 |
* * *
Мне снілася зямля ў начным сутонні,
мне сніўся дождж у цемры гарадоў,
я адчувала, што на сто гадоў
зяцягнуцца бязгучныя праклёны;
я адчувала боль і безвыходнасць
пустых фальваркаў, сцішаных двароў
і весніцаў, што не адчыняцца ізноў,
іх непатрэбную высакароднасць.
Мне снілася трывалае маўчанне,
мне сніўся вырай могілкаў старых,
дзе кожны раз адрознівае слых
малітвы ледзьве чутнае гучанне;
і сніўся мне гасцінец — шлях адвечны,
ці можа гэта тупіковы шлях?..
Па ім і сёння з крыўдай на руках
ідзе народ насустрач чалавецтву.
А той, хто крыўдаю запаланёны,
не будзе несці годнасць і любоў.
Дажджы звіняць у цемры гарадоў
і разбіваюцца ў начным сутонні.
|
|
Мір
Таемны замак маленства майго,
назаўжды для мяне замкнёны.
Пад тваімі мурамі спяць мае продкі.
На гранітным камені можна прачытаць іх імёны.
Там, дзе аблокаў велічны гмах,
завершаны ўсе двубоі.
Кожны, хто выправіўся ў апошні шлях
абавязкова развітваецца з табою.
Гэта так блізка — капліца, крыжы,
вольнага ветру абдымкі...
А ты стаў цацкаю без душы,
дэкорам для чужых фотаздымкаў.
 |
|
Мір. Малюнак Напалеона Орды.
|
|
* * *
Што гэта, што гэта, што гэта?..
Кроплі віна на стале.
Цьмяна паблісквае золата
У вечаровым святле.
Золата вабнага келіха,
Золата строяў тваіх,
Зданяў разыдуцца шэрагі,
Моўчкі прапусцяць жывых.
Што гэта, што гэта, што гэта?..
Готыка выцвілых слоў.
Цьмяна паблісквае золата,
Золата абразоў.
Цені забытыя мрояцца,
Колер мяняе алей,
Цяжка душы супакоіцца
У вечаровым святле.
|
|
Тутэйшая
Быццам той чалавек на балоце,
што ўпарта ідзе па дрыгве,
для якога гайданне над багнаю
толькі кропля адрэналіну,
я іду па ўласнай ахвоце
з процьмай думак у галаве
з гушчару на ўзвышша, а прагныя
крумкачы агрызаюцца ў спіну.
Быццам той чалавек на балоце,
што прымае яго як ёсць:
з лесунамі, карчамі, вядзьмаркамі,
журавамі і журавінамі,
што яго спрадвечнай самоце
аддае сваю маладосць
і паветраных змеяў між хмаркамі
запускае, каб мары не згінулі;
быццам той чалавек на балоце,
што ўглядаецца ў люстра вады,
каб разгледзець у цьмяным малюнку
таямніцу сваёй тутэйшасці,
я спяваю пажоўклай лістоце
аб краёх, дзе квітнеюць сады,
і нясу ёй замест падарунку
тонкі сшытак з маімі вершамі.
|
* * *
Мора айчыны…
так летуценна
я намалюю твой карабель,
той, што праходзіць праз буры і сцены,
той, што не здрадзіць самому сабе.
Мора айчыны…
амфары спевам
соснаў пушчанскіх сугучны матыў,
я пакланюся бурштынавым дрэвам,
я пакланюся ўсплёскам вады.
Мора айчыны…
светлае мора,
па
камяністых
сыходзіць
палёх,
нашае сёння — нібы пазаўчора —
у безнадзейна замкнёных мурох.
Мора айчыны —
лён і валошка,
рукі мае разаб’юць небакрай,
чаіцы вернуцца, ты яшчэ трошкі
іх пачакай, пачакай, пачакай…
|
* * *
Яніне Манюк
Безыменныя гарады
застануцца за спінай маёю,
азірнецца спалоханай птушкай
сонны вецер з пляча цішыні,
белым пёркам душа праляціць
над халоднаю роснай зямлёю,
а замест хутароў адшукае
толькі попел і камяні.
Белым пёркам над белай зямлёй,
дзе туман адмаўляе прастору,
дзе павінен вось-вось абудзіцца
спеўны голас у цемры начы,
дзе вяртае світанкавы змрок
успаміны пра родны пагорак,
пра мінулае шчасце і гора,
каб хоць памяць пра іх зберагчы.
|
* * *
Над намі ноч, што плакала не раз імгненнымі слязьмі чырвоных знічак, а на дарогах след свой пакідае падступнай інквізіцыі картэж, ідзі мой рыцар, ноч ратуе нас, яны пакуль не здолеюць нас знішчыць, ідзі ў палац, дзе свечка не згасае, дзе ёсць жанчына, што цябе кахае, ідзі, бо зараз самы зручны час.
Над намі вецер неба разгайдаў і поўня дзівіцца з такіх арэляў, схаваныя надзейна старадрукі і граматы ахоўнай не знайсці, сабраны стол, праменіцца віно, а ў полымі лісты ўжо дагарэлі, мой сонечны, мой любы, мой жаданы, мой нескароны, мужны і адданы, што будзе потым мне ўсё адно.
Над намі шэры морак паўстае і кожны гук трымціць, нібы растанне, ніхто не можа лёс свой перайначыць, за мной — народ, і за табой — народ, і край, дзе сёння цемрашальства панаванне, не дасць табе ні шчасця ані ўдачы… а ты нібы не чуеш слоў гарачых, ты толькі гладзіш валасы мае.
Над намі ноч.
|
* * *
Здаецца, не знойдзеш нічога, акрамя цішыні.
Здаецца, нават апошнія згадкі заглушыла бадыллё.
Але раптам на экране ноутбука
праступае выява акна,
а за ёй — святлацені яблыневага саду.
Вецер, ліпеньскі вецер, і белыя матылі.
Адлюстраванне.
Праз святлацені яблыневага саду
адлюстроўваецца неба.
Быццам пытае: «Дзеля чаго ты тут, чалавек,
у гэтым месцы,
пакінутым без надзеі на адраджэнне?»
Дзеля надзеі.
Ноутбук працягвае адлюстроўваць неба.
Мільгае каса.
Падае бадыллё.
|
* * *
Адсюль ніхто не сышоў.
Усе засталіся.
Іх партрэты глядзяць на нашчадкаў.
Іх душы побач,
адчувальныя, як вецер бязмежнасці.
На нашых тварах — пячаткі
знаёмых рысаў.
Глыбіня сузалежнасці
застаецца неспасцігальнай.
Тут, як нідзе,
знітаванасць зямлі і неба
дасягае свайго апагею,
тут яны не змагаюцца
за першародства,
а жывуць адзіным памкненнем.
Тут паўсюль сакральныя рэчы,
што трапляюць цяпер у музеі,
дзе ніхто не ведае іх прызначэння.
Тут шумам галін
нам адгукаецца Лёс,
а вецер бязмежнасці
мацней за любыя выявы графічныя.
Тут паэзія —
маўчанне чалавека і музыка Бога,
для якога дыханне жыцця
і дыханне вечнасці —
ідэнтычныя.
|
|
|
