Пануючага і дасць пастырскае благаславенне народу.
Гэты цырыманіял маёй інсталяцыі зацвярджаю.
Біскуп мінскі А. Вайткевіч.
Адпаведнасць арыгіналу пацвярджаю.
Афіцыял кансісторыі і кавалер
ксёндз Ян Дамброўскі.
Пераклад з польскай мовы
Н. Мазоўкі.
Глядзі таксама:
МАЛАВЯДОМЫЯ СТАРОНКІ З ГІСТОРЫІ МІНСКАЙ ДЫЯЦЭЗІІ
