![]() ![]() |
![]()
|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
|
№
4(26)/2003
![]() Галерэя
З жыцця Касцёла
Мастацтва
У свеце Бібліі
На шляху веры
Сведчаць архівы
Проза
Паэзія
Нашы святыні
Мастацтва
Проза
Культура
|
Церні шляху Станіслава Жукоўскага ў расійскім жывапісе можна, мабыць, параўнаць толькі з цернямі на шляху Левітана, і ёсць свая логіка ў тым, што беларускі паляк стаў вучнем беларускага яўрэя, ізгой знайшоў ізгоя. Жукоўскі быў любімым вучнем Левітана, а Левітан – любімым мастаком і настаўнікам Жукоўскага. У 1920-я гады расійская прэса не абыходзіла ўвагай ніводнай карціны і выставы Жукоўскага – у пейзажы ён лічыўся роўным Левітану і часам пераўзыходзіў яго ў перадачы святла і колеру, у каларыце і тоне. Захапленне адных выклікала раздражненне і помсту другіх. Вакол Жукоўскага не аціхалі страсці. Для нас, беларусаў, ён – наш, кроўны паляшук, які вельмі любіў Палессе і дзе б ні жыў, прыязджаў сюды, як на радзіму і пісаў, пісаў, пісаў. Ён стварыў сваю карцінную галерэю палескіх балатоў, свой найтанчэйшы жывапіс. З гэтакім роднасным адчуваннем Станіслава Жукоўскага я напісаў пра яго аповесць «Мой брат духоўны» і прапаную колькі старонак з яе чытачам «Нашай веры».
Віктар Карамазаў.
![]() ![]() ![]() ![]() ![]()
|
![]() |
![]()
|
![]()
|
![]() |