Home Help
Пра нас Аўтары Архіў Пошук Галерэя Рэдакцыя
2(44)/2008
Галерэя
Год Божага слова

Ad Fontes

Пераклады
Нашы святыні

Гісторыя

На кніжнай паліцы

ВЕРА & CULTURA

Паэзія


Пераклады

Гісторыя

Сведчаць архівы

Кніжныя скарбы

Мастацтва

Тамаш КЭМПІЙСКІ

СЬЛЕДАМ ЗА ХРЫСТОМ

Пачатак у №2(40)/2007

Разьдзел VIII
Аб прыяцельстве з Езусам

1. Калі Езус з намі — тады ўсё нам добрым і лёгкім здаецца, калі ж няма Езуса — усё тады ёсьць трудным.

Калі Езус не гавора да душы нашай — марная ўся пацеха; калі Езус хоць адно толькі слова прамовіць — чуем вялікую, цудоўную пацеху.

Ці ж Марыя Магдалена ня зразу схапілася з таго месца, дзе плакала, калі Марта ей сказала: Вучыцель прышоў і кліча цябе? (Ян 11, 28).

Шчаслівая хвіліна, калі Езус кліча ад сьлёзаў да радасьці духа!

О, які ж сухі ты і нячуткі бяз Езуса! О, які неразумны і пустадумны, калі хочаш чаго апрача Езуса.

Ці ж гэта не вялікшая шкода, як калі б ты ўвесь сьвет згубіў?

2. Што ж здолее даць табе сьвет бяз Езуса?

Жыць бяз Езуса — гэта цяжкое пекла, жыць з Езусам — салодкі рай.

Калі Езус з табою — нічога ня зробіць табе ніякі вораг.

Хто нашоў Езуса, нашоў скарб добры і дабро вялікшае за ўсялякае дабро.

А хто згубіць Езуса, згубіць зашмат, згубіць больш за ўвесь свет.

Найняшчасьнейшы — хто жыве бяз Езуса; найвялікшы багатыр — хто жыве з Езусам.

3. Вялікая мудрасьць — патрапіць прабываць з Езусам і вялікая ўмеласьць патрапіць мець Езуса з табою.

Будзь пабожным і спакойным — дык Езус астанецца з табою.

Хутка адойдзеш ад Езуса і ласку Ягоную згубіш, калі да рэчаў вонкавых схіляцца пачнеш.

А калі ад Яго адхінешся і згубіш, да каго кінесься і якога тады будзеш шукаць сабе прыяцеля?

Няможна шчасліва жыць бяз прыяцеля, а калі Езус ня будзе табе вялікшым прыяцелем за ўсіх — сумны надта будзеш і самотны.

Па-дурному, значыць, робіш, калі ў некім іншым будзеш шукаць даверу і радасьці.

Лепш трэ’ згадзіцца на варожасьць да сябе сьвету ўсяго, чымся абразіць Езуса.

Дык з усіх дарагіх сэрцу твайму Езус няхай будзе тым, каго найбольш любіш.

4. Любі ўсіх дзеля Езуса, Езуса ж дзеля Яго самога.

Самога Езуса Хрыста асабліва трэба любіць, бо адзін Ён добры і верны і над усіх прыяцеляў.

Дзеля Яго і ў Ім няхай дарагімі будуць табе і прыяцелі і ворагі; і за ўсіх іх маліся, каб усе яны пазналі і палюбілі Яго.

Ніколі не жадай, каб цябе асабліва хвалілі ці любілі, таму што гэта Богу Адзінаму належыцца, Якому роўнага няма нікога.

І ня імкніся, каб хто займаўся табой у сэрцы сваім і сам не займаўся міласцяй чыей, але няхай Езус будзе ў табе і ў кожным добрым чалавеку.

Будзь чыстым і свабодным у сэрцы і ня зьвязвайся з ніякім стварэньнем.

Трэба, каб ты ўсё адкінуў і чыстае сэрца да Бога ўзносіў, калі хочаш быць вольным і дазнаць, які мілы ёсьць Пан.

Сапраўды, ня дойдзеш да гэтага, калі не папярэдзіць цябе ласка Ягоная ды не пацягне так, каб парваўшы ўсе путы і асвабадзіўся — сам з Ім толькі адным мог ты злучыцца.

Бо ж калі прыдзе ласка Бога на чалавека — тады ён здолее ўсё, а калі ласка пакіне — тады бедны ён і нядужы робіцца, быццам адданы на бічаваньне.

Тады ня трэба паддавацца безнадзейнасьці і роспачы, але трэба спакойна здацца на волю Бога і ўсё, што надыдзе на нас, стрываць дзеля хвалы Хрыста, бо па зіме — лета прыходзіць, пасля ночы — дзень, пасля буры — прыгожая пагода.

 

Разьдзел ІХ
Аб нястачы ўсякае пацехі

1. Ня цяжка адказацца ад людзкое пацехі, калі ёсьць пацеха Божая.

Аднак вялікая і надта вялікая гэта рэч — жыць бяз ніякае пацехі: ці людзкой ці Божай і дзеля славы Бога ахвотна стрываць спусташэньне ў сэрцы сваім і ў нічым сябе ня шукаць ды не глядзець на свае заслугі.

Што ж тут вялікае, калі ты вясёлы і пабожны, — маючы ласку?

Хвіліна такая ўсім пажадана.

Лёгка лунае той, каго нясе ласка Бога.

І што ж дзіўнае, што ня чуе цяжару той, каго нясе Усёмагутны і вядзе Правадыр Найвышэйшы?

2. Ахвотна ловім усякую пацеху і цяжка выракаемся сябе самых.

Сьвяты мучанік Лаўрэнты з духоўнікам сваім перамог сьвет, бо з пагардаю кінуў усё, што здавалася мілым яму ў сьвеце, а дзеля Хрыста пакорнага стрываў і тое, што разлучылі яго з найвышэйшым духоўнікам божым Сыкстам, якога ён найбольш любіў.

Любоўю Тварца перамог любоў стварэньняў і дзеля любові Бога пакінуў пацехі людзкія.

Вучыся і ты дзеля любові Бога разлучацца з самым лепшым і з самым патрэбным табе прыяцелем.

Ня сумуй, калі і цябе прыяцель пакіне, бо ж ведаеш, што мы ўсе калісь з сабою разлучымся.

3. Доўга і шмат трэба чалавеку з сабою змагацца, пакуль ён навучыцца сябе зусім перамагаць і ўсё чуцьцё сваё да Бога кіраваць.

Калі чалавек спадзяецца на самога сябе — лёгка сьхіляецца да людзкіх пацехаў.

Але хто сапраўды Хрыста любіць ды імкнецца да цноты — той не спатыкнецца на гэных пацехах і цялесных прыемнасьцяў ня шукае, а пажадае больш цяжкой працы і цяжкога цярпеньня зносіць для Хрыста.

4. І вось калі дастаеш ты духовую ад Бога пацеху — прымай яе з падзякай, аднак памятуй, што гэта дар Божы, а не твая заслуга.

Ня пышніся, не весяліся зашмат, не спадзявайся неразумна на сябе, а будзь дзеля гэнага дару яшчэ больш пакарнейшым, асьцяражнейшым і больш разважным ува ўсім, што робіш, бо хутка міне хвіліна гэная і надыдзе спакуса.

Калі адбяруць табе пацеху, не распачай, але пакорна і цярпліва чакай, пакуль адведае цябе Бог, бо ў магчымасьці Яго даць табе назад яшчэ вялікшую пацеху.

Усё гэта не навіна і вядомае тым, што спазналі добра шляхі Бога, бо і вялікія сьвятыя і старадаўныя Прарокі дазнавалі часта такіх пераменаў.

5. Таму гэта адзін з іх у захопленьні ласкаў казаў: Я сказаў у дастатку маім: ня буду парушаны на векі (Пс 29, 7).

А калі ня было ў ім ужо ласкі, прызнаецца, як цярпеў, кажучы: Адвярнуў Ты воблік свой ад мяне, і стаў я спалоханы (Пс 29, 8).

Аднак ня падае ён духам, але больш горача моліцца да Бога і кажа: Цябе клікаць буду, о Пане, і Бога майго прасіць буду (Пс 29, 9).

Урэшце даждаўся ён выніку малітвы сваёй і што быў пачуты сьведчыць, кажучы: Пачуў Бог і зьмілаваўся нада мною; помаччу маёю стаў Пан (Пс 29, 12).

Але ў чым? Перамяніў — кажа — плач мой у радасьць і ахінуў мяне радасьцю (Пс 29, 12).

Калі так было з вялікімі сьвятымі, — ня трэба нам бедным і слабым распачаць, што часам жарлівыя, а часам азяблыя бываем, бо Дух Божы прыходзіць і адходзіць паводле ахвоты Волі сваей. Таму кажа бласлаўлёны Ёў: Адведваеш яго рана і адразу прабуеш яго (Ёў 7, 18).

6. Дык на што магу спадзявацца, або ў чым пэўнасць мая, калі не ў ваднэй вялікай міласэрнасьці Бога і самой надзеі на нябесную ласку?

І няхай будуць мне з помаччу людзі добрыя, ці браты пабожныя, або верныя прыяцелі, або кніжкі сьвятыя ці пабожныя разважаньні, ці прыемныя песьні і гымны — усё гэта мала варта для мяне і мала памоцна, калі мяне пакіне ласка Божая і калі апынуся ў уласнай беднасьці сваёй.

Тады няма лепшых лекаў, як трываць ды спакарыцца волі Божай.

7. Ніколі не нашоў я чалавека такога рэлігійнага і пабожнага, які б ні абачыў паменшаньня ў сабе ласкі, або не пачуў, што паменшала ягоная жарлівасьць.

Ніводзін сьвяты ня быў такі ўзвышаны і асьвечаны, — каб не надышла на яго пакуса.

Нягодны быў бы глыбокага разважаньня Бога той, хто не цярпеў дзеля Яго.

Пакуса ёсьць знакам, што прыдзе пацеха.

Тыя дастануць нябесную пацеху, што церпяць пакусу, бо так сказана: хто пераможа, таму дам скаштаваць з дрэва жыцьця (Ап 2, 7).

8. Таму дастае чалавек пацеху, каб дужэйшы быў трываць у супраціўнасьцях.

Затым прыходзіць зноў пакуса, каб чалавек дабром ня пышніўся.

Нячысьцік ня дрэме і цела йшчэ не памёрла, дык і не пакідай гатовіцца да барацьбы, бо праваруч і леваруч ёсьць ворагі, якія ніколі не пакінуць цябе.

 

Разьдзел Х
Аб удзячнасьці за ласку Божую

1. Чаму шукаеш ты адпачынку, калі нарадзіўся дзеля працы?

Прыгатаўляйся ты больш да цярплівасьці, чымся да пацехаў, больш крыж нясьці, чымся весяліцца.

Хто ж з людзей гэтага сьвету не ахвотна прыняў бы пацехі і радасьці духовай, калі б заўсёды можна было яе атрымаць?!

Бо вялікшыя духовыя пацехі за ўсе салодасьці сьвету і роскашы цела. Бо ўсе гэныя роскашы сьвету або марныя, або сорамныя.

Духовыя ж радасьці сапраўды прыемныя і дастойныя, з цнотаў яны пачаліся, і сам Бог дае іх чыстым душам.

Гэнымі аднак пацехамі ніхто ня можа карыстацца паводле волі сваёй, бо час вольны ад спакусы кароткі бывае.

2. Фальшывая свабода розуму ды занадта вялікая самапэўнасьць дужа спыняюць гэныя нябесныя адведваньні.

Бог добра робіць, даючы ласку пацехі; блага чалавек робіць, калі ня ўсё тасуе да Бога і не за ўсё дзякуе Яму.

І таму дары ласкі ня могуць заўсёды на нас сплываць, што няўдзячныя мы іх Даўцы і ня ўсе гэтыя дары адносім да іх першапачатковай крыніцы.

Заўсёды ласка даецца таму, хто з падзякаю яе прымае; звычайна Бог адбірае яе ў таго, хто пышніцца, а дае пакорнаму.

3. Не хачу я пацехі, якая адабрала б ад мяне жаль за грахі і не жадаю захопленьняў духа, якія прывялі б мяне да пыхі.

Бо ня ўсё, што вялікае — сьвятое, ня ўсё салодкае — добрае, ня ўсякае лятуценьне — чыстае, ня ўсё нам дарагое — мілае Богу.

Ахвотна прымаю ласку, дзякуючы якой штораз я пакарнейшы і баязьлівейшы і хутчэйшы да вырачэньня самога сябе.

Навучаны дарам ласкі і дазнаны згубаю яе — не пасьмее ўсё добрае сабе прыпісваць, а хутчэй прызнавацца будзе, што ён убогі і нагі.

Аддай Богу, што Божае (Мц 22, 21); сваё забірай сабе, гэта значыць: Богу дзякуй за ласку, а сабе прызнавай слушную кару за свае правіны.

4. Станавіся заўсёды найніжэй (Лк 14, 10), дык паднясуць цябе найвышэй, бо ня існуе найвышэйшае без найніжэйшага.

Найвялікшыя перад Богам сьвятыя глядзелі на сябе быццам на самых маленькіх і чым большая была слава іхняя, тым яны былі пакарнейшымі.

Поўныя праўды і славы нябеснае — ня імкнуцца да пустой славы.

Угрунтаваныя і ўцьверджаныя ў Богу — ня могуць ніякім чынам пышніцца.

Яны ўсё, што толькі добрае маюць, Богу прыпісваюць; ня шукаюць людзкой хвальбы, але тае, што ад Бога самога і толькі таго пажадаюць і імкнуцца, каб Бога хваліць у самым сябе і ва ўсіх сьвятых Ягоных.

5. Дык будзь удзячным за самае малое, а будзеш годны дастаць вялікшае.

Няхай будзе табе найменшы дар за найбольшы, а на самы звычайны дар глядзі ты быццам на асаблівы.

Калі зважыш на годнасць Даўцы, — ніводзін дар Яго ня здасца табе ані малым, ані малавартым.

Ня можа быць малым тое, што дае Бог Найвышэйшы.

І калі б на’т Бог пакараў нас і паслаў нам цярпеньні, і за гэта дзякаваць Яму трэба, бо што б ні зрабіў з намі — заўсёды гэта дзеля нашага збаўленьня.

Хто хоча захаваць ласку Божую — няхай будзе ўдзячны, калі яе Бог дае, і цярплівы, калі яе забірае. Няхай моліцца, каб яна вярнулася, няхай будзе чуйны і пакорны, каб не абмінула яго.

 

Разьдзел ХІ
Аб малой колькасьці тых, што любяць крыж Езуса

1. Шмат у Езуса ахвотнікаў валадарства Яго нябеснага, але мала такіх, каторыя хацелі б крыж Ягоны несьці.

Шмат мае Ён такіх, што радасьцяў хочуць, але мала такіх, якія б хацелі цярпець.

Шмат бачыць сяброў за сталом, але мала таварышаў устрымлівасьці Ягонай.

Усе хочуць з Ім весяліцца, але мала такіх, што хочуць цярпець дзеля Яго.

Шмат хто ідзе за Езусам аж да ламаньня хлеба, але мала хто аж да піцьця з келіха мукаў. Шмат хто захопліваеццца Ягонымі цудамі, але мала хто ідзе сьледам за ганьбаю крыжа.

Многія любяць Хрыста, пакуль ня сустрэнуцца з супраціўнасьцямі.

Многія хваляць Яго і бласлаўляюць, пакуль дастаюць ад Яго пацехі.

А калі Езус укрыецца і на хвіліну іх пакіне — адразу наракаюць або ўпадаюць духам.

2. Тыя аднак, што Езуса любяць дзеля Езуса, а ня дзеля свае ўласнае радасьці — бласлаўляюць Яго ў ва ўсялякай бядзе і цярпеньні сэрца гэтаксама, як і сярод радасьці найвялікшае.

І калі б нават не хацеў ніколі даць ім радасьці — Яго заўсёды выхвалялі б і заўсёды Яму дзякавалі б.

3. О, сколькі здолее чыстая любоў да Езуса, не перамешаная з уласнаю карысьцю ці з любоўю самога сябе!

Ці ж ня будуць наймітамі тыя, што заўсёды шукаюць толькі радасьці?

Ці ня выказваюць яны, што любяць больш сябе, чымся Хрыста, калі свае выгады і карысьці ўсцяж разважаюць?

Дзе знайдзеш такога, што хацеў бы Богу служыць дарма?

4. Цяжка сустрэнуць так адухоўленага чалавека, які б усяго выракся.

Бо сапраўды ўбогага духам і вольнага ад усякага стварэньня хто ж знайдзе? Далёка і аж на апошніх граніцах цана Яго (Прып 31, 10).

Хоць бы аддаў чалавек усю маёмасьць сваю — дык і гэта яшчэ нічога.

І калі б шмат пакутаваў, і гэтага мала яшчэ было б.

І калі б усю веду здабыў — яшчэ яму далёка.

І калі б меў хто вялікія цноты і дужа жарлівую пабожнасьць, — яшчэ шмат яму не хапала б, гэта значыць, — не хапала б яму аднаго, што найбольш патрабуе.

Што ж гэта такое? А гэта, каб кінуўшы ўсё, выракся самога сябе, не пакідаючы нічагусенькі з любові самога сябе.

А калі ўсё зробіць, што ўважае за патрэбнае зрабіць, — няхай ведае, што нічога не зрабіў.

5. Няхай не ўважае за вялікае тое, што вялікім можа здавацца, але няхай сапраўды ўважае сябе за слугу няздатнага, паводле таго, як кажа Праўда: Калі зробіце ўсё, што трэба зрабіць, кажэце: слугі мы няздатныя (Лк 17, 10).

Тады толькі сапраўды будзе магчы быць убогім духам і казаць з Прарокам: сам я адзін і ўбогі (Пс 24, 16).

Аднак ніхто ані багацейшы, ані магутнейшы, ані свабаднейшы ня будзе, чымся той, хто здолеў вырачыся сябе і ўсяго ды здолеў глядзець на сябе быццам на апошняга.

 

Разьдзел ХІІ
Аб валадарным шляху Крыжа Сьвятога

1. Шмат каму здаецца цяжкою гутарка гэта: пакінь самога сябе, вазьмі свой крыж і насьледуй Хрыста (Лк 9, 23).

Аднак шмат цяжэй будзе пачуць гэтае апошняе слова: ідзіце ад Мяне, праклятыя, у вагонь вечны (Мц 25, 41).

Тыя, якія цяпер ахвотна слухаюць і насьледуюць слова крыжа, тады ня будуць палохацца пачуць вечны прысуд.

Гэны знак крыжа будзе на небе, калі судзіць прыдзе (Мц 24, 30).

Тады ўсе слугі крыжа, якія ў гэтым жыцьці насьледавалі Укрыжаванага, з вялікім даверам падыдуць да Хрыста-Судзьдзі.

2. Дык чаму ж палохаешся ўзяць крыж, які вядзе ў валадарства?

У крыжы — збаўленьне, у крыжы — жыцьцё, у крыжы — бясьпека ад ворагаў, у крыжы — крыніца нябеснае асалоды, у крыжы — магутнасьць розуму, у крыжы — вясельле духа, у крыжы — завяршэньне цноты, у крыжы — дасканаласьць сьвятасці.

Няма нігдзе збаўленьня душы, ані надзеі вечнага жыцьця, апрача як у крыжы.

Дык бяры крыж свой, ідзі сьледам за Хрыстом і ўвойдзеш у вечнае жыцьцё.

Папярэдзіў Ён цябе, нясучы крыж свой, і памёр за цябе на крыжы, каб і ты нёс свой крыж і каб ты імкнуўся памёрці на крыжы.

Бо калі з Хрыстом памрэш, будзеш з Хрыстом жыць (2 Цім 2, 11). Калі будзеш Яму сябрам у муках, будзеш і ў славе (Рым 6, 8).

3. Вось жа ў крыжы падваліны ўсяго і ўсё залежнае ад таго, каб памёрці ў сабе самым, і няма іншага шляху да жыцьця і да сапраўднага ўнутранага супакою — апрача шляху крыжа сьвятога ды штодзённага ўмярцьвеньня.

Ідзі гдзе хочаш, шукай чаго хочаш — нігдзе не найдзеш дастайнейшага і бесьпячнейшага шляху, як шлях Крыжа Сьвятога.

Распарадкавай і ўкладай усё паводле таго, як хочаш, і як бачыш, і нічога ня знойдзеш, дзеля чаго ты не цярпеў бы з добрай ці злой волі — усюды і заўсёды крыж найдзеш.

Бо калі ня целам, дык душой цярпець будзеш.

4. Часам пакіне Бог цябе, часам нацерпішся ад бліжніх, а што горш — часта сам сабе цяжарам будзеш.

І нідзе ня нойдзеш ані лекаў, ані палёгкі, ня здолееш звольніцца ад турботаў сваіх, але пакуль хоча Бог — мусіш трываць.

Хоча Бог, каб навучыўся ты трываць у цярпеньнях без пацехі, каб Яму зусім спакарыўся, ды каб цярпеньні зрабілі цябе пакарнейшым.

Ніхто так не адчувае ў сэрцы сваім мукі Хрыста, як той, што сам нешта падобнае адцярпеў.

Крыж заўсёды гатоў і ўсюды цябе жджэ.

Не патрапіш ты схавацца, дзе б ты ні ўцякаў, бо дзе ты ня йшоў бы — усюды самога сябе знойдзеш.

Глянь высака, глянь нізка, усярэдзіну і ўвонкі — скрозь знойдзеш крыж; і таму неабходны ўсюды сьцерп, калі хочаш мець супакой, ды калі хочаш заслужыць на вечную карону.

5. Калі ахвотна будзеш крыж нясьці, тады і ён цябе будзе нясьці і прывядзе цябе да пажаданай мэты, гэта туды, дзе будзе канчатак цярпеньня, аднак ня ў гэтым жыцьці.

Калі неахвотна нясеш ты свой крыж, — сам пабольшваеш свой цяжар і робіш яго яшчэ больш нязносным, аднак жа несьці яго трэба.

Калі адкінеш адзін крыж, — напэўна іншы знойдзеш і магчыма цяжэйшы.

6. Ці ж ты думаеш уцячы ад таго, што не абмінула яшчэ ніводнага з людзей? Хто ж з сьвятых быў на гэтым сьвеце бяз крыжа ды цярпеньняў?

На’т Езус Хрыстус, наш Пан, пакуль жыў — ніводнае хвіліны ня быў бяз болю ды мукі.

Трэба было, каб Хрыстус цярпеў і ўваскрос і гэтак увайшоў у хвалу сваю (Лк 24, 26, 46).

І якім чынам ты хочаш іншага шляху шукаць, чымся гэны валадарны шлях, якім ёсьць шлях Крыжа Сьвятога?

7. Усё жыцьцё Хрыста крыжам было і мучаніцтвам, а ты шукаеш сабе супакою і вясельля?

Памыляешся і блудзіш, калі чаго іншага шукаеш, чымся цярпеньняў, бо-ж усё жыцьцё сьмяротніка поўна бедаў і пазначана крыжам.

І чым хто вышэй падымаецца духам, тым цяжэйшыя часта крыжы спатыкае, бо чым вялікшая любоў, — тым цяжэйшая туга ў згнаньніцтве нашым.

8. Аднак і сярод гэных так многіх боляў чалавек не астаецца без пацехі і палёгкі, бо бачыць ён, якая вялікая карысьць вырастае з цярплівага знашэньня свайго крыжа.

Бо калі самахоць яму паддаецца — увесь цяжар цярпеньняў замяняецца ў веру на пацеху Божую.

І чым больш падае цела пад мукамі, тым больш дужэе дух.

І часамі з любові да крыжа такім дужым робіцца дух чалавечы, што імкнецца да цярпеньняў і супраціўнасьцяў і ня хоча бяз іх быць, бо верыць, што настолькі будзе ён мілейшым Богу, насколькі церпіць дзеля Яго і больш і цяжэй.

Гэта ня сіла чалавечая, а ласка Хрыста, якая столькі здолее зрабіць у нядужым целе, што тое, чаго з натуры яно палохаецца і ўцякае, да таго праз жарлівасьць духа імкнецца і тое любіць.

9. Не ў натуры чалавека — крыж нясьці, крыж любіць, цела караць ды трымаць яго ў паслухмянасьці, уцякаць ад гонараў, ахвотна цярпець ганьбы, сабою пагарджаць і жадаць на’т пагарды, усялякія перапыны ды шкоды трываць і ніякага дабра ня шукаць на гэтым сьвеце.

Калі толькі на сябе будзеш спадзявацца — нічога з гэтага не патрапіш.

Калі заверыш на Бога, дасца табе дужасьць з неба, а сьвет і цела будуць пакорныя табе.

На’т і ворага-д’ябла ня будзеш баяцца, калі вера будзе табе аружжам, а крыж Хрыста будзе знакам.

10. Дык бярыся, як добры і верны слуга Хрыста, каб нясьці мужна крыж Пана свайго, які з любові да цябе быў укрыжаваны.

Будзь гатовым стрываць шмат супраціўнасьцяў ды розных прыкрасьцяў у гэтым няшчасным жыцьці, бо дзе б ты ня быў — усюды іх знайдзеш і нігдзе ад іх не схаваешся.

Так трэба і няма іншых лекаў на нашы беды і болі — як толькі іх сьцярпець.

Пій радасна чару Пана, калі хочаш быць прыяцелем Яго і мець частку з Ім.

Патолю пакінь Богу, хай Ён раздае яе паводле ўспадобы.

Ты ж будзь гатовым стрываць усе цярпеньні і ўважай іх за найвялікшую радасьць, бо цяперашнія цярпеньні ня здольныя выслужыць будучую хвалу (Рым 8, 18), хоць бы і ўсе іх адзін ты меў зьнесьці.

11. Калі ж дойдзеш да таго, што гора будзе табе салодкім і пачнеш смакаваць у ім дзеля Хрыста, тады будзь пэўны, што добра з табою, бо ж нашоў ты рай на зямлі.

Пакуль цяжка табе цярпець і пакуль ад цярпеньняў уцякаеш, датуль дрэнна з табою і ўсюды за табою будзе ўдагонкі ляцець турбота.

12. Калі возьмешся за тое, за што трэба — гэта значыць — цярпець і ўміраць — хутка будзеш лепшым і супакой знойдзеш.

На’т калі б ты апынуўся аж у трэцім небе з сьв. Паўлам, і тады ня будзе пэўнасьці, што ня будзеш цярпець: я яму пакажу — кажа Езус — сколькі трэба яму цярпець для імя Майго (Дз 9, 16).

Дык астаецца табе цярпець, калі хочаш любіць Езуса і Яму верна служыць.

13. О, калі б ты быў годны сьцярпець нешта для Імя Езуса! Якая слава была б табе, вясельле якое ўсім сьвятым Божым, які прыклад вялікі бліжнім!

Хаця шмат ёсьць такіх, што раюць сьцерп, а мала аднак якія б хацелі цярпець.

О, сапраўды, трэба табе крыху пацярпець дзеля Хрыста, калі столькі іншых шмат цяжэй церпяць дзеля сьвету.

14. Ведай напэўна, што ўсё жыцьцё тваё трэба табе ўміраць у самым сабе. І насколькі нехта больш для сябе памёр, настолькі больш пачаў ён жыць для Бога.

Ніхто ня здолее сьцяміць рэчаў нябесных, калі ня возьмецца нясці ярмо дзеля Хрыста.

Нічога Богу больш да ўспадобы, нічога табе больш карыснага на гэтым сьвеце, як ахвотна цярпець дзеля Хрыста.

І каб табе прышлося выбіраць, трэба было б табе хацець больш цярпець для Хрыста, чымся карыстацца жыцьцём, поўным пацехаў, бо тады быў бы ты больш падобны да Хрыста і сьвятых Ягоных.

Бо не ўва многіх радасьцях і пацехах, а хутчэй у цяжкіх спосабах і цяжарах, знаходзіцца заслуга нашая ды поступ наш.

15. Калі б было што лепшае і карысьнейшае дзеля збаўленьня чалавека, як цярпець, дык бязумоўна Хрыстус паказаў бы нам тое словам і прыкладам.

Але Ён і вучняў, якія Яго насьледавалі, і ўсіх, якія хацелі б Яго насьледаваць, яўна заклікае крыж нясьці, гаворачы: хто хоча ісьці ўслед за Мною, хай выракаецца сябе, возьме крыж свой ды йдзе за Мною (Мц 16, 24).

І вось, прачытаўшы ўсё і разважыўшы, зробім такі апошні наш вывад: трэба шмат сьцярпець, каб увайсьці ў Валадарства Божае (Дз 14, 21).

Працяг >>

З лацінскай мовы пераклаў
д-р Ст. Грынкевіч


 

 

Design and programming
PRO CHRISTO Studio
Polinevsky V.


Rating All.BY